Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι καταδικασμένος σε έντεκα φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τη δράση του στη 17 Νοέμβρη, κάτι που ουδείς αμφισβητεί.
Ο νόμος που τον καταδίκασε περιλαμβάνει διατάξεις σχετικά με τα δικαιώματα των κρατουμένων. Αυτά τα δικαιώματα η σημερινή κυβέρνηση του τα αφαιρεί με βάναυσο και εκδικητικό τρόπο. Οι κρατούντες υπερβαίνουν εαυτούς σε αυθαιρεσίες.
Αρχικά ψηφίζουν, τον Δεκέμβριο του 2020, φωτογραφική διάταξη που του αφαιρεί τη δυνατότητα να εκτίσει την ποινή του σε αγροτική φυλακή. Υστερα παραβιάζουν και αυτήν τη διάταξη, μεταφέροντάς τον στις φυλακές Δομοκού αντί για τον Κορυδαλλό όπως θα προέκυπτε από το άρθρο 3 του νόμου 4760/2020. Τέλος, δεν δίνουν καν στους δικηγόρους του το σκεπτικό της μεταγωγής του, καθιστώντας ανέφικτο γι’ αυτόν το να προσφύγει σε ένδικα μέσα.
Η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τον γνωστό απεργό πείνας σε homo sacer, σε κάποιον που του έχουν αφαιρεθεί όλα τα δικαιώματα, ακόμη κι εκείνα του κρατουμένου. Ο νόμος εξακολουθεί τύποις να τον περιλαμβάνει, αποκλείοντάς τον ωστόσο από όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από τον νόμο.
Ετσι, ο γνωστός κρατούμενος γίνεται το αντεστραμμένο είδωλο του κυρίαρχου – του κ. Μητσοτάκη εν προκειμένω, που επίσης κείται εκτός νόμου.
Διότι ενώ έχει επιβάλει απανωτά lockdowns με αυστηρούς περιορισμούς στις ελευθερίες και στα δικαιώματα των πολιτών, εξαιρεί τον εαυτό του από αυτά και παρανομεί με άνεση και περισσή ανεμελιά (ποδηλατάδες στα βουνά, γεύματα στην Ικαρία).
Στην περίπτωση Κουφοντίνα συνέβη ωστόσο κάτι που η εξουσία δεν υπολόγισε σωστά. Με την απεργία πείνας και δίψας ο διαβόητος κρατούμενος μετέτρεψε την απογυμνωμένη ζωή του σε όπλο, το μοναδικό που του απέμεινε για να ανακτήσει τα κατά νόμον δικαιώματά του.
Γιατί βρίσκει αλληλέγγυους συμπαραστάτες η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα; Μήπως, δήθεν, επειδή η μισή Ελλάδα επικροτεί τις δολοφονίες αυτοδικίας, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα ΜΜΕ εστιάζοντας στο μεμονωμένο πανό της ελάχιστης μειονότητας που όντως διάκειται θετικά; Οχι βέβαια. Εντελώς απλά, αρκετοί πολίτες αντιλαμβάνονται το προφανές: αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί, όταν το επιθυμήσει, να μην εφαρμόζει τους νόμους που η ίδια ψήφισε στην περίπτωση ενός φυλακισμένου για εγκλήματα, μπορεί αύριο να το κάνει με την ίδια ευκολία για τον κάθε πολίτη, χωρίς κανέναν έλεγχο και προστασία από το κράτος δικαίου, δηλαδή την πρωτοκαθεδρία του νόμου έναντι του ηγεμόνα.
Eξασκώντας την ωμή δύναμή της, η κυβέρνηση μπορεί να οδηγήσει τον απεργό πείνας στον θάνατο. Πολιτικά ωστόσο το κράτος θα έχει ηττηθεί αν ο Κουφοντίνας υποκύψει. Διότι ο γνωστός τρομοκράτης δεν θα εκπροσωπεί πια την προ πολλού καταδικασμένη «ένοπλη πάλη». Εκεί που κάποτε ήταν αυτός που αφαιρούσε αυθαίρετα ζωές, τώρα είναι το κράτος που αυθαιρετεί πάνω στη δική του ζωή.
Το βιολογικό σώμα του φυλακισμένου εκτελεστή της 17Ν μπορεί ανά πάσα στιγμή να πεθάνει. Το «σώμα» όμως ενός νεκρού απεργού πείνας στα χέρια του σωφρονιστικού συστήματος υπό την κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκτά εντελώς διαφορετική δυναμική που ξεπερνά το πρόσωπο-αφορμή της, μια δυναμική ενάντια σε μια μνησίκακη και εκδικητική εξουσία.
Οσοι ζητούν την εφαρμογή των νόμων που… ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, απέναντι σε ένα κράτος που παρανομεί, δεν είναι βέβαια οπαδοί της τρομοκρατίας, αλλά πολέμιοι της κρατικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας με τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση θα έχει συνδέσει για πάντα το όνομά της.
Η Μαρία Απατζίδη είναι βουλεύτρια Α΄ Ανατολικής Αττικής ΜέΡΑ25
