Η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν αποκάλυψε ότι ο νεοφιλελεύθερος Εµανουέλ Μακρόν της πρότεινε να προχωρήσουν σε σχηµατισµό κυβέρνησης µετά τα αποτελέσµατα των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία. ∆ηλαδή ο Γάλλος πρόεδρος, ο οποίος κάλεσε τους πολίτες της χώρας να τον ψηφίσουν για να µην έρθoυν η Λεπέν και ο εφιάλτης της ακροδεξιάς, θέλει να σχηµατίσει κυβέρνηση µε τον εφιάλτη.
Εν πρώτοις η είδηση (η οποία µάλιστα δεν διαψεύστηκε) µοιάζει να εκφράζει τον κυνισµό ενός πολιτικού ο οποίος επιχειρεί µε κάθε τρόπο να µείνει στην εξουσία και γι’ αυτό είναι διατεθειµένος να συµµαχήσει ακόµη και µε τον διάβολο. Φυσικά το ξέπλυµα της γαλλικής ακροδεξιάς µε την είσοδό της στην κυβέρνηση έχει επιπτώσεις που δεν άπτονται µόνο της πολιτικής καριέρας του Μακρόν.
Η απόφαση όµως του Μακρόν δεν είναι αποτέλεσµα του χαρακτήρα του και των φιλοδοξιών του. Αποτελεί την επιβεβαίωση ότι στην Ευρώπη υπάρχουν δύο συγκοινωνούντα άκρα: το άκρο του νεοφιλελευθερισµού και το άκρο της ακροδεξιάς. Η συνεχής κίνηση του νεοφιλελευθερισµού προς την κατασκευή µιας κοινωνίας όπου το κέρδος θα κυριαρχεί και οι κοινωνικές ανάγκες θα είναι ενοχλητικές απαιτήσεις φτιάχνει µια τερατώδη πραγµατικότητα στην οποία η ακροδεξιά και οι θεωρίες µίσους φαντάζουν ως εναλλακτική λύση. Η θερµή αλλά τεχνητή αντιπαράθεση νεοφιλελευθερισµού και ακροδεξιάς έχει σκοπό να κάψει ό,τι ανθρώπινο, αξιακό και δηµοκρατικό υπάρχει στις κοινωνίες. Στο τέλος της πορείας του ο νεοφιλελευθερισµός εµφανίζεται ως φασισµός µε ανθρώπινο πρόσωπο. Οι άνθρωποι πρέπει να διαλέξουν µεταξύ αποδοχής του άκρατου κέρδους και της αδίστακτης συµπεριφοράς των αγορών από τη µία και των θεωριών µίσους από την άλλη. Και τα δύο εξολοθρεύουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Ο νεοφιλελευθερισµός θέλει την οικονοµία να ορίζει ποια θα είναι η κοινωνία και οι ανάγκες της, ενώ τοποθετεί τις δηµοκρατικές κατακτήσεις στον κατάλογο των επιβλαβών για την οικονοµία καταστάσεων. Στο εικονοστάσι του νεοφιλελευθερισµού ιερός τόπος είναι το κέρδος στο οποίο οφείλουν να προσαρµοστούν οι άνθρωποι, µε το ψευδοεπιχείρηµα ότι όταν ευηµερούν τα κέρδη ευηµερούν οι άνθρωποι στο σύνολό τους. Ωστόσο το 1% του παγκόσµιου πληθυσµού που κατέχει το 99% του πλούτου δεν φαίνεται να επιµερίζει την ευηµερία του.
Από την άλλη πλευρά η ακροδεξιά διατυπώνει την πίστη σε ένα καπιταλιστικό πάντα µοντέλο, εχθρευόµενη κάθε κοινωνική πρόοδο ή διαφορετικότητα που προάγει τη δηµοκρατία και το απειλεί. Η πολλή δηµοκρατία βλάπτει και φυσικά δεν είµαστε όλοι ίσοι.
Οι δύο πορείες καταλήγουν στο ίδιο τέρµα. Ο άνθρωπος δεν µπορεί να υπάρξει έξω από τον έλεγχο, την υποταγή, τον αυταρχισµό που αναπτύσσεται στο όνοµα της ασφάλειας και των διαµορφωµένων προτύπων. Η κοινωνία µπορεί ενδεχοµένως να αµφισβητεί, αλλά ποτέ την κυρίαρχη αντίληψη και τα παράγωγά της.
Η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία επιβεβαιώνει τον κοινή πορεία και τον κοινό εχθρό του νεοφιλελευθερισµού και της ακροδεξιάς, που είναι ο απαιτητικός πολίτης ο οποίος θεωρεί δικαίωµά του να ζήσει µε πλήρη δικαιώµατα. Πολιτικoί εχθροί αυτής της συµµαχίας είναι η Αριστερά και τα προοδευτικά κόµµατα µε κοινωνικές ανησυχίες. Γι’ αυτό όταν τα συγκεκριµένα πολιτικά σχήµατα εµφανίζονται απειλητικά, νεοφιλελευθερισµός και ακροδεξιά συνενώνονται εις σάρκαν µία, κυβερνητική.
Τον δρόµο αυτό δεν τον εγκαινίασε ο Μακρόν αλλά η Ν∆. Ο Αντώνης Σαµαράς µετέτρεψε τον καρατζαφερισµό σε επίσηµη γραµµή του κόµµατος. Ως εκείνη τη στιγµή η ακροδεξιά είχε σοβαρές απολήξεις της στο ιστορικό κόµµα του Κωνσταντίνου Καραµανλή (από χουντοβασιλικούς έως νεοναζί), αλλά ποτέ αυτές οι παραφυάδες του εµφυλιοπολεµικού µίσους και του φασισµού δεν αποτέλεσαν την επίσηµη γραµµή του κόµµατος.
Η είσοδος του Αδωνη Γεωργιάδη, του Μάκη Βορίδη και του Θάνου Πλεύρη στη Ν∆ δεν έτυχε, πέτυχε. Και αν όλα αυτά ξεκίνησαν από τη φιλοδοξία του Σαµαρά να µείνει στην εξουσία κερδίζοντας το ακροδεξιό ακροατήριο, η ώσµωση δηµιουργήθηκε γιατί νεοφιλελευθερισµός και ακροδεξιά δεν έχουν τίποτε εχθρικό µεταξύ τους. Αντιθέτως, εχθρεύονται τα ίδια πράγµατα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσυρε το κόµµα του στις πιο ακραίες θέσεις που απειλούν πλέον τη δηµοκρατία στη χώρα όχι µόνο από πολιτικό αµοραλισµό αλλά και από τη συγγένεια που έχει ο νεοφιλελευθερισµός του µε την ακροδεξιά. Ο Μητσοτάκης θέλει όσο και ο Βορίδης να «τελειώνει µε την Αριστερά» όχι από ιδεολογική καταβολή. Η Αριστερά (και πλέον κάθε άλλη άποψη) είναι επικίνδυνη για όσα σχεδιάζει. Από όταν µπήκε στην πολιτική, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει το µίσος του στον δηµόσιο τοµέα, στην κοινωνική πρόνοια και στα δηµοκρατικά δικαιώµατα. Θέλει τη ∆ΕΗ ιδιωτική, τα πανεπιστήµια ιδιωτικά, τα νοσοκοµεία στην κατοχή των φίλων του κλινικαρχών που επιδότησε αδρά την περίοδο της πανδηµίας, την Ελλάδα καταναλωτή όπλων και συστηµάτων ασφαλείας που παράγουν αυτοί που θεωρεί ότι θα τον στηρίξουν και θα τον κρατήσουν στην εξουσία. Και –αλίµονο– θέλει τα παιδιά από το Περιστέρι ψυκτικούς.
Οι ορδές της ακροδεξιάς µετατράπηκαν σε οµάδες κρούσης του Κυριάκου Μητσοτάκη για να τον φέρουν στην εξουσία, συνυπογράφοντας κάθε λέξη του προγράµµατος της Ν∆. Οταν ο Μητσοτάκης έλεγε ότι «η κοινωνική ισότητα δεν είναι στην ανθρώπινη φύση» εξέφραζε τις προσµονές του δεξιού συρφετού που θέλει την κοινωνία ζούγκλα και τους αδικηµένους καταδικασµένους στην αιώνια αδικία. Αν δυσκολεύεστε να αντιληφθείτε αν η ρήση Μητσοτάκη κατατάσσεται στο νεοφιλελεύθερο µοντέλο ή σε απόφθεγµα από τον «Αγώνα του», έχετε απόλυτο δίκιο. Εκφράζει τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισµού και της φασίζουσας ∆εξιάς ταυτόχρονα.
∆εν είναι τυχαίο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάνει επίθεση σε όλες τις δηµοκρατικές κατακτήσεις και καθηµερινά κατατάσσει τη χώρα στον πάτο των αξιολογήσεων για τη δηµοκρατία. Αυτό είναι κάτι που αποτελεί λόγο ύπαρξης της ακροδεξιάς. Την ίδια ώρα έχει κάνει την κοινωνία όµηρο των επιλογών του στην οικονοµία που ευνοούν αποκλειστικά µία και µόνο ελίτ. Οταν ο πολίτης δεν έχει να πληρώσει το ρεύµα κάποιοι θησαυρίζουν από τις τιµές του. Αυτό µε τη σειρά του αποτελεί το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισµού.
Η διάθεση του Μακρόν να συνεργαστεί µε τη Λεπέν δεν εκφράστηκε ως σοκαριστική απόφαση που πάρθηκε στα Ηλύσια Πεδία. Χτίζεται χρόνια σε όσα εκφράζουν
―δήθεν αντιπαραθετικά αλλά το ίδιο απάνθρωπα― ο νεοφιλελευθερισµός και η ακροδεξιά. Ο θαυµαστής και µιµητής του Μακρόν Κυριάκος Μητσοτάκης θα τον µιµηθεί και σε αυτό. Αλλωστε έχει στο κόµµα τον κουµπάρο των Λεπέν, Μάκη Βορίδη, για τη σχετική τεχνογνωσία.