Οι τρεις ολυμπιακές συμμετοχές της εθνικής μπάσκετ ολοκληρώθηκαν με τραύματα και χωρίς θαύματα
Η τελευταία εικόνα της εθνικής μπάσκετ από Ολυμπιακούς Αγώνες, το τελευταίο καυτό συναίσθημα της «επίσημης αγαπημένης», ήταν μια σκασίλα που δεν σβήνει εύκολα. Οι δύο άστοχες βολές του περίφημου Μανού Τζινόμπιλι δέκα δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε του προημιτελικού, με το σκορ στο 80-78, έστησαν ιδανικό σκηνικό για να σκαρφαλώσει κάποιος Ελληνας στο βάθρο του ήρωα. Η αύρα του Βελιγραδίου ήταν ακόμη ζωντανή, αλλά το 2008 στο Πεκίνο ο άνεμος φυσούσε κόντρα.
Ο Βασίλης Σπανούλης παρέλαβε την μπάλα μέσα σε μια καταιγίδα από στριγκλιές, έφτασε με ντρίμπλα στη γραμμή του τρίποντου, εκτόξευσε την μπάλα μαζί με χιλιάδες προσευχές, αλλά βρήκε σίδερο. Μερικά εκατοστά του μέτρου εξοστράκισαν την εθνική μας από τα ημιτελικά του ολυμπιακού τουρνουά, όπου θα την περίμεναν ο Κόμπι Μπράιαντ και ο ΛεΜπρόν Τζέιμς. Οι νικητές Αργεντινοί κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο και οι ηττημένοι Ελληνες επέστρεψαν στην Αθήνα απογοητευμένοι.
Επιστροφή με νέο ρόλο
Ο ανταποκριτής σας στα ορεινά της Γουκεσόνγκ Αρίνα ήπιε μονορούφι μια μπίρα κερασμένη ως χειρονομία παρηγοριάς από έναν Αγγλο συνάδελφο και αναρωτήθηκε πότε θα ανεμίσει ξανά η γαλανόλευκη σε ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ. Δεκάξι χρόνια και τέσσερα προολυμπιακά τουρνουά αργότερα, τρία τραυμάτων και ένα θαυμάτων, η εθνική Ελλάδας επιστρέφει, με τον Σπανούλη σε ρόλο προπονητή. Η ιδρωμένη φανέλα κρεμάστηκε στην ντουλάπα και έδωσε τη θέση της σε ατσαλάκωτο κοστούμι.
Το 2008 στη μακρινή Κίνα φόρεσαν τα μπλε, υπό τις οδηγίες του Παναγιώτη Γιαννάκη, και οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Πελεκάνος, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Πρίντεζης, Τσαρτσαρής, Μπουρούσης, Σχορτσιανίτης, Γλυνιαδάκης. Ηττημένη από τους Αμερικανούς, τους Ισπανούς και τελικά τους Αργεντινούς, η εθνική κέρδισε τρία από τα έξι παιχνίδια της (Γερμανία, Κίνα, Αγκόλα).
Η πέμπτη θέση στο Πεκίνο ήταν ουσιαστικά το κύκνειο άσμα εκείνης της μαλαματένιας γενιάς, αφού το ευρωπαϊκό μετάλλιο του επόμενου καλοκαιριού στο Κατοβίτσε κερδήθηκε χωρίς Παπαλουκά και Διαμαντίδη. Και με προπονητή όχι τον «δράκο», που στο μεταξύ φόρεσε κόκκινη φόρμα και εξωθήθηκε από την ομοσπονδία στην εξώπορτα, αλλά τον Γιόνας Καζλάουσκας.
Το Πεκίνο ήταν η δεύτερη συνεχόμενη ολυμπιακή συμμετοχή της εθνικής μπάσκετ και το δεύτερο σερί κάζο στα χέρια των Αργεντινών. Στην Αθήνα το 2004 η ομάδα μας ήταν πιο άγουρη, αλλά είχε κινητήρια δύναμη τη φλόγα που άναψαν στο ΟΑΚΑ 20.000 φίλαθλοι. Η ολυμπιακή αρένα στο Μαρούσι έτριζε από την προσμονή και από τον συνωστισμό, ενώ οι ιαχές «Κε-ντέ-ρης, Κε-ντέ-ρης» από το παραπλεύρως στάδιο τρυπούσαν τους τοίχους.
Η εθνική μας προηγήθηκε 35-27 στις αρχές του β΄ ημιχρόνου, σε έναν αγώνα που οι πόντοι έμπαιναν με ιδρώτα και αίμα. Οι θεατές παραληρούσαν, αλλά οι παλιοσειρές συνιστούσαν ψυχραιμία αφού τα φαντάσματα προηγούμενων αποτυχιών χόρευαν μέσα στα μυαλά. Το πρώτο λάθος έφερε το τρίτο. Το δεύτερο άστοχο τρίποντο έφερε το τέταρτο. Ενα φαλτσοσφύριγμα, μια τεχνική ποινή, δύο χαμένοι πόντοι, αιμορραγία στο σταγονόμετρο. Η εξέδρα κόχλαζε, αλλά οι Λατινοαμερικάνοι γεννιούνται μέσα σε ηφαίστεια και δεν χαμπαριάζουν.
Με το αίμα παγωμένο
Ο Τζινόμπιλι βγήκε για να βρει ανάσα, αλλά στη θέση του μπήκε ένα παλικάρι που 13 μήνες νωρίτερα είχε χάσει τη μάνα, την αρραβωνιαστικιά, την αδερφή του και δύο στενούς φίλους σε ένα τρομερό τροχαίο. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό το αβάσταχτο χτύπημα του κισμέτ, ο Βάλτερ Χέρμαν έχασε και τον χαροκαμένο μπαμπά του, ο οποίος πέθανε από τον καημό ανήμερα της επετείου της τραγωδίας: 18 Ιουλίου 2004. Ο γιος, που τότε ετοιμαζόταν για το ταξίδι στην Αθήνα, κληρονόμησε το παγωμένο αίμα του Γερμανού πατέρα. Από αυτόν περιμέναμε, οι αφελείς, να κιοτέψει…
Ο Χέρμαν έβαλε δύο τρίποντα και ένα δίποντο ενώ γύρω του τα σίδερα έλιωναν. Χαλάλι του και χίλια μπράβο στον μάγκα. Ποιος αντέχει να μείνει όρθιος έπειτα από τέτοια συμφορά και ποιο ακριβώς υγρό τρέχει στις φλέβες του; Η Αργεντινή ισοφάρισε 53-53 και το ξανθό ρομπότ με τα κατασπαραγμένα σωθικά επέστρεψε στον πάγκο με γυάλινο βλέμμα. Τα μαλλιά του ήταν χρυσά, ασορτί με το μετάλλιο που τον περίμενε τέσσερις μέρες αργότερα.
Ο Λουίς Σκόλα μάς αποτελείωσε με δύο εύστοχες βολές, αφού ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αστόχησε στο σουτ της παραλίγο ισοφάρισης στο 64-67. Η εθνική τερμάτισε στην πέμπτη θέση με ρεκόρ 4-3 (νίκες επί Αυστραλίας, Αγκόλας και Πουέρτο Ρίκο δις, ήττες από ΗΠΑ, Λιθουανία, Αργεντινή), αλλά τοποθέτησε το λίπασμα για τις εποποιίες του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα.
Στους Αγώνες του 2004, Φάληρο και ΟΑΚΑ, έπαιξαν και οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Κακιούζης, Δ. Παπανικολάου, Φώτσης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Παπαδόπουλος: ουσιαστικά η ίδια ομάδα που έμελλε να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης ένα χρόνο αργότερα. Με προπονητή ήδη τον Γιαννάκη, στο ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του στον πάγκο της ομάδας που τόσο λάτρεψε και τίμησε.
Το πρώτο ταξίδι
Toυς πέντε κύκλους η «επίσημη αγαπημένη» τους πρωτοαντίκρισε το 1996 στην Ατλάντα, στους Αγώνες που θα φιλοξενούνταν στην Αθήνα αν είχαμε καταθέσει στη ΔΟΕ φάκελο τεχνογνωσίας και όχι αναχρονιστικού αρχαίου πνεύματος αθάνατου. «Ατλάνταζε» έγραψαν οι εφημερίδες στην Αθήνα τη μέρα που περιμέναμε το «Αθήναζε».
Η ολυμπιακή πρόκριση επιτεύχθηκε μέσω του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας με ένα καλάθι του Παναγιώτη Φασούλα στο φινάλε του προημιτελικού με τους Ισπανούς. Στην Ατλάντα ο Γιαννάκης φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ ο Φάνης Χριστοδούλου συμπλήρωνε την τριανδρία των σωματοφυλάκων.
Η εθνική έχασε στον πόντο από τους πανίσχυρους Γιουγκοσλάβους στην πρεμιέρα, νίκησε τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (Βραζιλία, Π. Ρίκο, Ν. Κορέα), αλλά όταν έφτασε η ώρα να επιλέξει αντίπαλο για την οχτάδα είδε τον ουρανό σφοντύλι, τόσο στο ματς της «επιλογής» (62-103 από την Αυστραλία) όσο και στον ίδιο τον προημιτελικό (66-99 από τη Λιθουανία του Σαμπόνις).
Το ακροτελεύτιο ματς κατάταξης, Ελλάδα – Βραζιλία 91-72 με 35 πόντους του Γιώργου Σιγάλα, ήταν αποχαιρετιστήριο τόσο για τον Παναγιώτη Γιαννάκη όσο και για τον Οσκαρ Σμιτ. Τα δάκρυα συγκίνησης στα αποδυτήρια του αχανούς Τζόρτζια Ντομ έκαναν χρόνια να στεγνώσουν. Στην Ατλάντα έπαιξαν και οι Κακιούσης, Παταβούκας, Μπακατσιάς, Δ. Παπανικολάου, Αλβέρτης, Οικονόμου, Ρεντζιάς, Αγγελίδης.
Το κοντέρ γράφει 21 αγώνες σε τρεις ολυμπιάδες, με συνολικό απολογισμό δώδεκα νίκες, εννιά ήττες και μηδέν κερδισμένα ντέρμπι. Ναι, σωστά διαβάσατε τα αποτελέσματα. Στην Ατλάντα το 1996 η εθνική έφτασε στον προημιτελικό με νίκες επί της Βραζιλίας, του Πουέρτο Ρίκο και της Ν. Κορέας. Στην Αθήνα το 2004 νίκησε μόνο τους Αυστραλούς, τους Αγκολέζους και τους Πορτορικανούς. Στο Πεκίνο το 2008 τα μοναδικά θύματά της ήταν η Γερμανία, η Αγκόλα και η Κίνα. Μηδέν οξέα, μηδέν λιπαρά.
Οι συγκρίσεις με το 2024, που η ελληνική ομάδα καλείται να αποκλείσει έναν ή ίσως δύο από τους Καναδά, Ισπανία, Αυστραλία είναι καταλυτικές. Στη Λιλ, όπου θα ξεκινήσει το ολυμπιακό τουρνουά το Σάββατο 27 Ιουλίου 2024, θα εκκινήσουν τρεις όμιλοι των τεσσάρων ομάδων, ο καθένας από τους οποίους θα στείλει τις δύο πρώτες ομάδες στα προημιτελικά. Η οχτάδα θα κλείσει με τους δύο καλύτερους τρίτους και όσοι επιβιώσουν θα μεταφέρουν τις εργασίες στο παρισινό Μπερσί από τις 6 Αυγούστου.
Στον ελληνικό όμιλο δεν υπάρχει ευάλωτο θύμα για σίγουρη νίκη ούτε όμως σίγουρη ήττα, αφού τα μεγαθήρια (ΗΠΑ, Σερβία, Γαλλία αλλά και Γερμανία) βρέθηκαν σε διαφορετικό μονοπάτι. Τα φόβητρα η εθνική μας αποκλείεται να τα συναντήσει πριν από τα προημιτελικά.
Ωστόσο οι Καναδοί έφυγαν από τη Μανίλα με μετάλλιο και κατεβάζουν δίδυμο παγκόσμιας κλάσης στα γκαρντ: Σάι Γκίλτζιους-
Αλεξάντερ, Τζαμάλ Μάρεϊ. Οι Ισπανοί μπορεί να βρίσκονται σε μεταίχμιο, αλλά δεν παύουν να είναι πρωταθλητές Ευρώπης. Οι Αυστραλοί ανέβηκαν στο βάθρο προ τριετίας στο Τόκιο και έχουν περίπου την ίδια ομάδα. Με τρεις αραχνιασμένες πέμπτες θέσεις σε ισάριθμες ολυμπιακές συμμετοχές, 16 χρόνια διαρκούς απουσίας και μηδενικές διακρίσεις την τελευταία 15ετία, η εθνική μας δεν διαθέτει το ανάστημα και το ειδικό βάρος για να θεωρείται σοβαρός μνηστήρας μεταλλίων στο Παρίσι.
Το όνειρο του Γιάννη
Εχει όμως σημαιοφόρο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να ζει ένα τρελό όνειρο τριών δεκαετιών, παραστάτη τον Βασίλη Σπανούλη αποφασισμένο να κλειδώσει στο χρονοντούλαπο το μοιραίο άστοχο σουτ του Πεκίνου και σε δεύτερο πλάνο μια πλειάδα από έμπειρα στελέχη, που τον πρωταθλητισμό τον έχουν αναγάγει σε ρουτίνα: Καλάθης, Κ. Παπανικολάου, Γουόκαπ, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Λαρεντζάκης. Η δίψα νεότερων παικτών όπως ο Τολιόπουλος, ο Καλαϊτζάκης, ο Χαραλαμπόπουλος και ο Μωραΐτης φέρνει αέρα ανανέωσης σε μια συντροφιά που γνωρίζει ότι σύντομα θα αποχαιρετίσει τη γενιά των 35άρηδων.
Εάν υπάρχει μουντζούρα στη ζωγραφιά, αυτή αφορά την απουσία παικτών που είτε τραυματίστηκαν και τέθηκαν νοκ άουτ (Σλούκας, Θ. Αντετοκούνμπο, ίσως και Κ. Αντετοκούνμπο) είτε ζήτησαν εξαίρεση για να ξεκουράσουν το κορμί και το μυαλό τους (Παπαπέτρου, Ρογκαβόπουλος). Πλήρης η εθνική Ελλάδας του 2024 θα ήταν ακόμη πιο δυνατή, ίσως η καλύτερη που είχαμε ποτέ. Εστω ελλιπής, θα πάει στη Γαλλία όχι για τη χαρά της ολυμπιακής συμμετοχής αλλά για να κάνει θόρυβο. Και για να παρελάσει σύσσωμη στην τελετή λήξης στις 11 Αυγούστου στο Σταντ ντε Φρανς.
Δείτε επίσης:
Τζο Μπάιντεν: Θέμα χρόνου η αποχώρησή του – Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα, εκτοξεύτηκαν τα στοιχήματα
Κορονοϊός: «Καμπανάκι» των επιστημόνων για μεγάλη αύξηση κρουσμάτων τις επόμενες ημέρες
Καιρός – Καύσωνας: «Βράζει» η χώρα για 12η μέρα – Στους 42 βαθμούς η θερμοκρασία (LIVE)
Βρες από το σύνθηµα ποιος είναι ο υποψήφιος
Έκρηξη στο κέντρο του Τελ Αβίβ: Ένας νεκρός από την επίθεση με drone – Οι Χούθι ανέλαβαν την ευθύνη
