Τα ΜΜΕ δεν μπορούν πια να διακρίνουν το σώμα τους από το σώμα του Μητσοτάκη. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο πολιτικός και ποιος ο δημοσιογράφος, ποιος στηρίζει και ποιος στηρίζεται, ποιος γλείφει και ποιος σαλιώνεται. Ένα πράγμα όλοι, ένας άθλιος πολτός πάνω από τη χώρα.
Είναι εξαιρετικές αυτές οι μυγοπαγίδες που επέλεξε ο δήμαρχος για την Αθήνα μας. Διότι τώρα, εκτός από την αισθητική της λάσπης του μεγάλου περίπατου όταν κοιτάμε στο έδαφος, θα έχουμε και παρόμοια θέα όταν κοιτάμε ψηλά, που η πόλη καθόλου με ζωγραφιά δε μοιάζει.
Είναι, σου λέει, αυτοί οι «ιονιστές» πραγματική επανάσταση. Τρώνε το διοξείδιο του άνθρακα πιο γρήγορα και από τις μίζες, και απελευθερώνουν καθαρό αέρα όσο τριάντα δέντρα!
Δηλαδή αντί να βλέπεις τριάντα κακάσχημα δέντρα γύρω σου, πράσινα, χάλια, βλέπεις αυτό το κοτετσόσυρμα και ανοίγει η καρδιά σου.
Ο δήμαρχος Αθηναίων μπορεί να μην ανήκει (ακόμα) στην κεντρική πολιτική σκηνή, όμως απεικονίζει στα έργα του με τρόπο μοναδικό το τι σημαίνει να είσαι Μητσοτάκης. Όλο αυτό τον κοπανιστό αέρα που, μεταδιδόμενος από τα πληρωμένα ΜΜΕ, αναδίδεται στην ελληνική κοινωνία: Από τις λιωμένες μπογιές και τους μισοξεραμένους θάμνους που στοίχισαν σαν σπάνια αιωνόβια δέντρα μέχρι τα κρεμασμένα «μεγάφωνα» που… καθαρίζουν τους ρύπους.
Δείτε πόσο όμορφα συνδυάζονται όλα: Ο ξεραμένος περίπατος με τις απάνθρωπες δηλώσεις της γραφικής θεσσαλονικιάς πολιτεύτριας που σιγά μη διαγραφεί από το κυνικό ακροδεξιό κόμμα με τον φιλελεύθερο φερετζέ. Η τσιμεντωμένη γλώσσα του αρχηγού που διαβάζει μόνο γραμμένο κείμενο με το τσιμέντο της Ακρόπολης. Η θαμμένη είδηση ότι οι Βρετανοί βάζουν απαγορευτικό στους τουρίστες τους για τα ελληνικά νησιά με την αναδεικνυόμενη από τα ΜΜΕ είδηση ότι όλη η παραλιακή θα γίνει ποδηλατόδρομος. Ίσως για να έχει στη διάθεσή του νέες διαδρομές ο Μωυσής στο επόμενο lockdown…
Δε θυμάμαι ποτέ τόσο αναίσθητη, αλαζονική και εκτός πραγματικότητας κυβέρνηση. Αλλά δε θυμάμαι και ποτέ τόσο εξόφθαλμα δουλικά συστημικά ΜΜΕ. Συνήθως, κάπου στη μέση της τετραετίας, τα ΜΜΕ καταλάβαιναν τον πρωθυπουργό που δεν τραβάει και, όσο φανατικά κι αν τον είχαν επιβάλει, έπαιρναν διακριτικά τις αποστάσεις τους.
Τι άλλαξε από τότε; Μόνο ένα πράγμα: Τα ΜΜΕ έχασαν τη δυνατότητα να διακρίνουν το σώμα τους από το σώμα του Μητσοτάκη. Μέσα σε αυτό τον εσμό της αηδίας, της κολακείας, του ψέματος και του παραλογισμού, έγιναν ένα σμάρι. Δεν ξέρεις πια ποιος είναι ο πολιτικός και ποιος ο δημοσιογράφος, ποιος στηρίζει και ποιος στηρίζεται, ποιος γλείφει και ποιος σαλιώνεται. Ένα πράγμα όλοι, ένας άθλιος πολτός πάνω από τη χώρα.
Κι έτσι όπως έχουν μπλεχτεί ένα κουβάρι, κυβερνώντες και μιντιακός στρατός, μία ελπίδα έχω ξυπνώντας κάθε μέρα στην εποχή Μητσοτάκη: Ότι θα πεταχτούν όλοι μαζί στα απόβλητα της Ιστορίας.
