«Ηρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει και από δω./ Μοιράζει υποσχέσεις στους αγρότες./ Θα σας γλιτώσουµε από τη δυστυχία./ Νερό θα φέρουµε, θα φτιάξουµε σχολεία».
Μέσα από τον επαναστατικό οίστρο της µεταπολίτευσης ο Θωµάς Μπακαλάκος έθιγε όχι µόνο τις πελατειακές σχέσεις των βουλευτών µε τους ψηφοφόρους, αλλά κυρίως τα προβλήµατα του αγροτικού κόσµου, προτού αρχίσουν να καταφτάνουν τα πακέτα της ΕΟΚ. Η σηµερινή κυβέρνηση από τη µια εξαγγέλλει δήθεν µέτρα για κατευνασµό και από την άλλη δηλώνει αυταρχικά ότι δεν θα επιτρέψει κλειστούς δρόµους.
Το αγροτικό ζήτηµα απασχόλησε το ελληνικό κράτος από την αρχή της ίδρυσής του. Οι εθνικές γαίες που άφησαν πίσω τους οι Οθωµανοί είχαν µπει υποθήκη για τα δάνεια του Αγώνα και ήταν πολύ δύσκολο να διανεµηθούν στους ακτήµονες. Μια σειρά από µεταρρυθµίσεις εξισορρόπησε τελικά την κατάσταση, παρά την εύνοια του Τρικούπη στους τσιφλικάδες της Θεσσαλίας. Και όµως ήταν οι εξαγωγές του λαδιού, της σταφίδας και του κρασιού µε τη συνεπαγόµενη εισροή συναλλάγµατος που συχνά ξελάσπωναν τη µονίµως αναιµική ελληνική οικονοµία. Ο Κώστας Βεργόπουλος στη διεξοδική µελέτη του προσκοµίζει πολύτιµα στοιχεία για την κοινωνική ενσωµάτωση της γεωργίας και την εθνικοποίηση της γης. Μιλάει, ωστόσο, για ένα «δύσµορφο» και αντιφατικό καπιταλισµό και προβλέπει ότι η παγκοσµιοποίηση θα σηµάνει την αρχή του τέλους στα παραδοσιακά προϊόντα.
Βέβαια πριν από την παγκοσµιοποίηση είχαν προηγηθεί η ΕΟΚ και οι ντιρεκτίβες της που µε το δέλεαρ των επιχορηγήσεων ξεριζώνονταν ελιές, αµπέλια, καπνά και εσπεριδοειδή για να ξεφυτρώσουν ακτινίδια και αβοκάντο. Ετσι φτάσαµε να ψωνίζουµε λεµόνια Αργεντινής, πατάτες Αιγύπτου, κρεµµύδια Τουρκίας και µαϊντανό Βουλγαρίας.
Η αλήθεια είναι ότι µεγάλη µερίδα των αγροτών ανάσανε οικονοµικά, σε σύγκριση µε παλιότερες εποχές, χάρη στο χρήµα που ερχόταν από τις Βρυξέλλες, χωρίς όµως να αναλογίζεται τις µακροπρόθεσµες συνέπειες. Οταν άρχισαν να αντιλαµβάνονται την παγίδα ξεκίνησαν τα οδοφράγµατα µε τρακτέρ, τα µπλόκα στις κεντρικές οδικές αρτηρίες και µια χώρα κοµµένη στα δύο, τα οποία κατέληξαν να είναι κάτι σαν «έθιµο» για πολλά χρόνια. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης είναι η περίτρανη απόδειξη για την αποτυχηµένη αγροτική πολιτική της ΕΕ, που δεν νοιάζεται για τη διαβίωση των πολιτών της και προτιµά να ξοδεύει εκατοµµύρια ευρώ για παροχή βοήθειας στην Ουκρανία. Η υποκριτική Πράσινη
Συµφωνία µε τα βαριά πρόστιµα για φυτοφάρµακα, λιπάσµατα κ.λπ. σε συνδυασµό µε τις επιπτώσεις της κλιµατικής κρίσης συντελούν στην περαιτέρω εξόντωση της γεωργίας. Οι καλλιέργειες άλλωστε είναι εξ ορισµού επισφαλείς και εκτεθειµένες στις θεοµηνίες και τις φυσικές καταστροφές. Η πολιτική ελίτ της ΕΕ µε την αλαζονεία της Αντουανέτας φαίνεται να αδιαφορεί και για το πολιτικό κόστος, παρότι τα ακροδεξιά κόµµατα καιροφυλακτούν ποντάροντας στην υποστήριξη των αγροτών και στον πάγιο ευρωσκεπτικισµό τους. Τι τα θέλετε τα σιτηρά στους κάµπους; Φυτέψτε φωτοβολταϊκά που δεν χρειάζονται πότισµα και ψέκασµα. Μέχρι όµως η τεχνητή νοηµοσύνη να επινοήσει µια εφαρµογή που θα χορταίνουµε µε αέρα κοπανιστό, ο πρωτογενής τοµέας είναι πιο απαραίτητος από τα βιοµηχανικά προϊόντα και τους υπολογιστές που δεν τρώγονται.
Οσο λοιπόν οι αγρότες ξεσκονίζουν τα τρακτέρ, η ΕΕ γυαλίζει το περίστροφο για την αυτοχειρία της.
