Την επιστροφή των παιδιών που ξεριζώθηκαν από τις τάξεις για να ενταχθούν στο… εκπαιδευτικό περιθώριο ζητούν μαθητές, γονείς και δάσκαλοι
Ανάμεσα σε κραυγές ξενοφοβίας για τα «ανεμβολίαστα» προσφυγόπουλα που θα κολλήσουν τα ελληνόπουλα «θανατηφόρους ιούς» ένας ψίθυρος ελπίδας ακούστηκε από γονείς και εκπαιδευτικούς για όλα αυτά τα παιδιά που ξεριζώθηκαν από τη χώρα τους λόγω συνθηκών και τώρα ζουν τον ίδιο ξεριζωμό από το σχολειό τους. Είναι εκείνα τα παιδιά που ζούσαν στις καταλήψεις των Εξαρχείων και το πρωί πήγαιναν σχολείο με σκοπό να ενταχθούν σε μια καθημερινότητα την οποία δικαιούνται. Πλέον δεν πάνε σχολείο. Ο λόγος είναι η προεκλογική δέσμευση της ΝΔ για την «καταπολέμηση της ανομίας στα Εξάρχεια».
Από την τάξη στο περιθώριο
Στον πεζόδρομο της οδού Κωλέττη πίσω από πολύχρωμους ζωγραφισμένους τοίχους ακούγονται παιδικές φωνές που κυνηγούν μια μπάλα. Εξω από τους τοίχους μαμάδες από όλες τις εθνικότητες περιμένουν το σχόλασμα και μιλούν μεταξύ τους. Το κουδούνι χτυπάει, η πόρτα ανοίγει και ένα ένα τα παιδιά καταλήγουν σε μια αγκαλιά. Ο λόγος για το 35ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών που τις τελευταίες μέρες μετράει άδεια θρανία. Είναι τα θρανία όπου κάθονταν εδώ και χρόνια τα παιδιά που ζούσαν στις καταλήψεις των Εξαρχείων και κάθε πρωί με την απλόχερη βοήθεια των δασκάλων ξεκινούσαν το ταξίδι για τη μάθηση και την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία. Τα παιδιά αυτά πλέον μετακινήθηκαν σε κάποιο καμπ με σκοπό «να καθαριστούν τα Εξάρχεια». Το ερώτημα είναι «από τι»;
Οι εικόνες από τις αστυνομικές επιχειρήσεις για τον καθαρισμό των καταλήψεων έκαναν τον γύρο του διαδικτύου. Μαμάδες με παιδιά στην αγκαλιά μεταφέρονταν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών και εν συνεχεία σε κάποιο καμπ. Ετσι απλά τα παιδιά για ακόμη μια φορά βγήκαν από την πολύτιμη ρουτίνα τους για να στοιβαχτούν σε ένα αντίσκηνο, γεγονός που τους στερεί το δικαίωμα στην εκπαίδευση και τα τοποθετεί αυτομάτως στο περιθώριο.
Οι αντιδράσεις τόσο των γονιών όσο και των εκπαιδευτικών του 35ου αλλά και του 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών δεν έμοιαζαν με όσες ανακοινώσεις είχαν δημοσιευτεί μέχρι τώρα. Αυτοί οι γονείς δεν εξέφρασαν τον φόβο τους για τη συνύπαρξη των παιδιών τους με τα προσφυγόπουλα. Δεν ένιωθαν την απειλή των αλλόθρησκων παιδιών που θα «μόλυναν» τα ελληνόπουλα. Το αντίθετο. Οι γονείς αυτοί ζητούσαν κάτι άλλο. «Θέλουμε τους συμμαθητές των παιδιών μας πίσω» ανέφερε η κοινή ανακοίνωση Συλλόγου Γονέων 35ου και 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών.
«Κάναμε έκτακτο ΔΣ» λέει στο Documento η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 36ου Δημοτικού Σχολείου Χρυσούλα Παπαγεωργίου. «Ηρθαν γονείς και είπαν επιπλέον ιδέες για το πώς να αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο θέμα. Ακούστηκε ακόμη και να βάλουμε όλοι λεφτά ώστε να παίρνει τα παιδιά λεωφορείο από εκεί που τα έχουν πάει και να τα φέρνει στο σχολείο».
Η κ. Παπαγεωργίου μίλησε και για το κλίμα που επικρατούσε όσο ήταν τα προσφυγόπουλα στο σχολείο: «Τα παιδιά είχαν ενταχθεί, υπήρχε πολύ καλό κλίμα, πηγαίναμε πράγματα στις καταλήψεις. Για τα παιδιά μας τα προσφυγόπουλα ήταν συμμαθητές τους, τα γειτονόπουλα που έπαιζαν μαζί τους μετά το σχολείο».
Μια πολύ ενεργή γειτονιά που ανταποκρινόταν και συνεχίζει να το κάνει με στόχο να βοηθήσει αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους: «Ενημερωθήκαμε ποια παιδιά δεν έχουν σχολικά είδη και η ανταπόκριση ήταν άμεση από τους γονείς» λέει η κ. Παπαγεωργίου.
Ο Ρααχίντ, η Μάριμ και τα άλλα παιδιά
Στο 35ο Δημοτικό Σχολείο λειτουργούσαν πέρυσι τέσσερις τάξεις υποδοχής. Μεταξύ άλλων παιδιών ήταν ο Ρααχίντ, ο Μποσάντ, η Εσα Γιουλ, η Μάριμ, ο Μαχντί και ο Ερφάν που απομακρύνθηκαν βιαίως και χωρίς καμιά προειδοποίηση από το μέρος όπου κατοικούσαν προσωρινά και από το σχολικό τους θρανίο.
Ο κ. Μπαλτάς είναι ένας από τους δασκάλους που αγωνίστηκαν για την εγγραφή των προσφυγόπουλων στα σχολεία. Εργάζεται στο 35ο Δημοτικό Σχολείο και εξηγεί στο Documento τις δράσεις που σχεδιάζουν μαθητές και δάσκαλοι ώστε να επιστρέψουν τα παιδιά στα θρανία που έμειναν κενά.
Στις 4 Οκτωβρίου στο Πάρκο Ναυαρίνου θα προβληθεί η γαλλική ταινία «Ψηλά τα χέρια» που καταπιάνεται με την ιστορία ενός κοριτσιού το οποίο κινδυνεύει με απέλαση από τις γαλλικές αρχές και οι συμμαθητές του αποφάσισαν να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μείνουν ενωμένοι. «Θέλουμε τα ίδια τα παιδιά να γίνουν αλληλέγγυοι, να αγωνιστούν για τους συμμαθητές τους» λέει ο κ. Μπαλτάς.
Τα παιδιά μαζί με τους δασκάλους τους λίγες μέρες αργότερα έχουν αποφασίσει να κάνουν πορεία προς το δημαρχείο, ενώ θα απευθυνθούν και στο γραφείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με σκοπό να πάρουν απαντήσεις για την τύχη των συμμαθητών τους.
Πάντως αν τα παιδιά είχαν μεταφερθεί σε κάποιο άλλο σχολείο, οι πρώτοι που θα το γνώριζαν είναι η διεύθυνση του προηγούμενου, καθώς θα είχαν ζητήσει οι γονείς τους τα χαρτιά για τη μεταγραφή τους, κάτι που δεν έχει συμβεί, όπως εξηγεί ο κ. Μπαλτάς. «Οι δάσκαλοι πρέπει να καταγράφουν τις απουσίες των παιδιών και να απευθυνθούν αρχικά στην αστυνομία ώστε να εντοπιστούν οι γονείς και εν συνεχεία ο εισαγγελέας να γνωμοδοτήσει για το περιβάλλον στο οποίο ζουν τα παιδιά και να επέμβει ώστε να συνεχίσουν την τακτική φοίτηση στα σχολεία» εξηγεί ο δάσκαλος του 35ου Δημοτικού.
