«Σύρμα, η Ζίγδαινα». Η_x000D_
φράση διατρέχει χαμηλόφωνα τη Χαριλάου Τρικούπη. Οι νεότεροι δεν έχουν τις_x000D_
μνήμες για να καταλάβουν, οι παλιότεροι κρατιούνται για να μη γελάσουν.
Του Αργύρη Ασημάκη
Θυμούνται με τα καλύτερα συναισθήματα τον άνθρωπο που έκανε «νοικοκύρη» το ΠΑΣΟΚ. Ο Ιωάννης Ζίγδης βρέθηκε (ανεπαρκής) κληρονόμος του Παπανδρέου (Γεωργίου, για να μην παρεξηγούμεθα) στην ηγεσία του μεταδικτατορικού κέντρου. Επιτέθηκε από τις πρώτες μέρες της δημοκρατίας στον Παπανδρέου (τον Ανδρέα, για να συνεννοούμεθα) κατηγορώντας τον «πως με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ διέσπασε τη δημοκρατική παράταξη»!
Συγκρούστηκε με τον κεντρώο Γεώργιο Μαύρο, υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος είχε εκλεγεί στις 20 Σεπτεμβρίου 1974 αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου – Νέες Δυνάμεις. Στις 20 Νοεμβρίου υποστήριξε την πρόταση μομφής της Βιργινίας Τσουδερού και του Νικήτα Βενιζέλο εναντίον του Γ. Μαύρου, ο οποίος πήρε το καπελάκι του κι έφυγε προσωρινά. Στις εσωκομματικές εκλογές της 7ης Δεκεμβρίου 1974 για την εκλογή διοικούσας επιτροπής προκάλεσε θύελλα όταν αρνήθηκε να αναγνωστεί επιστολή των βουλευτών «του» Αθ. Κανελλόπουλου και Γ. Μαύρου.
Γαντζώθηκε πεισματικά στην ηγεσία ενός κόμματος που έχανε την εναπομείνασα βάση του και τα όποια συμμαχικά σχήματα. Με αλλοπρόσαλλη καχυποψία χαρακτήριζε «αποστάτη» οποιονδήποτε θεωρούσε ύποπτο «πασοκισμού» επειδή απλώς πρότεινε κάποιας μορφής συμπόρευση με τον ήλιο τον πράσινο. Διακήρυττε πως τους «λίγους» που έφευγαν θα τους αναπλήρωναν «μυριάδες» καλύτεροι. Χωρίς την ελάχιστη αντίληψη συμμαχιών αλλά με μεγάλη επιδεξιότητα άλλαζε ονόματα στους κομματικούς σχηματισμούς του: ΕΚΝΔ- Δημοκρατική Ενωση Κέντρου, συνεργαζόμενος με την ΕΔΗΚ, με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα: τις συνεχείς εκλογικές αποτυχίες.
Το άλλοτε κραταιό κόμμα του Γ. Παπανδρέου κατρακυλούσε από το 52,72% στα μεταδικτατορικά 20,42% και 11,95% του Μαύρου. Ο ίδιος ο Ι. Ζίγδης ως ανεξάρτητος με 0,4% έμεινε εκτός Βουλής από τον Νοέμβριο του ’74. Για όλα του «έφταιγε το ΠΑΣΟΚ που λεηλατούσε το κέντρο». Το ΠΑΣΟΚ που έτριβε τα χέρια του βλέποντας τα ποσοστά του να σκαρφαλώνουν: 13,58%, 25,34%, 48,07 και 45,82%. Ανεξήγητα, ως διά μαγείας, λες. Για τρία χρόνια ο Ζίγδης ιδιώτευσε συγγράφοντας σχετικά βιβλία. «Ο βασιλιάς είναι γυμνός» επαναλάμβανε μονότονα.
Το 1977 ο ευπατρίδης μιας παρελθούσης εποχής αποφάσισε να επανακάμψει δριμύτερος, συνεργαζόμενος με την άλλοτε μισητή ΕΔΗΚ υπό τον Γ. Μαύρο. Τζίφος. Πάλι εκτός Βουλής. Το 1978 η ΕΔΗΚ διασπάστηκε και οι βουλευτές της σκόρπισαν δεξιά (Αθ. Κανελλόπουλος, Β. Τσουδερού, Σ. Κούβελας) και αριστερά αλά ΠΑΣΟΚ (Πεπονής, Μαγκάκης, Παπαθεμελής, Μπαντουβάς, Μαύρος, Δημ. Τσάτσος)
Ομως ο Ζίγδης κληρονόμησε το κουφάρι του παλαιού κέντρου και μια θέση αριστίνδην στην Ευρωβουλή τον Ιανουάριο του 1981. Την ίδια χρονιά και το 1984 η δική του ΕΔΗΚ δεν εξέλεξε ούτε έναν βουλευτή ή ευρωβουλευτή με το γλίσχρο 0,28%.
Τα χρόνια αυτά ο Ζίγδης διέγραφε με απίστευτη ευκολία ή εκμηδένιζε όποιον αντάλλασσε έστω και χειραψία με τον Αντρέα. Εμπλούτιζε το ΠΑΣΟΚ με έτοιμα και έμπειρα στελέχη. Ομως το 1985 είχε έρθει η ώρα να σκύψει την κεφαλή προ του απεχθούς Ανδρέα για να ξαναμπεί στη Βουλή με άλλους 160 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Κύκνειο άσμα του η σύσταση του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου «Κλεόβουλος ο Λίνδιος» το 1991.
Εδώ που τα λέμε ίσως να μην έφταιγε ο Ι. Ζίγδης. Απλώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως η εποχή του κέντρου είχε τελειώσει. Και οι εποχές τελειώνουν όταν το 43,92% γίνεται 12,28% και 6,83%. Αλλά είπαμε: «Σύρμα, η Ζίγδαινα!».
