Η αξιωματική αντιπολίτευση οδεύει προς το Συνέδριό της με την ευχή να ξεκαθαρίσει το στίγμα της και τις συμμαχίες της, εάν δηλαδή πρέπει να στρίψει το τιμόνι προς τη κεντροαριστερά ή να στρίψει περισσότερο αριστερά ή τέλος πάντων με μία αριστοτεχνική με μπόλικη μαεστρία αριστερή τιμονιά να καταλάβει τον πολιτικό χώρο του κέντρου, οπότε να έχει μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Αυτές οι σκέψεις επικρατούν σε παλαιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζουν να βλέπουν τα ζητήματα που προκύπτουν, έχοντας στο μυαλό τους τη μεταφορική έννοια της σοσιαλδημοκρατικής σκέψης.
Κρίνοντας όμως ιστορικά θα διαπιστώσουμε ότι η σοσιαλδημοκρατία ήταν εκείνη που στο μακρινό τέλος του 19ου αιώνα διαισθάνθηκε ότι η αλλαγή της κοινωνίας δεν θα επέλθει μέσω της επανάστασης, ότι ο καπιταλισμός θα παραμείνει πάντα ένα καθεστώς μέσα στο οποίο πρέπει να αγωνιζόμαστε και να κατακτούμε πράγματα και γι’ αυτό επεδίωκε μία συνεχή κοινωνική μεταρρύθμιση.
Ήταν η ιδέα της σοσιαλδημοκρατίας, που ως μοντέλο πολιτικής οργάνωσε την εργατική τάξη σε πολιτική δύναμη διαπραγμάτευσης ενός κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας και του κεφαλαίου, με στόχο τον περιορισμό της εκμετάλλευσης. Ήταν η ιδέα της σοσιαλδημοκρατίας, που δημιούργησε το πρόγραμμα της κοινωνικής περιουσίας (με όρους εθνικοποιήσεων, συνεταιρισμών κλπ.) και ήταν αυτή που οικοδόμησε το κράτος πρόνοιας και οργάνωσε τις προστατευτικές δομές των διαφόρων μορφών κοινωνικής ασφάλισης, υγείας, ανεργίας κλπ.
Όταν τη δεκαετία του ’90 το τείχος έπεφτε στο Βερολίνο και όχι μόνο, χάθηκε πλέον η επαναστατική κουλτούρα, λόγω έλλειψης αντίπαλου δέους. Μαζί του χάθηκε το όποιο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της σοσιαλδημοκρατίας, που προσδέθηκε τότε στο άρμα του συντηρητισμού, πιστεύοντας ότι ήρθε το τέλος της ιστορίας. Όμως οι ιστορικές καταβολές της σοσιαλδημοκρατίας για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος των δυνάμεων εργασίας, παραμένουν σε όλους εκείνους τους σοσιαλδημοκράτες που στήριξαν το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από τα μνημόνια το 2015-19 και το σχηματισμό μιας προοδευτικής κυβέρνησης, ως στόχο για τις επόμενες εκλογές.
Από την άλλη πλευρά οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν κάτι διαφορετικό από την ενίσχυση της ενεργούς απασχόλησης, τη προστασία της εργασίας, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και την αναδιανομή του πλούτου με κοινωνική δικαιοσύνη και διατήρηση της κοινωνικής συνοχής; Τι διαφορετικό πιστεύουν, έχοντας πλέον κι την εμπειρία της κυβερνώσας Αριστεράς με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου; Ας το εξηγήσουν στο κόσμο μήπως το κατανοήσει κι αυτός ώστε να πειστεί να στηρίξει το ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Διαφορετικά, ακόμα κι όταν υπάρχουν «αγνές και έντιμες» προθέσεις για ιδεολογική καθαρότητα, ο κόσμος δυστυχώς καταλαβαίνει ότι ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα αφορά τις καρέκλες και συνίσταται στο ποιος θα είναι αρχηγός και πως θα εκλέγεται, τι δύναμη θα πρέπει να έχει, ποιος θα γίνει υπουργός; και άλλα παρόμοια.
Εάν η Αριστερά θέλει να είναι πρωτοπορία ας εξηγήσει στο κόσμο το νέο τρόπο παραγωγής και τις νέες μορφές χειραφέτησης των εργαζομένων. Στον καπιταλισμό του περασμένου αιώνα η δύναμη της εργασίας ήταν ενσωματωμένη στο «προϊόν». Σήμερα στις νέες μορφές του καπιταλισμού είτε στη βιομηχανία, είτε στον τομέα υπηρεσιών το άτομο, ο χρόνος του, οι ιδιαιτερότητές του αποτελούν το «προϊόν».
Πώς λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι προστατεύονται στις σημερινές συνθήκες; Κι αν κάποτε η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να οργανώσει το κόσμο της εργασίας προσδίδοντάς του συλλογικότητα, με τις σημερινές συνθήκες και τους νέους τρόπους παραγωγής, πως απαντάει η Αριστερά στο να καταφέρει να δώσει ένα πρόσωπο και να προσδώσει συλλογικότητα ξανά σε ένα κοινό κόσμο.. σε ένα κοινό όραμα;
Aυτά τα ερωτήματα αποτελούν τα μείζονα θέματα να απαντηθούν από την Αριστερά για την προοδευτική κατεύθυνση της κοινωνίας, σε σχέση με λιγότερα ουσιώδη ερωτήματα, όπως για παράδειγμα, εάν ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ταυτόχρονα και κινηματικός. Το τελευταίο βέβαια συνομολογείται ως μείζον από στελέχη, που μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης δεν κατάφεραν να έχουν τη παραμικρή διείσδυση σε συνδικάτα, τοπική κοινωνία ή μαζικούς φορείς.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, η ανάδειξη πολωτικών διλημμάτων, που να στρίψει το τιμόνι του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός θέματος. Σήμερα οι προοδευτικοί ψηφοφόροι είναι πιο ελεύθεροι από βαρίδια του παρελθόντος να προσδιορίσουν τις επιλογές τους και δεν παγιδεύονται σε ανούσιες διαχωριστικές γραμμές. Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ) δεν είναι ένα κόμμα της Αριστεράς, αλλά είναι ένα κόμμα και των Αριστερών πολιτών και των πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατών και των περιβαλλοντικά και δικαιωματικά ευαίσθητων πολιτών και γενικά κάθε δημοκράτη και προοδευτικού πολίτη που επιζητά προστασία της εργασίας, περισσότερο κοινωνικό κράτος, αναδιανεμητική πολιτική για επίτευξη των στόχων της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής. Όλοι αυτοί πλέον είναι απαιτητικοί και θεωρούν ότι είναι όλοι ιδιοκτήτες του ΣΥΡΙΖΑ, που επιβάλλεται ισότιμα να έχουν λόγο στις αποφάσεις του. Διαφορετικά ας έχουν όλοι υπόψη τους τη ρήση του Machiavelli: “οι μάζες είναι σοφότερες και συνεπέστερες από τον πρίγκηπα”..
Η Ελένη Αυλωνίτου είναι πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ / μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
