Η εξωτερική πολιτική που άσκησε o ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνών κόμμα και η υπεύθυνη στάση που τηρεί στο θέμα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας τα δυνατά του όπλα
Με δύο πολύ σημαντικά όπλα στη φαρέτρα του υποδέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ το 2020, χρονιά που, όπως όλα δείχνουν, θα είναι πλήρης πολιτικών εξελίξεων οι οποίες είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν περί το φθινόπωρο ακόμη και σε δίδυμη κάλπη.
Το πρώτο είναι η στάση του στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Η σημερινή στάση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έχουν μετατρέψει σε «βουκολικό σίριαλ» την εκλογή του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα της χώρας, είναι και ανεύθυνη και κατώτερη των περιστάσεων.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 ήταν μια «πράξη ευθύνης» προς την κατεύθυνση της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος, κάτι που άλλωστε είναι ευθύνη πρωτίστως της εκάστοτε κυβέρνησης. Στάση που ολοκληρώθηκε με τη συναίνεσή του στην αποσύνδεση της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας από τις πολιτικές εξελίξεις και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Θετικό πρόσημο
Η σημερινή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει εκ νέου τον νυν πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, εκτός από τα ως άνω χαρακτηριστικά και φυσικά από το γεγονός ότι η θητεία του έχει σαφέστατα θετικό πρόσημο, υπακούει και στην ανάγκη των καιρών λόγω των μεγάλων εθνικών προκλήσεων που απορρέουν από την αστάθεια στη ΝΑ Μεσόγειο, την ανασύνταξη του ενεργειακού χάρτη στην περιοχή και του απρόβλεπτου στοιχείου που ακούει στο όνομα Τουρκία και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Δεν ήταν άλλωστε τυχαία η αναφορά στην προ ημερών ανακοίνωση της Κουμουνδούρου ότι στην πρόταση του σημερινού πρωθυπουργού «δεν μπορούν να περιλαμβάνονται πρόσωπα που δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και τι είναι η υφαλοκρηπίδα»!
Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του συνδέουν το πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας με τις εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα.
Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό όπλο στη φαρέτρα του: η ενεργητική εξωτερική πολιτική που άσκησε κατά τη διάρκεια των τεσσεράμισι χρόνων διακυβέρνησης του τόπου από τον ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που έλυσε το ονοματολογικό της πρώην πλέον πΓΔΜ και νυν Βόρειας Μακεδονίας, προσθέτοντας στη χώρα πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για τη δύσκολη συνέχεια και αφαιρώντας ένα αγκάθι από τα βόρεια σύνορά της, το οποίο, συν τοις άλλοις, άφηνε χώρο στην Τουρκία για να διεισδύσει στα Βαλκάνια.
Άλλωστε η σημερινή στάση της ΝΔ τα λέει όλα, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ καλούν όσους αντιδρούν στη συμφωνία των Πρεσπών να σκεφτούν ποια θα ήταν σήμερα η θέση της χώρας μας στα διεθνή φόρουμ αν δεν είχε φτάσει σε αυτήν.
Με σαφείς θέσεις
Επιπροσθέτως, στην Κουμουνδούρου έχουν φροντίσει εδώ και καιρό να τοποθετηθούν με σαφήνεια περί τα εθνικά. Είναι υπέρ της προσφυγής στη Χάγη, για τη διευθέτηση όμως της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, και είναι εκείνοι που έτρεξαν τον EastMed και τις τριμερείς με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο το 2018.
«Εδώ παρερμηνείες δεν μπορεί να υπάρχουν» λένε με νόημα φωτογραφίζοντας την άποψη περί μη αποκλεισμού της Τουρκίας από τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου, που εξέφρασε ο καθηγητής και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αντώνης Λιάκος.
Παράλληλα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της συμμετοχής της τουρκοκυπριακής κοινότητας στα κέρδη από τους υδρογονάνθρακες (κοίτασμα «Αφροδίτη»), κάτι που προϋποθέτει, όπως λένε, την επίλυση του κυπριακού όπως προτάθηκε με σαφή τρόπο στο Κραν Μοντανά και το Μοντ Πελεράν. Δηλαδή με τερματισμό του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων και αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής.
«Οι θέσεις μας», λένε, «είναι σαφείς. Πιο σαφείς δεν γίνονται. Τα περί συνδιαχείρισης στο Αιγαίο μπερδεύουν και αποπροσανατολίζουν». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι παρόμοιες απόψεις ακούγονται από την πλευρά κάποιων πρώην σημιτικών στελεχών αλλά και από την Ντόρα Μπακογιάννη εσχάτως.
Το κομβικό σημείο
Η άποψη που επικρατεί στην Κουμουνδούρου είναι πως όλοι οι παραπάνω παραβλέπουν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο: ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή στην οποία ο χάρτης του ενεργειακού επιχειρείται να χαραχθεί εκ νέου και μάλιστα με κομβικό σημείο την περιοχή μας, συνεπώς οι εμπλεκόμενες χώρες σπεύδουν να πάρουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι της τελικής λύσης. Η συμφωνία των Πρεσπών, ο αγωγός EastMed και η συναινετική εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας είναι τρία πολύ δυνατά χαρτιά για τη χώρα μας σε αυτό το τραπέζι που έχουν την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Αν στα παραπάνω προσθέσει κάποιος το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί με το συνέδριο του κόμματος την προσεχή άνοιξη, προκύπτει μια σαφής εικόνα για το πού το πάει (το καράβι) ο Αλ. Τσίπρας: στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλη κυβερνητική παράταξη με θέσεις ευθύνης στα κρίσιμα εθνικά μας θέματα αλλά και στα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα.
Το κερασάκι στην τούρτα (μετά πάντως το συνέδριο, λένε οι πληροφορίες) θα είναι μια σειρά από ριζοσπαστικές προτάσεις σε ζητήματα που θεωρούνται χαμηλής πολιτικής αλλά είναι πολύ σημαντικά και κάνουν τη διαφορά αφού άπτονται της καθημερινότητας των πολιτών. Προτάσεις προς την κατεύθυνση της άρσης διαχρονικών αγκυλώσεων που κρατούν καθηλωμένη τη χώρα ευνοώντας συγκεκριμένες ελίτ.
