Στο μυθιστόρημα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πάμε για ρεκόρ Γκίνες. Οι 87+ ζητούν μαζικές διαδικασίες επιβεβαίωσης του επικεφαλής, για 5η φορά εντός οκταμήνου. Στην πραγματικότητα τα ίδια πρόσωπα που είχαν αμφίσημη στάση τον Νοέμβρη, οι ίδιοι που τον Φλεβάρη στο 4ο συνέδριο επιχείρησαν το πραξικόπημα της πυτζάμας, επανέρχονται.
Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για την επιμονή του Καραγκιόζη που σχεδιάζει σε βάρος αυτού που τον ξυλοφορτώνει διαρκώς: «θα με δείρει, θα με δείρει, θα ιδρώσει, θα πλευριτώσει, θα πεθάνει …» Πράγματι, στο τέλος κανείς δεν θα προσέρχεται σε μια κάλπη-κωμωδία!
Άραγε αυτό περιμένει η μειοψηφία, να σκυλοβαρεθεί κάποτε η πλειοψηφία και να τα παρατήσει; Τι αξιοπιστία μπορεί να αποπνέουν διαδικασίες που το αποτέλεσμα τους δεν γίνεται σεβαστό περισσότερο από λίγες εβδομάδες, με το έωλο επιχείρημα ότι οι πολλοί έκριναν λάθος ή εξαπατήθηκαν. Από το καλοκαίρι του 2015, δεν μάθαμε τίποτε, για την περιφρόνηση της λαικής βούλησης;
Κατατέθηκε λοιπόν μια νοσταλγική πλατφόρμα, που θυμίζει τις καλύτερες ημέρες των 53+ και των έξι συν έξι, με εμφανείς τις συρραφές έτσι ώστε άλλους να χωράει, άλλους να αποκλείει κι άλλους να τους επιβιβάζει με το ένα πόδι. Οι 87+ βεβαίως δεν είναι λίγοι ωστόσο είναι κατά πολύ λιγότεροι απ’ ότι τις προηγούμενες φορές, παρά την ετερόκλητη άθροιση ανθρώπων που διαφοροποιήθηκαν μέσω μιας προσωπικής διαδρομής ή και προσωπικής πικρίας. Δυστυχώς αρμόζει το ρητό: ο έξυπνος παραδέχεται, ο πονηρός δικαιολογείται κι ο ηλίθιος επιμένει.
Εξετάζοντας τώρα το πολιτικό περιεχόμενο, διαπιστώνει κανείς ότι όταν καθυστερήσει υπερβολικά η συλλογή υπογραφών μπορεί όταν τελικώς αυτές κατατεθούν, να έχουν πια ξεπεραστεί τα αιτήματα. Έτσι, ζητούν οι 87+ να συγκληθούν όργανα, που είναι ήδη προγραμματισμένα. Επικαλούνται την συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων ως πλειοψηφικό κοινωνικό αίτημα. Σωστό, αλλά πιο παλιό κι από την Ακρόπολη! Ζητούν ο ΣΥΡΙΖΑ να πρωταγωνιστήσει στην σύγκλιση; Μα προσώρας μόνον μια ξεκάθαρη άποψη έχει διατυπωθεί, με οδικό χάρτη, κι αυτή είναι του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τρίτο παράδοξο σημείο είναι το ακριβές ερώτημα του περιβόητου δημοψηφίσματος. Μήπως κάποια διφορούμενη ερώτηση του τύπου: «Θα συμφωνούσατε, αν φυσικά το ήθελε και το ΠΑΣΟΚ, να συνάψουμε ένα σύμφωνο συμβίωσης, πατ-κιουτ;» Άραγε στο προγαμιαίο αυτό δημοψήφισμα θα έχουν δικαίωμα ψήφου τα μέλη του ΠΑΣΟΚ κι άλλων χώρων ή θα κάνουμε το γάμο μόνοι μας, χωρίς νύφη;
Όλα αυτά τα παράδοξα εδράζουν σε μια θολή ανάγνωση μιας τάχα προηγηθείσας καταστροφής. Είναι όμως ψευδές ότι ο προοδευτικός χώρος δεν ενισχύθηκε στις ευρωεκλογές. Τουλάχιστον κατά 5% υπήρξε μεταστροφή υπέρ της δημοκρατικής παράταξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας λένε έχασε δυνάμεις. Θεωρούν το 17,8% σε γενικές εκλογές ως εξ ορισμού καλύτερο από ότι το 14,9% σε ευρωεκλογές. Η κυριαρχία των ΜΜΕ επέβαλε εγκαίρως, το μεν 28% να συγκρίνεται με το 33% (2019) αλλά το 14,9% να μην συγκρίνεται με το 23% (2019). Εδώ δεν φαίνεται να ενοχλεί η σύγκριση «μήλα με πορτοκάλια». Αν όμως συγκρίναμε ομοειδείς επιδόσεις, τότε θα βλέπαμε πως ενώ η πτώση στις γενικές εκλογές ήταν της τάξης του 44% (18/32), στις πρόσφατες ευρωεκλογές είχαμε πτώση της τάξης του 35% (15/23) Πόθεν προκύπτει η συντριβολογία;
Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφορες χύμα, ασύνδετες κι αμφίβολης ορθότητας παρατηρήσεις.
Σε ένα κόμμα που ούτε στον κολοφώνα της δόξας του δεν απέκτησε επαφή με αυτοδιοίκηση, συνδικάτα, επιμελητήρια και κοινωνία των πολιτών, διαπιστώνεται αίφνης ότι υπάρχει διάχυτη κοινωνική διαμαρτυρία που δεν βρίσκει πολιτική έκφραση. Δεν συμμερίζομαι ότι υπάρχει κάποια προεπαναστατική κατάσταση αλλά ας το δεχτώ. Ποιος φταίει άραγε γι’ αυτό το έλλειμμα; Καθρέφτη έχουνε;
Υπάρχουν όργανα που η τυχόν απουσία ενός μέλους καθιστά την συνεδρίαση τους μη έγκυρη; Υπάρχουν δηλαδή μέλη με δικαίωμα αρνησικυρίας; Επιπλέον με παραξενεύει ότι μεταξύ άλλων κι επτά βουλευτές διαβλέπουν ως ‘διαιρετική τακτική’ την απόλυση ενός επιστημονικού συνεργάτη. Τότε γιατί δεν τον προσλαμβάνουν οι ίδιοι;
Και το χειρότερο όλων το φύλαξα για το τέλος. Η συζήτηση για την διαφάνεια στον ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει, μας λένε, δημόσια! Αλήθεια; Και πώς θα έπρεπε να ανοίξει; Κρυφίως; Το κόμμα μας ήταν, λέει, πάντα ανεξάρτητο από οικονομικά συμφέροντα. Δεν νομίζω να υπάρχουν τέτοια κόμματα αγγέλων με ηθικά πλεονεκτήματα ούτε αιρέσεις καθαρών. Στον 21ο αιώνα υπάρχουν μόνο θεσμοί και διαδικασίες διαφάνειας, ελέγχου και λογοδοσίας. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Ωστόσο κάτι επιχειρηματίες που τσαντίστηκαν με την κρίση των μελών του δίευρου κι ανακάλεσαν τον Οκτώβριο τις δωρεές τους, σε άλλο κόμμα τις έδιναν;
