Αγαπητή Λέτα…
Σε κρύωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι λες. Εφάρμοσε μνημόνιο, έχασε τον ριζοσπαστισμό του και ενέδωσε στις σειρήνες της καθεστωτικής διαχείρισης. Βέβαια, αναγνωρίζεις «κάποια καλά» της κυβερνητικής θητείας του, αλλά δεν παύεις ως αμετανόητη και αταξινόμητη αριστερή να υπενθυμίζεις ότι «άλλα περίμενες».
Ώσπου μια μέρα είδα λάμψη στα μάτια σου. Κάτι σαν αισιόδοξο σήμα. Προερχόταν από το κείμενο των 53+ και τις θέσεις τους για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ… Ήσουν σαφής: «Αν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι ως πυλώνας του συστήματος αλλά ως μάχιμη και θαρραλέα Αριστερά, αυτό θα γίνει αν εισακουστούν οι 53+».
Λυπάμαι, αγαπητή μου, αλλά διαφωνώ. Παρά τα ενδιαφέροντα σημεία του, το κείμενο αυτό είναι αφόρητα φορμαλιστικό, άκρως κοινότοπο και πεισματικά ιδεοληπτικό. Εμπεριέχει οδοδείκτες που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που αποκαθιστά την τρωθείσα – από την κυβερνητική θητεία – εσωτερική πολιτική ηρεμία των συγγραφέων του. Στην ανακουφιστική νοσταλγία
Ειλικρινά, τώρα. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι «οι πρακτικές ξεπερασμένων αρχηγοκεντρικών κομμάτων» και ο «ηγετικός συγκεντρωτισμός»; Μήπως θα συγκινήσει και πάλι την κοινωνία αν «παραμείνει κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και «δεν μετασχηματιστεί σε μια θολή παράταξη του λεγόμενου προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου»;
Σοβαρά πιστεύεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υπάρχει όπως ήταν «πριν από την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης» και ότι το κόμμα το κουβάλησε στις πλάτες του και το έκανε κυβέρνηση το 3%; Και, βέβαια, τι νόημα έχει η ατέρμων αυτή κουβέντα για το… είδος της διεύρυνσης, για την αυτοπρόσωπη παρουσία των μελών και τα λοιπά και τα λοιπά;
Νομίζεις ότι η κοινωνία αλλά και οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ζουν με αυτό τον καημό; Διατηρείς ακόμη την ψευδαίσθηση ότι καταψηφίστηκε επειδή δεν υπήρξε αρκούντως ριζοσπαστικός; Αν τα πιστεύεις όλα αυτά, είσαι γελασμένη. Ετσι νομίζω…
Τον ΣΥΡΙΖΑ τον έκαναν κυβέρνηση η συγκυρία του μνημονίου και ο Τσίπρας με τη «χαρισματική κυριαρχία» του. Κι όπως λέει ο Μαξ Βέμπερ, πρόκειται για κυριαρχία που πηγάζει από μια εξαίρετη προσωπικότητα, προικισμένη με αίγλη. Μια προσωπικότητα που διαθέτει τη δύναμη της πειθούς…
Τον ΣΥΡΙΖΑ τον έριξαν η εφαρμογή του μνημονίου, η συμφωνία των Πρεσπών, η αμφιθυμία του στην οικονομία (επενδύσεις κ.λπ.), το ελάχιστο έργο του σχετικά με τον εκσυγχρονισμό του κράτους (πάταξη της γραφειοκρατίας κ.ά.), το θολό μήνυμά του στο προσφυγικό (το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο λαϊκισμός του Μητσοτάκη) και, φυσικά, η ακατανόητη αδυναμία του να καταλάβει πώς λειτουργούν σε μια χειμαζόμενη κοινωνία οι έννοιες της ασφάλειας και της τάξης.
Ε λοιπόν τίποτε από αυτά δεν απασχολεί τους 53. Αν έχει την ίδια αντίληψη και ο Τσίπρας και προσαρμόσει την αντιπολιτευτική του συμπεριφορά στο πλαίσιο αυτό κι αν δεν αντλήσει πολύτιμα συμπεράσματα από τη διαχειριστική του περίοδο, πολύ φοβάμαι ότι ο Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει από τώρα.
Εντέλει: αρκούν οι αγωνιστικές σάλπιγγες και «τα απελευθερωτικά μηνύματα της Αριστεράς» για να αντιμετωπιστεί μια εξόχως πολύπλοκη κατάσταση σε μια χώρα με πολύπτυχα προβλήματα; Οχι, δεν αρκούν.
Απαιτείται να πείσεις. Χρειάζεται να αποδείξεις καταρχάς ότι τα καταφέρνεις στον διαχειριστικό λαβύρινθο του κάθε μέρα, ώστε μετά να σου βγάλει το καπέλο η κοινωνία και να σου επιτρέψει τα επόμενα ριζοσπαστικά βήματα και μέτρα…
