Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει πως οι συντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι θα είχαν τόσο ενδιαφέρον για μια Αριστερά «όπως την ήξεραν έως σήμερα». Θα κούναγαν το δάχτυλο μάλιστα ώστε να μην χάσει την προσωπικότητά της! Ωρύονται οι παρουσιαστές του ΣΚΑΪ για την «Αριστερά» που χάνεται!
Δεν ξέρουμε αν θα τους άρεσε μια Αριστερά σε μουσειακή κατάσταση, στο 3%, γεμάτη με τσιτάτα και έτοιμη να τοποθετηθεί σε προθήκη μουσείου. Στην ουσία αυτό δηλώνουν όταν υποδεικνύουν πως ο νέος πρόεδρος δεν είναι καθόλου αριστερός για το δεξιό αριστερόμετρο!
Ο τρόπος που χτυπούσαν προ των εκλογών την υποψηφιότητα Κασσελάκη υπενθυμίζοντας πως δεν είναι τόσο Αριστερός όσο θα ήθελε η Νέα Δημοκρατία(!) έδειχνε πως είτε το χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν τα φώτα της επικαιρότητας πέρα από τις αποτυχίες της κυβέρνησης είτε πως φοβόντουσαν αυτό που ο Στέφανος Κασσελάκης εκπροσωπούσε. Δηλαδή μια ανανέωση της Αριστεράς η οποία θα δημιουργούσε έναν πόλο έλξης στους ψηφοφόρους. Μια Αριστερά με νέο πρόεδρο πλαισιωμένο με τα παλιά στελέχη γύρω του.
Το πιθανότερο είναι να απέβλεπαν σε δύο στόχους: Αποπροσανατολισμός των ΜΜΕ και του ενδιαφέροντος από τα καυτά προβλήματα απόρροια της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, την ακρίβεια, τις καταστροφές και χτύπημα στο εσωτερικό στρατόπεδο της Αριστεράς προσφέροντας άπλετο χρόνο στους διαφωνούντες με στόχο έναν και μοναδικό: Να διαλυθεί αυτό που ήταν ο εφιάλτης τους, ο εφιάλτης των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζιτών: Μια ανανεωμένη Αριστερά με εμπειρία στη διακυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τα μεγάλα προβλήματα ήταν παράλληλα και ο εφιάλτης τους.
Το ευνουχισμένο προς τα δεξιά ΠΑΣΟΚ το έβλεπαν διαχειρίσιμο. Ίσως να ενισχυθεί στο μέλλον με «προβεβλημένα» πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος ξέρει; Το ΚΚΕ από την πλευρά του αρκείται σε ένα ποσοστό, αυξανόμενο ή μειούμενο, διατηρώντας την ύπαρξή του και το ρόλο του.
Άφθονος χρόνος των κατεστημένων Μέσων Ενημέρωσης των επιχειρηματιών και εφοπλιστών ώστε να βληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τα μέσα. Έδωσαν στους «διαφωνούντες» τα μέσα να επιτεθούν, να πουν ό,τι γουστάρει η καρδιά τους, να διαλύσουν το “image” ενός κόμματος που πέτυχε το «πρώτη φορά Αριστερά». Τα «ιστορικά στελέχη» του κόμματος προβλήθηκαν όσο τίποτε άλλο, άσχετα αν το «ιστορικά» σε αρκετές περιπτώσεις παραπέμπει περισσότερο σε χρονική διάρκεια παρά σε αποδοχή από την Κοινή Γνώμη.
Έπεσαν στην παγίδα (για να δεχθούμε το πιο αθώο) να χρησιμοποιήσουν το όχημα και τα «όπλα» των αντιπάλων για να καταστρέψουν αυτό που αντιπροσώπευαν. Ήταν «παγίδα» ωστόσο ή απλά «επιλογή»;
Αυτά που συζητούσαν έως τότε και για δεκαετίες μέσα στα γραφείο βγήκαν στο δημόσιο λόγο δείχνοντας και την αδυναμία των «συντρόφων» να συγκρατήσουν το λόγο τους και να προστατεύσουν μια ανώτερη ιδέα: Τον αγώνα τους και τη συλλογικότητα.
Αγαπημένοι πλέον των πάνελ – όσο κρατούσε και κρατάει το άστρο τους – που θα τους «πετάξουν» όταν δεν τους χρειάζονται. Προφανώς θα τους χρησιμοποιήσουν και πάλι όταν από άλλες θέσεις «τους χρειαστούν».
Στελέχη τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις δεν είχαν απήχηση, σε άλλες περιπτώσεις ήταν «καμένα» στο ευρύ κοινό πήραν αμπάριζα και χτύπαγαν προς μεγάλη ικανοποίηση των θεατών του ακροδεξιού τόξου και του όμορου ΠΑΣΟΚ. Και το ΚΚΕ έτριβε τα χέρια του ενώ ο κόσμος έβλεπε και βλέπει τον αλληλοσπαραγμό και απομακρύνεται.
Σε όλα τα κόμματα γίνεται αυτό, αλλά όχι «δημόσια».
Η πλευρά που έχασε τις εσωτερικές εκλογές επέλεξε το δημόσιο εξευτελισμό αντί την αντιπαράθεση στα όργανα. Λάθος κατά τη γνώμη μου για πολλούς λόγους, εκτός κι αν ήθελαν την αυτοκαταστροφή.
Κερασάκι στην τούρτα σε όλο αυτό το σκηνικό και η ομοφοβία που έδρασε προς δύο κατευθύνσεις κόβοντας την κοινωνία στη μέση και προσφέροντας άφθονο θέαμα σε όλες τις lifestyle εκπομπές και όχι μόνον.
Οι «σύντροφοι» έπεσαν στη λούμπα χωρίς κανέναν ενδοιασμό καταστρέφοντας το σπίτι τους.
Μερικοί τρίβουν τα χέρια τους, γελάνε χαιρέκακα γιατί το μεγάλο πλεονέκτημα χάνεται σιγά-σιγά στο προσωπικό παιχνίδι μόνο για τη φανέλα και όχι για την ουσία. Ο Άδωνης Γεωργιάδης και κάθε ακροδεξιός χαμογελάει χαιρέκακα. Και δεν είναι η μόνοι.
Όταν ξυπνήσουν θα είναι αργά. Μερικοί θα υπερηφανεύονται πως έκαναν το καθήκον τους, καταστρέφοντας όχι δημιουργώντας.
Είναι τόσο αντιφατικό να χρησιμοποιείς τις ίδιες τις συχνότητες του ταξικού σου αντιπάλου για να «βοηθήσεις» το κόμμα…
Και δεν το καταλαβαίνουν.
Ή μήπως το καταλαβαίνουν αλλά προέχει ο εαυτός τους;