Τα κόμματα ιστορικά εκφράζουν τις διεκδικήσεις συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων.
Από τη δεκαετία του ‘90 διαφάνηκε διεθνώς μία διαδικασία ιδεολογικών μετατοπίσεων, οι οποίες θόλωσαν τις διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ ως ο πλειοψηφικός εκφραστής των αριστερών παραδόσεων ταυτίστηκε με δεξιές πολιτικές, χάνοντας την αξιακή του ταυτότητα, αφού υιοθέτησε την ιδεολογία της άκρατης κυριαρχίας της αγοράς εις βάρος των κοινωνικών στόχων, που μέχρι τότε, διατηρούσε την ηγεμονία. Οι πολίτες δεν μπορούσαν πλέον να διακρίνουν, πότε η Δεξιά λειτουργούσε ως Δεξιά και πότε ως σοσιαλδημοκρατία, με αποτέλεσμα η τελευταία να χάνει την υποστήριξη των φυσικών οπαδών της.
Στην Ελλάδα η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ άρχισε να γίνεται εμφανής με τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη και καταβαραθρώθηκε με τη συγκυβέρνησή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ τα χρόνια της κρίσης. Το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ του 45% έφθασε στα μονοψήφια ποσοστά του 6% και 7% και οι ψηφοφόροι του αναζήτησαν στο ΣΥΡΙΖΑ και στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα το νέο πολιτικό φορέα που μπορούσε να εκφράσει τις ελπίδες τους για κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή.
Στις τελευταίες εκλογές, με ποσοστό 31.53% που έδωσαν οι ψηφοφόροι στο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, όχι μόνο το έκαναν πρωτοκαθεδρία στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά έδωσαν εντολή να γίνουν οι αναγκαίες εκείνες μεταρρυθμίσεις, ώστε να αφεθούν πίσω οι αγκυλώσεις του «λίγοι καθαροί και εκλεκτοί», που υπήρχαν στο οργανωτικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ, και να προχωρήσει η δημοκρατική προοδευτική παράταξη των πολλών, διεκδικώντας τη πρόοδο της χώρας κι ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Πέντε μήνες με «παλαιοκομματική» διακυβέρνηση ΝΔ, αποτελεί πλέον μονόδρομο για τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να εκφράσει ένα πολιτικό λόγο που απορρίπτει με κατηγορηματικό τρόπο τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΝΔ, που συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος και διευρύνουν τις οικονομικές ανισότητες. Χρειάζεται ένας λόγος που παντρεύει ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, ένας λόγος που στηρίζει τον κόσμο της εργασίας, αλλά και την υγιή επιχειρηματικότητα, ένας λόγος που αναδεικνύει καθαρά τις πολιτικές διαστάσεις των κοινωνικών ανισοτήτων, ένας λόγος που αποτελεί ανάχωμα στον ακροδεξιό λαϊκισμό, διευρύνει τα δικαιώματα και αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τη κλιματική κρίση.
Η επιτυχής παρουσία του κόμματος συνδέεται στενά με τη διεύρυνση και τον μετασχηματισμό του, βάζοντας τέρμα σε καθεστωτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές. Οι προβληματικές σε λειτουργία οργανώσεις του κόμματος που στάθηκαν ανίκανες να μεταφέρουν τη πολιτική του στη κοινωνία, αφού μετατράπηκαν σε κλειστά κλαμπ παραγοντίσκων για δημόσιες σχέσεις με ανταλλαγή μικροσυμφερόντων, με αποτέλεσμα την επάνοδο της Δεξιάς στην εξουσία, επιβάλλεται να αντικατασταθούν με νέους ζωντανούς πολιτικούς οργανισμούς, όπου κάθε προοδευτικός πολίτης θα βρίσκει ρόλο, συνδιαμορφώνοντας πολιτικές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως προοδευτική πολιτική δύναμη, αλλά και κυβέρνηση εν αναμονή, χρειάζεται τη δημιουργία σύγχρονων προγραμματικών θέσεων, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, στα πλαίσια των συμφερόντων της μεγάλης δημοκρατικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας του λαού μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να οδηγήσει το κόμμα συντεταγμένα στο Συνέδριο, που θα επικυρώσει ένα νέο οργανωτικά κόμμα, με θέσεις που βρίσκουν απήχηση σε όλο και πιο διευρυμένα ακροατήρια, αγκαλιάζοντας όλες τις γενιές, κυρίως τους νέους που αποτελούν το μέλλον, ώστε σε στέρεες βάσεις να οδηγηθεί ξανά στην εξουσία για μια νέα προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.
Η Ελένη Αυλωνίτου είναι πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
