Δεν είναι η πρώτη φορά που διασπάται κόμμα. Πολύ περισσότερο δεν είναι πρώτη φορά που διασπάται Αριστερό κόμμα με θόρυβο και επικλήσεις στην ηθική, τη Δημοκρατία και τις μεγάλες ιδέες. Είναι όμως η πρώτη φορά που μια αριστερή διάσπαση έχει τέτοια χαρακτηριστικά που αναιρούν πρώτα και κύρια την μεγαλοστομία περί ηθικής αυτών που την επέλεξαν.
Ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε μόλις δυο μήνες από την εκλογή του. Ήτανε μια δημοκρατική εκλογή που έπρεπε να σεβαστούν όλοι και αν ήθελαν στη συνέχεια, να την περάσουν από τα σαράντα κύματα της κομματικής κριτικής και δοκιμασίας. Δεν συνέβη έτσι. Από την πρώτη στιγμή ο νεοεκλεγείς Στέφανος Κασσελάκης απαξιώθηκε, λοιδορήθηκε και κατηγορήθηκε. Στη συνέχεια αυτοί που τον κατηγόρησαν στις ρούγες των καναλιών, χρησιμοποίησαν τις κατηγορίες που οι ίδιοι του απέδωσαν για να πιστοποιήσουν ότι τέτοιος είναι και συνεπώς, είναι ακατάλληλος για Πρόεδρος. Δημοκρατία να φάνε και οι κότες ή μήπως Δημοκρατία για κότες;
Τους δυο αυτούς μήνες, χρησιμοποίησαν τακτική κλεφτοπόλεμου (τις τακτικές του τις είχαν αναπτύξει στην πλάτη του Τσίπρα) για να δημιουργήσουν μεγάλο κόστος με την αποχώρησή τους και όχι να λύσουν κάποιο πολιτικό θέμα μέσα ή έξω από το κόμμα. Το πραγματικό ζητούμενο ήταν να βρουν τους δέκα βουλευτές που χρειάζονταν για να προχωρήσουν στη δημιουργία Κοινοβουλευτικής Ομάδας εκτός ΣΥΡΙΖΑ.
Η τελευταία πράξη της αποχώρησης όμως, συγκεντρώνει και συνοψίζει την αντίληψη περί ηθικής. Είναι η πρώτη φορά που στελέχη αριστερού κόμματος αποχωρούν χωρίς να ανακοινώσουν πολιτική ή άλλη διαφωνία στα κομματικά όργανα. Η ανακοίνωση της αποχώρησης έγινε ουσιαστικά στον Πρόεδρο της Βουλής. Σαν αστοί πολιτικοί της δεκαετίας του 1960 έτρεξαν στον Τασούλα για να του γνωστοποιήσουν ότι μόλις κατάφεραν να δημιουργήσουν κοινοβουλευτικά τη νέα αντί-ΣΥΡΙΖΑ ομάδα στη Βουλή. Δεν είναι που ξέχασαν κάθε ηθική της Αριστεράς, αποκάλυψαν με τη βιασύνη τους ποιο ήταν το ζητούμενο.
Οι αποχωρήσεις στην Αριστερά, ξεκινώντας από το αρχέγονο ΚΚΕ και φτάνοντας ως το ΚΚΕ Εσωτερικού, τη ΔΗΜΑΡ ή και τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύονταν πάντα από την πάγια στάση της περήφανης αποχώρησης μέσα από την ανακοίνωση στα κομματικά όργανα. Κι αυτό δεν το επέβαλε μόνο η ηθική της Αριστεράς αλλά και η πίστη και αυτών που αποχωρούν και αυτών που έμεναν, ότι αντιπροσωπεύουν ιδέες.
Ζούμε ίσως την πρώτη μεταπολιτευτική διάσπαση αριστερού κόμματος, η οποία δεν πατάει σε πολιτική διαφωνία αλλά προσπαθεί να την εφεύρει εκ των υστέρων.
Απόδειξη άλλωστε είναι το γεγονός ότι η νέα αντί-ΣΥΡΙΖΑ Κοινοβουλευτική Ομάδα θα έχει και Τσακαλώτο (ο οποίος για μια ακόμη φορά γίνεται ρυθμιστής μικροαστικού ανταρτοπόλεμου) και την ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου. Το νέο συνονθύλευμα, μέχρι να σφαχτεί, θα εφεύρει μια πολιτική πλατφόρμα συναντίληψης. Η ηθική δεν χρειάζεται πάντα.
