Κριτική στην κυβέρνηση και παράλληλα τις δικές του απαντήσεις για κάθε πρόβλημα ζητούν οι πολίτες από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πρόσφατες εσωκομματικές του διαδικασίες ανανεώθηκε ανοίγοντας τις πόρτες και βάζοντας αρκετό νέο κόσμο στο κόμμα (μένει να τον καταστήσει και ενεργό και να μην τον διώξει), αλλά κατέδειξε και μερικές από τις αδυναμίες του, οι οποίες τον κρατούν καθηλωμένο δημοσκοπικά την ώρα που το κεντρικό αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη ως ικανού διαχειριστή καταρρέει με εκκωφαντικό τρόπο από την ίδια την πανδημική καθημερινότητα των πολιτών.
Αυτή την εβδομάδα ολοκληρώθηκαν οι εκλογές στα νομαρχιακά συμβούλια και στην Α΄ Αθήνας (την πλειοψηφία κατείχαν οι 53 και τη διατήρησαν ως Ομπρέλα πλέον, όπως και στη δυτική Αττική), αφήνοντας το ίδιο ακριβώς αποτύπωμα: μια σημαντική αύξηση της δύναμης των λεγόμενων «προεδρικών», με την Ομπρέλα να πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να καταγράψει τις δυνάμεις της (οι ίδιοι μιλούν για το διακριτό στίγμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς) και να μη χαθεί μέσα στη διεύρυνση προς τον χώρο του κέντρου και τον λεγόμενο αυτονόητο κυβερνητισμό ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Οι παιδικές ασθένειες του ΣΥΡΙΖΑ
Ωστόσο στην Κουμουνδούρου δεν μπόρεσαν να αφήσουν πίσω και τις παιδικές ασθένειες της πολιτικής τους. Ενώ σε όλη την Ελλάδα σημειώθηκε διπλασιασμός του αριθμού των οργανώσεων του κόμματος, στο λεκανοπέδιο με προεξάρχουσα την Α΄ Αθήνας (το κέντρο δηλαδή) και παρά τις σχετικές οδηγίες από τα κεντρικά για νέες οργανώσεις σε καποδιστριακούς δήμους και ανά χώρους δουλειάς, η ανταπόκριση ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Γιατί συνέβη αυτό σε μια περιφέρεια όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί μεγάλη δύναμη και θα έπρεπε η διεύρυνση να είναι μεγαλύτερη; Διότι, όπως λέει στέλεχος με μεγάλη εμπειρία, επικράτησαν οι εσωκομματικοί συσχετισμοί, η αγωνία των λεγόμενων «τάσεων αρχών» και οι «προύχοντες της εξουσίας».
Σε απλά ελληνικά, οι τάσεις επιχείρησαν να καπελώσουν το εγχείρημα. Οι καταγγελίες για μη εγγραφές νέων μελών ήταν αρκετές (τις καταγράψαμε στα προηγούμενα δημοσιεύματα), σε κάποιες οργανώσεις έγιναν δεκτές, σε κάποιες άλλες όχι, ενώ ειδικά για την Α΄ Αθήνας υπήρξε αυτή την εβδομάδα και καταγγελία για εγγραφή μελών της νεολαίας με επαγγελματική σχέση με το κόμμα ως νέων μελών προκειμένου να εκλεγούν με την ποσόστωση του 25% για τους νεοεισερχόμενους.
Επιπροσθέτως, στην Αθήνα αλλά και τη Θεσσαλονίκη, σε μεγάλες δηλαδή νομαρχιακές, οι διαδικασίες εξελίχθηκαν σε μάχη χαρακωμάτων μεταξύ κορυφαίων στελεχών από τα κεντρικά και βουλευτών όπου το κάθε στέλεχος υποστήριζε τον δικό του άνθρωπο για τη θέση του γραμματέα της νομαρχιακής. Γεγονός και διαδικασία που αφενός δεν αφήνει τις καλύτερες υποθήκες για το μέλλον, αφού οι προσωπικοί μηχανισμοί δεν ευνοούν την πολιτική αλλά τους προσωπάρχες, και αφετέρου απομακρύνει από την ενασχόληση με τα κοινά ανθρώπους που δεν μπαίνουν σε καλούπια, ομάδες και υποομάδες, χωρίς κανένας φυσικά να υποβαθμίζει την αναγκαιότητα ύπαρξης διακριτών ιδεολογικών ρευμάτων εντός του κόμματος ως στοιχείου δημοκρατίας και πλουραλισμού.
Βάρος στο κυβερνητικό πρόγραμμα
Εκ των πραγμάτων και μέχρι να λάβει χώρα το τακτικό συνέδριο του κόμματος (όποτε το επιτρέψει η πανδημία), το βάρος πέφτει στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ανάγκη δηλαδή οι καταγγελίες για τις κυβερνητικές πρακτικές να συνοδεύονται πάντα και από την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κάθε τομέα. Αν δηλαδή καταγγέλλει την κυβερνητική αδιαφορία για το ΕΣΥ, την ίδια ώρα να συνοδεύει την καταγγελία με τη δική του πρόταση.
Τι θα έκανες εσύ, πόσες ΜΕΘ θα έφτιαχνες, πόσους γιατρούς θα προσλάμβανες, πόσους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες και με ποια κονδύλια; Μόνο τότε θα γίνεις, λένε πολλοί, πειστικός και στον περίφημο μεσαίο χώρο, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προσεγγίσει και ο οποίος δίνει τη νίκη στις εκλογές. Αν καταγγέλλει τον συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς (και πολύ καλά κάνει), να συνοδεύει την καταγγελία του με την πρότασή του για νέα λεωφορεία στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη, για περισσότερα δρομολόγια στο μετρό και στον ηλεκτρικό, για σύγχρονα φίλτρα εξαερισμού κ.λπ. Να κάνει δηλαδή και με κάθε ευκαιρία διακριτά εναλλακτικό το πολιτικό του στίγμα.
Για πολλούς εντός του ΣΥΡΙΖΑ μια ριζοσπαστική, εναλλακτική, ρεαλιστική και υλοποιήσιμη κυβερνητική πρόταση απέναντι στις πολιτικές της ΝΔ και του Κυρ. Μητσοτάκη είναι αυτό που θα φέρει κόσμο στο κόμμα και θα κάνει πράξη το άνοιγμά του στην κοινωνία. Αρκεί και ο κομματικός μηχανισμός να είναι έτοιμος να τον υποδεχτεί χωρίς «ναι μεν, αλλά» και φοβίες, αφού το κόμμα «δεν είναι το σπίτι μας και η παρέα μας» αλλά δημόσιος χώρος.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ ενάμιση χρόνο μετά την απώλεια της εξουσίας και έναν χρόνο μετά την εμφάνιση της πανδημίας έχει ήδη αργήσει, αφού είναι εμφανές ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης αναζητεί παράθυρο στην πανδημία για να πάει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές έχοντας έτοιμο το αφήγημα της μετα-Covid εθνικής παλιγγενεσίας και των 32 δισ. του Ταμείου Ανάπτυξης που θα μας βγάλουν στο ξέφωτο της νέας εποχής.
