Η φασούλα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά κόμματα είναι όπως με τους ευρωπαϊκούς αγώνες για τους οπαδούς των ελληνικών ομάδων. Παίζει, ας πούμε, ο Ολυμπιακός και είσαι Παναθηναϊκός; Να ξαναζήσεις το έπος της Γιουβέντους θέλεις. Αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός και είσαι Ολυμπιακός; Να επαναληφθούν οι ομορφιές της Γκαμπάλα γουστάρεις, Λεωφόρο ήμουνα και το βίωσα, αβάσταχτος ο πόνος. Και λοιπά και λοιπά και λοιπά με ΑΕΚ, με ΠΑΟΚ να μην το παρακάνουμε τώρα με τα παραδείγματα και το αλάτι στις πληγές.
Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που πρέπει να κερδίσει ο μισητός αντίπαλος, για να τσιμπήσει βαθμούς στο ευρωπαϊκό ράνκινγκ η μαμά Ελλάς και να στείλει περισσότερες ομάδες στις διοργανώσεις της Γηραιάς Ηπείρου και με καλύτερες προϋποθέσεις μάλιστα; Πως ισορροπείς εκεί πέρα τα οπαδικά σου αισθήματα, με το συμφέρον του πολυαγαπημένου σου συλλόγου; Και πως μπορείς, πως δύνασαι να πανηγυρίζεις τα γκολ των ερυθρόλευκων για παράδειγμα όταν στις φλέβες σου ρέει πράσινο αίμα; Μεγάλα τα διλλήματα και ομολογώ ότι θέλει άντερα για να τα βγάλεις πέρα…
Το αυτό και με την πολιτική. Το μάλε βράσε γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ (περισσότερα επ’ αυτού λίγο πιο κάτω) και κάπως πρέπει να τοποθετηθούν οι αντίπαλοί του. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο γιατί μπορεί κάποιον να τον σιχαίνεσαι περισσότερο κι απ’ τις αμαρτίες σου (έχουν και οι πολιτικοί αμαρτίες κυρία μου, δεν είναι αθώες περιστερές!), απ’ την άλλη όμως θες να τον στηρίξεις γιατί μεσομακροπόθεσμα οι απέναντί του ίσως βλάψουν περισσότερο το πολιτικό σου μέλλον. Την κάνεις την καρδιά σου πέτρα ή δεν την κάνεις; Κι αν την κάνεις, έχεις τα άντερα (άντε πάλι!) να τα βγάλεις πέρα με το κάτι παραπάνω από δύσκολο έργο; Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, όπως θα σημείωναν ο Πάνος με το Χάρη και απαιτούν ευφυΐα τύπου Δημητριάδη κι όχι τσιριχτές καραμούζες του περιπτέρου…
Τέλος πάντων, επιστρέφω στο κόπυ το πάστε που αγαπώ όπως όλοι λειτουργοί του Τύπου (υπέροχος χαρακτηρισμός, κορνίζα θα τον κάνω) και παραθέτω απόσπασμα από το χθεσινό άρθρο του διευθυντή μας Νίκου Παναγιωτόπουλου εδώ στο Newpost:
«Η πολιτική κρίση που σοβεί εδώ και εβδομάδες στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να φτάνει σε μια κρίσιμη καμπή, καθώς ο πρόεδρος του κόμματος, Στέφανος Κασσελάκης, έχει συγκαλέσει έκτακτη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας για την Τρίτη, 27 Αυγούστου. Η απόφαση αυτή ήρθε ως απάντηση στις αυξανόμενες εντάσεις εντός του κόμματος, με την ηγεσία να προσπαθεί να ελέγξει την κατάσταση που θυμίζει εμφύλιο.Ο Κασσελάκης, επιστρέφοντας εκτός προγράμματος από τα Χανιά, φαίνεται αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τα εσωκομματικά προβλήματα που έχουν καταστήσει τον δημόσιο διάλογο εντός του ΣΥΡΙΖΑ “νοσηρό”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε σε ανάρτηση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η αναφορά του στον νοσηρό διάλογο φαίνεται να στοχεύει και στις διαδικτυακές επιθέσεις που δέχθηκε η βουλευτής Κατερίνα Νοτοπούλου, από οπαδούς του ίδιου του Κασσελάκη, κάτι που έχει προκαλέσει εσωτερική ένταση και αντιδράσεις».
Εν αναμονή, λοιπόν, των σημερινών σπουδαίων, φυσικά σας έχω τελείωμα με ένα ακόμη διδακτικό μύθο από το παντοτινά αξιολάτρευτο βιβλίο “Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου”, δια χειρός Στέφανου Γρανίτσα, μέσω των εκδόσεων “Εστία”. Λα τα μινόρια:
“Μια φορά είχαν κάνει συντροφιά για να χαλούν μελίσσια. Η Αλεπού είχε τη βάρδια κι η Αρκούδα το χάλασμα της κυψέλης. Έτρωγε όσο ήθελε και όταν έφευγε, έπαιρνε μαζί της ένα κομμάτι για κείνην. Αλλά μετ’ ολίγον η Αλεπού επίστεψεν, ότι μπορεί να χαλάση και μόνη της μελίσσια.
Επήρε λοιπόν τα Αλεπόπουλα, τα έβαλε στα καραούλια (σκοπούς) και διηυθύνθη μόνη της στο μελισσομάντρι. Αλλά συνηθισμένη από τα κοτέτσια, ήρχισε να αναποδογυρίζη ένα ένα τα μελίσσια, πετάχτηκαν σύννεφα οι μέλισσες, της έζωσαν το κορμί της ως την ουρά και δεν είδε από ποια πόρτα έφυγε. Άμα έφθασε στα παιδιά της είπε:
Πάμε, παιδιά μου, δεν είμαστε για μεγάλες δουλειές εμείς σαν την Αρκούδα. Είμαστε μόνον για καραούλια καλοί…»
Πηγή: Newpost.gr
Διαβάστε επίσης
Οι πρώτες κλήσεις του Γιοβάνοβιτς στην Εθνική – Ποιοι μπήκαν στην αποστολή