Βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες της κυβέρνησης ήταν η εβδομάδα που πέρασε για την εξωτερική πολιτική της χώρας, καθώς το ποντάρισμα «όλα για όλα» που έχει από καιρό κάνει το Μέγαρο Μαξίμου στις πολεμικές ιαχές για την Ουκρανία εξελίσσεται σε «τίποτε», με το ενδεχόμενο να μετεξελιχθεί σε «μείον» να απειλεί σοβαρά τα συμφέροντα της χώρας αλλά και της κυβέρνησης.
Και μόνο οι εγχώριες εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας θα αρκούσαν για να τη χαρακτηρίσουν «διαβολοβδομάδα» για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ύστερα από εμμονική αντίσταση μηνών η κυβέρνηση σύρθηκε στην επαναφορά του σχεδιασμού της κυβέρνησης Τσίπρα για την απολιγνιτοποίηση, επανατοποθετώντας τον ορίζοντά της στο 2028 και συνοδεύοντας τις αποφάσεις της με δημόσιες προειδοποιήσεις πως «τα χειρότερα είναι μπροστά».
Οι «κωλοτούμπες» Γεωργιάδη για την ανακοίνωση των ονομάτων των κερδοσκόπων και την επαναφορά των σεναρίων για μείωση ΦΠΑ σε βασικά προϊόντα έριξαν ακόμη δύο σκιές στο κυβερνητικό αφήγημα την ώρα που ο πληθωρισμός συνεχίζει την ανηφόρα. Στο δε δημοσκοπικό πεδίο εμφανίστηκαν οι πρώτες μετρήσεις που τοποθετούν τη διαφορά σε επίπεδα μάχης στήθος με στήθος. Οι δε καταιγιστικές εξελίξεις από τις αποκαλύψεις του Κώστα Βαξεβάνη για τον πρώην προστατευόμενο μάρτυρα Μανιαδάκη και τις απειλές Στουρνάρα στο πρόσωπό του προκαλούν αναφυλαξία στο «κόμμα Novartis» στο εσωτερικό της κυβέρνησης.
Κι όμως, τα μεγαλύτερα πλήγματα ήρθαν από την εξωτερική πολιτική, παρότι ο πρωθυπουργός επένδυσε πολλά σε επαφές του με διεθνείς παράγοντες τις τελευταίες ημέρες, επιβεβαιώνοντας πως η συνταγή της εκτέλεσης εντολών χωρίς διακριτά οφέλη είναι καταστροφική.
Πίσω από το Αζόφ, επέλαση Ερντογάν
Το εξευτελιστικό για το κοινοβούλιο φιάσκο της συμπερίληψης μελών του φασιστικού Τάγματος Αζόφ κατά την ομιλία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το κυρίως πιάτο όμως είχε σερβιριστεί ήδη από την προηγούμενη ημέρα. Τότε που διά στόματος της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ έγινε γνωστό τόσο πως ο αγωγός EastMed τελειώνει οριστικά προς όφελος της Τουρκίας όσο και πως οι Αμερικανοί δίνουν στη γειτονική χώρα τις ευλογίες τους για να εξοπλιστεί, σε βάρος των αντίστοιχων ελληνικών συμφερόντων, καθώς προωθεί την πώληση 40 ολοκαίνουργιων μαχητικών αεροσκαφών F-16 μαζί με τον εκσυγχρονισμό όσων F-16 ήδη κατέχει.
Οι παραπάνω εξελίξεις έρχονται να εκθέσουν έτι περαιτέρω την κυβέρνηση μετά την απόφασή της να τα δώσει όλα στις ΗΠΑ με την προ μηνών υπογραφή της αορίστου διαρκείας αμυντικής σύμβασης. Φυσικά, ακολουθούν την «έξωθεν καλή μαρτυρία» που πρόσφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη συνάντησή του με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για να παίξει κομβικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις Ρωσίας – Ουκρανίας, αλλά και με την επιχείρηση προσέγγισης με τα σενάρια συνεκμετάλλευσης.
Κατά μία έννοια, η εμφάνιση των μελών του φασιστικού Αζόφ στη Βουλή και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκάλεσε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν βάλσαμο, επισκιάζοντας τις ήττες στα ελληνοτουρκικά. «Θα μπορούσαν», αλλά τελικά μάλλον λειτουργούν ως προεόρτια, δεδομένου πως ο Αντώνης Σαμαράς δεν δίστασε να αδειάσει ανοιχτά τον πρωθυπουργό με δημόσια δήλωση.
Το συνέδριο και οι εφιάλτες
Η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού ούτε είναι ούτε μπορεί να εκληφθεί ως κεραυνός εν αιθρία. Με το συνέδριο του Μαΐου να πλησιάζει, με τον ορίζοντα των ελληνοτουρκικών να σκοτεινιάζει επικίνδυνα και με την ψήφιση των μνημονίων με τη Βόρεια Μακεδονία παγωμένη ακόμη υπό τον φόβο του, το παρών του Αντ. Σαμαρά είναι σίγουρο πως θα έχει και συνέχεια.
Το γεγονός πως η κυβέρνηση τρέχει συνεχώς πίσω από τις εξελίξεις στο ενεργειακό πεδίο και στην επέλαση της ακρίβειας έχει αρχίσει να αποδίδει πολλαπλούς τοξικούς καρπούς σε όλο τον πληθυσμό και κυρίως στο εκλογικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας. Βουλευτές ήδη λαμβάνουν θέση μάχης στο παρασκήνιο, πρωτοβουλίες κομματικών σχηματισμών (βλ. Μπογδάνος) ετοιμάζονται να υποδεχτούν τις «γαλάζιες» απώλειες και όλα δείχνουν πως η διπλή κόλαση εντός και εκτός των τειχών της χώρας για τον Κυρ. Μητσοτάκη θα τριτώσει με την εσωκομματική βάσανο.
Μπορεί την περασμένη εβδομάδα να έκλεισε τα σενάρια περί εκλογών υπό το βάρος των καταστροφικών αποτελεσμάτων των κυβερνητικών πολιτικών, όμως εκείνα για ανασχηματισμό συνεχίζουν να συντηρούνται, επιτείνοντας ουσιαστικά το αδιέξοδό του. Εχοντας απολέσει από καιρό την ελευθερία κινήσεων εντός κυβέρνησης και έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα αιφνιδιασμού των πολιτικών του αντιπάλων, δίνει πλέον την αίσθηση ότι μέχρι τις εκλογές θα συνεχίζει να σύρεται από τις εξελίξεις.
Με ένταση υψηλότερη απ’ ό,τι σε κάθε άλλη συγκυρία, οι πληροφορίες για προετοιμασία της «διαφυγής» του σε μια θέση σε κορυφαίο ευρωπαϊκό θεσμό επανέρχονται δυναμικά, με τις μεθοδεύσεις για την πολιτική του επιβίωση να απειλούν πλέον σοβαρά τα συμφέροντα της χώρας.
