Το Documento συνεχίζει τον διάλογο για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου φιλοξενώντας απόψεις καταξιωμένων επιστημόνων και πολιτικών οι οποίοι καταθέτουν τη δική τους γνώμη και θέτουν τα δικά τους ερωτήματα στον δημόσιο διάλογο. Ο βουλευτής Γιώργος Καραμέρος απαντά αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απειλήσει μόνος του τη ΝΔ και αν θα πρέπει να κοιτά τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και με ποια στελέχη. «Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να βγάλει το κουστούμι και να ξαναφορέσει τα All Star του» σημειώνει αλληγορικά ο βουλευτής Φραγκίσκος Παρασύρης. «Ποιος από τους ηγέτες και ηγετίσκους των νυν αριστερών και κεντροαριστερών κομμάτων θα έβαζε στην μπάντα τις προσωπικές του φιλοδοξίες για το καλό της ενότητας; Και ποιο κόμμα δέχεται να διαλυθεί για να γεννηθεί ένα καινούργιο;» αναρωτιέται ο ομότιμος καθηγητής Εγκληματολογίας και πρώην υπουργός Γιάννης Πανούσης.
Στην Ελλάδα η συλλογική νοσταλγία των µεγάλων εποχών για την κεντροαριστερά, ροµαντική πολλές φορές, µεταλλάσσεται ανάλογα µε τις οικονοµικές συνθήκες. Ο νεοφιλελευθερισµός ευδοκιµεί, η εµµονή στην ολιγοπωλιακή διάρθρωση της οικονοµίας τροµάζει, τα δυσδιάκριτα, πλέον, όρια µεταξύ δηµοσίου και ιδιωτικού δηµιουργούν επιπλέον ανασφάλειες και βεβαίως η woke πολιτική περισσότερο θολώνει παρά καθαρίζει τα νερά του κοµµατικού τοπίου.
Η επανασύσταση της σοσιαλδηµοκρατίας είναι µονόδροµος. Η στροφή όµως δεν πρέπει να είναι ένας πιο «τεχνοκρατικός», κεντρώος δρόµος, αλλά µια βαθιά αµφισβήτηση της πολιτικής ακινησίας.
Αν λοιπόν επιχειρηθεί στη βάση του συµβιβασµού των κοινών εφαπτοµένων µεταξύ κεντροδεξιών και κεντροαριστερών πολιτικών, ο κύκλος θα µείνει ηµιτελής, η προσπάθεια θα αποτύχει.
Με ένα πολιτικό σύστηµα κατακερµατισµένο, µε ενισχυµένα τα άκρα, ο τόπος κινδυνεύει να επιστρέψει στο «σηµείο µηδέν»: στο 2012.
Για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ το πεδίο απλώνεται µεγάλο, αν και µε εµπόδια.
Ο δρόµος δύσβατος, οφείλουµε όµως να περιγράψουµε µε διακριτές γραµµές το όραµά µας για την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Τη στιγµή που ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά ταυτότητα και η Ν∆ καµαρώνει για έναν υπερτιµηµένο νεοφιλελευθερισµό, εµείς µε έναν επιθετικό, πραγµατικό λόγο πρέπει να περιγράψουµε το µοντέλο διακυβέρνησης µιας νέας φάσης. Τα όρια τίθενται από το µέγεθος της ισχύος των µεγάλων οικονοµικών κολοσσών. Η διαφορετική αντίληψη για το περιβάλλον και την κλιµατική αλλαγή, η δική µας άποψη ότι η πράσινη µετάβαση πρέπει να είναι και δίκαιη, η αγωνία µας για τους νέους και τις τεράστιες ανισότητες µας κάνουν διαφορετικούς από µια κυβέρνηση καθηλωµένη στα δικά της τοτέµ και από µια αντιπολίτευση που περιορίζεται στους διαψευσµένους µύθους.
Τα ωραιοποιηµένα µοντέλα µε την κουλτούρα της αριστείας, τα µεγάλα σχήµατα που διευκολύνουν τους µεγάλους παίκτες, η επίκληση στην ψηφιακή εποχή µε όρους νέας δουλείας για τους εργαζόµενους, η bot εξυπηρέτηση που και καλά χειραφετεί από τη γραφειοκρατία του δηµοσίου, αν πρώτα δεν διασφαλίζει το εργασιακό περιβάλλον, η βιωσιµότητα του κοινωνικού κράτους, αν δεν διαµορφώνεται µε επίκεντρο τον άνθρωπο, «θα κυοφορήσoυν τέρατα». Και στην εποχή των τεράτων δηµιουργούνται αυταπάτες. Το σηµείο σύγκλισης της κεντροαριστεράς πρέπει να είναι ο αγώνας στον δρόµο, στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στο πεδίο άσκησης οικονοµικής και κοινωνικής δράσης.
Γι’ αυτό επείγει να συνδεθούµε ως πολιτικός χώρος µε την περιγραφή ενός νέου µοντέλου κοινωνικής ευηµερίας.
Απέναντι στη Ν∆ και τον ΣΥΡΙΖΑ εµείς διατηρούµε το πλεονέκτηµα της έδρας. Είναι η έννοια της δηµοκρατικής παράταξης. Μια έννοια που δεν πρέπει να παραµείνει απλώς ιστορικά και αξιακά φορτισµένη, αλλά να επαναπροσδιοριστεί και µε πολιτική καθαρότητα να δίνει καθαρές απαντήσεις. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να βγάλει το κοστούµι και να ξαναφορέσει τα Αll Star του, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει τη µυθοπλασία του «κακού» µε νοµικές και δηµοσιογραφικές ακρότητες για τα σκάνδαλα της ∆εξιάς. Η ∆εξιά νικιέται µε απαντήσεις.
Ξεκινάµε από την πολιτική αυτονοµία του χώρου.
Συνεχίζουµε µε την επανεπινόηση της ταυτοτικής µας σύνδεσης µε ένα πλατύ κοινωνικό ακροατήριο που εµείς, µε δικά µας λάθη, έχουµε βάλει σε αναµονή.
Το σύνδροµο του φόβου για το χειρότερο δεν πρέπει να µας αφορά. Γιατί ο φόβος διαµορφώνει µια κοινωνία περιορισµένων προσδοκιών και µετριασµένων οραµάτων. Εµείς πρέπει να περιγράψουµε, γρήγορα όµως, µια πιο ανθρώπινη ζωή. Και τότε θα κερδίσουµε.
Διαβάστε επίσης: Συνεχίζεται ο διάλογος στο Documento – Αλέξης Σµυρλής: ∆εν µιλάµε όλοι την ίδια γλώσσα
