Όταν ο πατέρας μου ήταν ετοιμοθάνατος, βρήκα δύναμη από το σύννεφο που σχηματίζεται πάνω μου σε τέτοιες στιγμές και πήγα να τον δω. Δεν ήμουν εγώ, εκείνη τη στιγμή. «Δεν είμαι ο άγγελός σου, είμαι η Μαρία», του είπα. Ένιωθα σαν να κρατούσα το κεφάλι ενός μωρού. Ναι, τόση ειρήνη ένιωσα μέσα μου. Τον πονούσα τόσο πολύ, ήξερα ότι μέσα του ήταν και αυτός δυστυχισμένος για όσα είχε κάνει. Δεν μπορούσε να μιλήσει, αλλά του έδωσα εγώ φωνή να προσευχηθεί. Του φίλησα το μέτωπο, του ανθρώπου που έκανα εμετό όποτε τον πλησίαζα. Μπόρεσα, με το κεφάλι του στα χέρια μου. Έφυγε και έφυγα κι εγώ. Για πάντα. Δεν γυρνάω πια πίσω, είμαι πολύ αλλού».
Η μαραθωνοδρόμος Μαρία Πολύζου, σε μια συγκλονιστική και χειμαρρώδη εξομολόγηση ζωής στον Νίκο Παπαδογιάννη, στο Documento της Κυριακής. Για τον διεστραμμένο πατέρα, που τη βίαζε από τα 11 της χρόνια. Για τις απόπειρες αυτοκτονίας. Για την τρομερή μάχη τη με τον καρκίνο. Για τον αθλητισμό, που έγινε σωσίβιο απόδρασης. Για τη φιλανθρωπική δράση της στην Ελλάδα και στην Αφρική. Για όσα την κάνουν να γελάει. «Τίποτα δεν με τρομάζει πια, δεν φοβάμαι ούτε τον θάνατο», λέει. «Τα δάκρυά μου έχουν πια στερέψει».
