Τον δημιουργό Γιώργο Μακρή τον γνώρισα ένα βράδυ σε ένα μαγαζί του Μεταξουργείου, όταν είχα πάει να δω τον φίλο Αντώνη Μποσκοΐτη, όπου έπαιζε μουσική. Εκείνη την ημέρα είχε μπει στούντιο για το «Πράξη τελευταία» και ήταν η πρώτη φορά που μιλήσαμε για την δουλειά του. Έχοντας ακούσει τα τραγούδια του δίσκου «Φωτιά να Παίξεις» αυτή την συζήτηση την χρωστούσαμε ο ένας στον άλλον, από καιρό. Όσο για την υπέροχη Ιουλία Καραπατάκη η συνάντηση μας είναι, μάλλον, καρμική. Δεν γνωριζόμασταν κι όμως, εγώ έχω φωνάξει μαζί της, έχω κλάψει, έχω ερωτευτεί. Παρακολουθώ την δουλειά της όλα αυτά τα χρόνια και, ίσως, είναι από τις πιο δυνατές ερμηνεύτριες που έχουμε αυτή την στιγμή. Με αφορμή το «Εδώ Θεός εκεί Αλλάχ», αλλά και το «Φωτιά να Παίξεις» βρεθήκαμε και μιλήσαμε για όλα!
Πριν, λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε το γύρισμα του βιντεοκλίπ για το «Εδώ Θεός εκεί Αλλάχ» σε στίχους Ελένης Βελλίδου, μουσική δική σου Γιώργο και ερμηνευμένο Ιουλία από εσένα. Ποια ήταν η αφορμή αυτής της συνάντησης;
Γιώργος Μακρής : Αφορμή και αιτία είναι το ίδιο το τραγούδι. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η παραγωγή του τραγουδιού είχαμε μπει με την Ελένη σε διαδικασία σκέψης για το πώς θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το θέμα του τραγουδιού. Θέλαμε αυτή προσέγγιση να γίνει όσο πιο προσεκτικά γίνεται, δεδομένου ότι το προσφυγικό, εκτός του ότι μας αφορά προσωπικά, είναι από μόνο του ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα.
Ιουλία Καραπατάκη : Επίσης η διάθεση και το θέλω των τριών μας να «πούμε» μια ακόμη ιστορία, μια συνέχεια αν θες του τραγουδιού και όχι να κάνουμε ένα επιτηδευμένο βιντεοκλίπ που να εκμαιεύει συναίσθημα.
Στο βίντεο χρησιμοποιήθηκε φωτογραφικό υλικό από την έκθεση «CAESURA όσο κρατάει μία ανάσα» του Δημήτρη Κοιλαλού. Πως προέκυψε αυτό το πάντρεμα;
ΓΜ : Το υλικό της έκθεσης του Δημήτρη «CAESURA όσο κρατάει μία ανάσα» είναι μία συλλογή φωτογραφιών που αποτυπώνει τη μεταβατική κατάσταση των προσφύγων και των μεταναστών που έφταναν στην Ελλάδα το 2015 και το 2016, έχοντας διασχίσει το Αιγαίο. Ένιωσα, λοιπόν, πως το τραγούδι μας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία φυσική συνέχεια αυτής της έκθεσης. Μέσα λοιπόν από αυτό το πρίσμα μαζί με τον Δημήτρη Κοιλαλού, το διευθυντή φωτογραφίας Βασίλη Χριστοδούλου, το Γιώργο Μακρή ηθοποιό σεναριογράφο και θείο μου στην σκηνοθετική ματιά, σε σενάριο δικό μου, με κεντρικές ηρωίδες την ηθοποιό Μαίρη Βούλγαρη και την Ιουλία, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα βίντεο που αυτές οι (αλληλοεξαρτώμενες) ιστορίες υπάρχουν ως μία. Εύχομαι να τα καταφέραμε…
Τι σημαίνει ο όρος «CAESURA»;
ΙΚ : Το λατινικό CAESURA σημαίνει τη σύντομη σιωπηλή παύση στη μέση ενός ποιητικού στίχου ή μιας μουσικής φράσης και είναι επίσης ένα ακόμα στοιχείο που συνδέει αυτή την έκθεση με το τραγούδι.
Ακούγοντας το τραγούδι προσπάθησα να τοποθετήσω τον εαυτό μου στον ρόλο της μικρής πρόσφυγα. Δεν τα κατάφερα. Στην πραγματικότητα είναι λίγο αυτό που μπορούμε να νιώσουμε κι ούτε μπορώ να καταλάβω εκείνους που στέκουν απέναντι σε ένα παιδί θεωρώντας το ξένο. Τι έχει συμβεί στους ανθρώπους; γιατί τόσο μίσος;
ΓΜ : Στη πραγματικότητα κανείς μας δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων. Και εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ. Αυτό που πιστεύω, πως όλοι πρέπει να κάνουμε είναι να σκύψουμε πάνω από αυτούς τους ανθρώπους, πάνω από αυτά τα παιδιά και να τους προσφέρουμε όπως μπορεί ο καθένας, μια αξιοπρεπή και ισότιμη συνθήκη διαβίωσης. Και να μην ξεχνάμε του λόγους αλλά και τί και από πού πέρασαν όλοι αυτοί οι συνάνθρωποι μας προκειμένου να φτάσουν εδώ ή όπου αλλού. Δυστυχώς, το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης , ο φόβος του άγνωστου και του διαφορετικού δημιουργεί το μίσος και αυτό είναι πολύ θλιβερό και οξύμωρο, αν αναλογιστεί κάποιος πως ως λαός τον ξεριζωμό την προσφυγιά και την μετανάστευση τα έχουμε γραμμένα στο DNA μας.
Ιουλία, πόσα έχουν αλλάξει από την εποχή που μέσω του Youtube ήρθες σε επαφή με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου;
ΙΚ : Είμαι πολύ τυχερή και ευγνώμων για το βήμα που μου δόθηκε. Η επαφή μου με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και φυσικά η μέχρι τώρα συνεργασία μου με τον Σωκράτη Μάλαμα είναι και θα αποτελούν πάντα ορόσημο για μένα. Από εκεί και μετά κάποιες αλλαγές ήταν αναπόφευκτες. Όπως, το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο κοινό, ότι ήρθα σε επαφή με σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής. Πράγματα τα οποία με ορίζουν πλέον τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά.
Σε τρομάζει ο όρος «ρεμπέτισσα»;
ΙΚ :Όχι καθόλου! Θα έλεγα ότι περισσότερο τιμητικός είναι, αν και δεν ξέρω το κατά πόσο γίνεται να μιλάμε για ρεμπέτισσες και ρεμπέτες το 2022. Τα ρεμπέτικα τραγούδια και ο θησαυρός τους πηγάζουν από μια άλλη εποχή, που αν και έχει παρέλθει προ πολλού συνεχίζουν να αποτελούν κομμάτι του τώρα. Για αυτό και είναι σημαντικό μέρος του ρεπερτορίου μου και των συνεργασιών μου και φυσικά αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου.
Σε αυτόν τον δίσκο συναντηθήκατε δημιουργοί, όπως, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Μαρία Σουλτάτου , ο Παντελής Θεοχαρίδης, ο Αντώνης Μποσκοίτης, ο Δημήτρης και ο Αντώνης Παπαβομβολάκης, η Ελένη Βελλιδου, ο Κωνσταντίνος Ευστρατίου και, φυσικά, η Ιουλία. Ξέρουμε και οι δυο μας Γιώργο πως δεν είναι ποτέ εύκολο, ειδικά για έναν νέο δημιουργό. Τι ακριβώς συνέβη;
ΓΜ: Είχα σε demo τρία από τα πέντε τραγούδια του δίσκου και το Κρυμμένο Μυστικό σε μουσική και ερμηνεία της Παυλίνας Κατσή ήδη στο youtube όταν αποφάσισα να προσεγγίσω τον Αντώνη. Είχα παρακολουθήσει τη δουλειά του και εκτιμούσα την αγάπη του για την Φλέρυ Νταντωνάκη, την οποία λατρεύω. Του άρεσαν τα τραγούδια και συμφώνησε να συνεργαστούμε. Ξεκινήσαμε, αμέσως, να συζητάμε και πολύ γρήγορα είχαμε συμφωνήσει με τους ερμηνευτές που θα συμμετέχουν. Την ίδια εποχή ήρθα σε επαφή μέσω της φίλης μου Μαρίας σε επαφή με την Ιουλία η οποία πρώτα άκουσε και ερμήνευσε το «Εδώ θεός εκεί Αλλάχ» και μετά της προτείναμε με τον Κωνσταντίνο το «Κάνε τι λέξεις». Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Και λάθη έγιναν και άγχος και ξενύχτια και ανασφάλεια και θα προσθέσω μέσα σε όλα την πανδημία. Πράγμα που έκανε τη διαδικασία της ακόμα πιο δύσκολη. Όμως τα καταφέραμε και νοιώθω βαθειά ευγνώμων, τυχερός και περήφανος για όλες τις πολύ σημαντικές συνεργασίες στη πρώτη μου προσωπική δουλειά.
Το «Εδώ Θεός εκεί Αλλάχ» ολοκλήρωσε Γιώργο τον πρώτο σου δίσκο, με τίτλο «Φωτιά να Παίξεις». Πότε θα κυκλοφορήσει και τι να περιμένουμε να ακούσουμε;
ΓΜ : Πέντε τραγούδια λαϊκά στη βάσης τους. Τρία τσιφτετέλια και δύο ζειμπεκικα. Οι στίχοι είναι δικοί εκτός του «Εδώ Θεός εκεί Αλλάχ» που του στίχους έγραψε η Ελένη Βελλίδου και τη μουσική εγώ. Τις συνθέσεις στα τραγούδια «Πράξη τελευταία» και «Μη μετράς το άπειρο» μοιράζομαι με τους Αντώνη και Δημήτρη Παπαβομβολάκη. Το Αχαρνών μοιράζομαι συνθετικά με τον Κωνσταντίνο Ευστρατίου ο οποίος υπογράφει και τη μουσική στο «Κάνε τις λέξεις» καλλιτεχνική επιμέλεια είναι του Αντώνη Μποσκοϊτη και τα πολύ όμορφα εικαστικά φιλοτέχνησε ο Βίκτωρας Μελίστας. Τα τραγούδια βρίσκονται ήδη σε ψηφιακές πλατφόρμες από την δισκογραφική Καθρέφτης Ήχων Αληθινών και τέλος Γενάρη θα βγει περιορισμένος αριθμός cd και μία συλλεκτική έκδοση σε πολύ λίγα αντίτυπα για συνεργάτες και συντελεστές. Κάπου στο Φλεβάρη Μάρτη ευχόμαστε και σε μία παρουσίαση.
Για την πρωτοβουλία «Οι καλλιτέχνες ζητούν δικαιοσύνη για τον/την Ζακ/Zackie Oh», της ομάδας ΛΟΑΤΚΙ+ του Τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ — Π.Σ, Γιώργο έγραψες το «Εγώ ποτέ μου δεν το είχα με τη βία» σε αφήγηση Λένας Πλάτωνος και μουσική του DSTRB (Δημήτρη Στράμπη)
ΓΜ: Το «Εγώ ποτέ μου δεν το είχα με τη βία» είχε γραφτεί ως στίχος την εποχή που διαπράχθηκε το έγκλημα. Το μουσικό μέρος λίγο πιο μετά. Το είχαμε αφήσει με τον DSTRB στην άκρη, μέχρι να βρεθεί κάτι πιο συλλογικό που να αφορά το Ζακ και αυτό μας δόθηκε, με την πρωτοβουλία της ομάδας ΛΟΑΤΚΙ+ του ΣΥΡΙΖΑ. Ετοιμάσαμε το βίντεο με τη Ελεάνα Δημοπούλου. Ο Μποσκοΐτης μεσολάβησε και έφτασε το κομμάτι στη Λένα Πλάτωνος η οποία και μας τίμησε λαμβάνοντας μέρος στην αφήγηση για αυτό το σκοπό και τελευταίο
Επόμενα σχέδια; Τι να περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε;
ΙΚ: Όταν, επιτέλους, ανοίξουμε και πάλι θα συνεχίσω τις εμφανίσεις με το Σωκράτη την Κομπανία και φυσικά με τη μπάντα που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι.
ΓΜ : Σύντομα πιστεύω θα κυκλοφορήσει ακόμα ένα τραγούδι. Ένα single σε στίχους μου και μουσική του Άκη Δαούτη. Ξεκινάει ένα ακόμη προσωπικό project και ένας ακόμη δίσκος πιο μετά μέσα στο 22.
Πείτε μου κάτι όμορφο για να κλείσουμε αυτή την συζήτηση
IK: Να έχουμε μια καλή χρονιά με υγεία. Να βρεθούμε και πάλι με αγαπημένα πρόσωπα να αγκαλιαζόμαστε και να τραγουδάμε.
ΓΜ : Να ελευθερωθούμε από την ασχήμια που ζούμε και να συνεχίζουμε να προσπαθούμε να κάνουμε το κόσμο μας ομορφότερο. Να ελπίζουμε, να αγαπάμε, να προσφέρουμε και οπωσδήποτε να τραγουδάμε.