O ηθοποιός Ορφέας Αυγουστίδης μιλάει στο Documento και την Αφροδίτη Ερμίδη με αφορμή την παράσταση «Μέθοδος Γκρόνχολµ»
Τέσσερα άτοµα βρίσκονται στην αίθουσα συνεντεύξεων µιας πολυεθνικής εταιρείας ως υποψήφιοι που κατάφεραν να φτάσουν στην τελική φάση επιλογής για µια διευθυντική θέση. Μόνο που δεν πρόκειται να περάσουν από µια απλή συνέντευξη αλλά από τη µέθοδο Γκρόνχολµ. Έναν από αυτούς υποδύεται ο Ορφέας Αυγουστίδης.
Το πολυβραβευµένο έργο του Καταλανού συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν ανεβαίνει σε σκηνοθετική επιµέλεια του Γιάννη Μόσχου και βασίζεται στην –από το 2012– σκηνοθεσία του αείµνηστου ∆ιαγόρα Χρονόπουλου. Η «Μέθοδος Γκρόνχολµ» αναφέρεται στις σκληρές και απάνθρωπες διαδικασίες πρόσληψης στις οποίες υποβάλλουν τα υποψήφια στελέχη τους οι πολυεθνικές εταιρείες. Την τραγικότητα της υπόθεσης ενισχύει το ότι ο συγγραφέας εµπνεύστηκε το έργο από µια πραγµατική ιστορία: σε δοχείο απορριµµάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκαν έγγραφα στα οποία ένας υπάλληλος του τµήµατος προσωπικού σε σουπερµάρκετ είχε σηµειώσει τις εντυπώσεις του σχετικά µε τους υποψήφιους για τη θέση ταµία. Τα σχόλια έβριθαν από σεξιστικές, ξενοφοβικές και ρατσιστικές εκφράσεις.
Γι’ αυτή την παράσταση, το δριµύ κατηγορητήριο απέναντι στην ηθική της επαγγελµατικής επιτυχίας µε τις συνεχείς ανατροπές και το ιδιαίτερα απρόβλεπτο τέλος, το Documento µίλησε µε τον Ορφέα Αυγουστίδη.
Μπορείς να σκιαγραφήσεις τον ήρωα που υποδύεσαι, ο οποίος είναι έτοιµος να δεχτεί κάθε είδους προσβολή της προσωπικότητάς του προκειµένου να εξασφαλίσει µια καλοπληρωµένη θέση και κατά συνέπεια να ανέλθει στην κοινωνική ιεραρχία;
Είναι δύσκολο γιατί η προσωπικότητά του ξεδιπλώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και δεν θέλω να προδώσω τα ατού της. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα παιδί της εποχής του που έχει διαµορφωθεί σύµφωνα µε τα πρότυπα που επιβάλλει ο δυτικός πολιτισµός. Είναι ένας χαρακτήρας πολύ επικίνδυνος επειδή θεωρεί ότι για να κατακτήσει αυτού του τύπου την επιτυχία τού επιτρέπονται τα πάντα. Οταν όµως άρχισα να τον συµπαθώ µου έγινε ακόµη πιο αντιπαθητικός! Γιατί είναι απελπιστικό να συµπονάς κάποιον που µπορεί να είναι µεγάλος µαλάκας. Είναι περίεργο, αναστατώνεσαι. ∆εν γεννήθηκε όµως έτσι – ο ίδιος µπήκε σε αυτήν τη θέση θεωρώντας ότι δεν του έχουν αφήσει άλλη επιλογή. Αυτή η άγρια συµπεριφορά είναι πλέον πραγµατικότητα, είναι η δική του φύση.
https://www.documentonews.gr/article/apokleistiki-synenteyxi-toy-alex-pina-senariografoy-kai-paragogoy-toy-la-casa-de-papel/
Oι υποψήφιοι για τη θέση περνούν διαδικασίες µέσα από τις οποίες επιθυµούν να εξαλείψουν ο ένας τον άλλο. Εδώ ο κοινωνικός δαρβινισµός γίνεται εµφανής: o πιο δυνατός θα επιβιώσει.
Ουρλιάζει το έργο ότι τοποθετείται εκεί που λες. Είναι εύκολο να πεις ότι αυτή η λειτουργία του δυτικού πολιτισµού –όπως έχει διαµορφωθεί στη δική µου γενιά τουλάχιστον– έχει δηµιουργήσει άβουλους ανθρώπους, µηχανές, υποχείρια. Εχουν µεταλλαχθεί οι πρωτογενείς αντιδράσεις του ανθρώπου. Ισως όµως τελικά ερχόµαστε κοντά σε αυτό που σε αλλοτινές εποχές δεν ήταν κατακριτέο. Παλιότερα το ονοµάζαµε «κυνήγι για την επιβίωση». Και σήµερα κάνουµε το ίδιο, µε άλλον τρόπο όµως. Θα πρέπει να κάνουµε τα πάντα για να επιβιώσουµε. Αλλά σίγουρα το τι κρύβεται µέσα και πίσω από αυτούς τους ανθρώπους που δρουν κατ’ αυτό τον τρόπο είναι κάτι διαφορετικό.
Η θεοποίηση της αριστείας που βλέπουµε να υιοθετείται από νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες συµβάλλει σε αυτήν τη διαδικασία;
Βέβαια, είναι λειτουργία πια. Περιµένεις διαρκώς την επιβράβευση. Είσαι άξιος εάν πάρεις πολύ καλό βαθµό από το δηµοτικό ακόµη. Εάν µπεις στο πανεπιστήµιο και εάν το τελειώσεις πρώτος. Εάν κάνεις πολλά µεταπτυχιακά. Ολη αυτή η νοοτροπία στεγνώνει τους ανθρώπους, αλλάζει τις αξίες και τα ένστικτά µας, ενώ ο άνθρωπος µπορεί να είναι πολύ πιο δηµιουργικό ον. Επιβραβεύουµε τα παιδιά επειδή κάνουν ωραία γράµµατα και ζωγραφίζουν ρεαλιστικά µια πεταλούδα. Αλλά φαντάσου έναν κόσµο που όλοι θα εκφραζόµασταν όπως είµαστε προορισµένοι, προτού µας υποδείξουν το σωστό και το λάθος. Ηδη προτού κλείσουµε τα δεκαοχτώ µας χρόνια έχουµε χάσει τη φαντασία µας. Εγώ το ένιωσα πολύ έντονα και προσπαθώ να απελευθερωθώ από αυτό.
Πού εντάσεις τον εαυτό σου πολιτικά;
Είµαι αριστερός. ∆εν θα µπορούσα αλλιώς. Εξαρτάται από το DNA, την οικογένεια, την τάξη από την οποία προέρχεσαι· αυτά δεν αλλάζουν.
Άρα πώς νιώθεις µε τη νέα κυβέρνηση;
Αναστατωµένος. Ωστόσο είµαι παρών και βλέπω. ∆εν θα φανατιστώ και ελπίζω. Για παράδειγµα, δεν µου άρεσε καθόλου η εικόνα του σχολείου µου στα Εξάρχεια που το σφράγισαν, ήταν στενάχωρο. Είναι σαν να υπάρχει µια τεράστια λαδιά στο τραπέζι, να σου πει κάποιος «άσ’ το, θα το καθαρίσω» και να µαζέψει το βάζο µε τα λουλούδια. Κάτι άλλο περιµέναµε να γίνει.
INF0 Θέατρο Ανεσις, από 16/10.
Σκηνοθετική επιμέλεια, Γιάννης Μόσχος, βασισμένη στη σκηνοθεσία του Διαγόρα Χρονόπουλου. Παίζουν: Ορφέας Αυγουστίδης, Πέτρος Λαγούτης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Χρήστος Σαπουντζής
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο Docville: «Η βία και η αγένεια μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζώο»
