Χιπ χοπ ορμή από ένα γκρουπ με διάθεση ανατροπής που πρεσβεύει ότι «το ζήτημα δεν είναι να καταλάβουμε την εξουσία, αλλά να δημιουργήσουμε νέες αυτοοργανωμένες δομές»
Η ποίηση των Social Waste είναι σαν ένας ποταμός που άλλοτε σε τρομάζει με την ορμητικότητά του και άλλοτε είναι τόσο ταξιδιάρικος που σε αφήνει να δεις μέσα στα ήσυχα νερά του για να περιπλανηθείς στη στιχουργική δεξιοτεχνία του. Δημιουργήθηκαν το 1999 στο Ηράκλειο της Κρήτης, περιπλανήθηκαν για αρκετά χρόνια στον κόσμο του ελληνικού χιπ χοπ, χάθηκαν για λίγο και από το 2013 επέστρεψαν και πάλι ορμητικά στη δισκογραφία και στις συναυλίες. Με αφορμή το νέο εκπληκτικό άλμπουμ που υπογράφουν μαζί με τα Αντίποινα (διατίθεται δωρεάν από την ιστοσελίδα τους www.socialwaste.org) και την επερχόμενη αυτοδιαχειριζόμενη συναυλία τους στο Gagarin 205 (Σάββατο 25 Μαρτίου) απαντούν στο Documento χωρίς φόβο και πάθος για όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τον κόσμο τους.
Αν κάθε άλμπουμ σας είναι ένα ταξίδι, το καινούργιο πού σας οδηγεί;
Το «Hip hop της Μεσογείου», το οποίο αποτελεί μια συνεργασία με τα Αντίποινα, αναπόφευκτα έχει ως επίκεντρο τη γούβα ετούτη της Μεσογείου. Ας πούμε ότι είναι η δική μας απάντηση σε αυτούς που λένε ότι το χιπ χοπ και η ραπ σαν μέρος του αποτελούν ξένη κουλτούρα και μουσική. Εμείς λοιπόν του «φορέσαμε» μελωδίες παιγμένες με όργανα αυτού εδώ του χωνευτηριού πολιτισμών, στίχους και προβληματισμούς δικούς μας αλλά και παγκόσμιους και ραπάρουμε, απαγγέλλουμε δηλαδή ρυθμικά –όπως γινόταν πάντα σε αυτά τα μέρη– στίχους στα ελληνικά και σε κάτι λίγα τουρκικά και ισπανικά που γνωρίζουμε. Και τώρα ας μας πουν ότι είναι ξένη κουλτούρα. Τι θα πει ξένο άλλωστε; Όλοι δικοί μας και όλοι ξένοι είμαστε.
Ηλεκτρονικά beats και παραδοσιακά όργανα. Χιπ χοπ και καημός. Μπορεί το δικό σας χωνευτήρι να αποτελέσει μια απάντηση στην παρακμή των καιρών μας;
Αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν μπορούμε να το κρίνουμε εμείς. Εμείς κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, πειραματιζόμαστε με τη μουσική και τον στίχο και προσπαθούμε να το πάμε λίγο πιο πέρα από εκεί που το παραλάβαμε. Τώρα αν αυτό είναι αντίσταση στην παρακμή… Από τη μεριά μας σίγουρα, γίνεται όμως κυρίως από προσωπική και συλλογική ανάγκη. Ωστόσο δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς ακριβώς προσλαμβάνεται αυτό από τους άλλους.
Έχετε γράψει τραγούδια για τον Αρη Βελουχιώτη και τον Χρόνη Μίσσιο. Θεωρείτε ότι η ανάγκη για έμπνευση πυροδοτείται πιο εύκολα από τη νοσταλγική παλινδρόμηση στους χαμένους ήρωες του παρελθόντος;
Όχι απαραίτητα. Έχουμε γράψει και για τους Ζαπατίστας, για παράδειγμα, που είναι σύγχρονο κίνημα. Σίγουρα η χρονική απόσταση βοηθάει να κρίνει κανείς καλύτερα αν «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» που λένε, αλλά επίσης έχουμε γράψει στίχους ενάντια στην κυβέρνηση της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς, που τελικά αποδείχτηκε ο χειρότερος εχθρός και για τα κινήματα αλλά και για την ίδια την έννοια της Αριστεράς, αφού της αποστέρησε το ηθικό της πλεονέκτημα στα μάτια της κοινωνίας, ενώ διαίρεσε και τα κινήματα. Με λίγα λόγια, εμείς δεν φοβόμαστε να παίρνουμε θέση στο παρόν. Δεν φοβηθήκαμε ποτέ. Από την άλλη, σε ό,τι έχει να κάνει με το παρελθόν, η μνήμη –γιατί με αυτό έχουν να κάνουν τα τραγούδια στα οποία αναφέρεσαι, Γιάννη– είναι πολύ σημαντική και για τα κινήματα και για τους καλλιτέχνες. Υπάρχει αμφίδρομη σχέση μεταξύ καλλιτεχνών και κινημάτων: το ένα παίρνει αλλά και δίνει έμπνευση στο άλλο και όταν πλέον τα κινήματα δεν είναι εκεί, η μνήμη τους διατηρείται μέσα από την τέχνη και δίνει έμπνευση σε νεότερα κινήματα και αγώνες και αυτά με τη σειρά τους σε άλλους καλλιτέχνες. Έχουμε συνείδηση αυτού.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα αντιδρούσαν οι Social Waste σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, όπου όλα όσα θέλουν να αλλάξουν με τα τραγούδια τους είναι έτσι όπως τα λένε;
Όχι, για να πούμε την αλήθεια. Τότε ίσως θα τραγουδούσαμε άλλα πράγματα. Ο Παπαδιαμάντης βέβαια λέει ότι δεν έχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου.
Ποια είναι η πιο σκληρή αλήθεια που αντιμετωπίσατε ποτέ ως συγκρότημα;
Τη σχεδόν απουσία του πολιτικού τραγουδιού σε μια χώρα που συμβαίνουν (ειδικά τα χρόνια των μνημονίων) σημεία και τέρατα από όλες τις κυβερνήσεις. Η συντριπτική πλειονότητα των καλλιτεχνών επιλέγει να μη «μιλήσει» πολιτικά. Αν δεν μπορεί ή αν δεν θέλει, δεν το ξέρουμε. Είναι επιλογή πάντως.
Η πολιτική είναι επάγγελμα τρομακτικό, χωρίς γοητεία και η εξουσία μετατρέπεται σε κάτι οδυνηρό. Η δική σας «φαντασία στην εξουσία» τι εμπεριέχει;
Στην πολιτική επιστήμη και την κοινωνιολογία δεν υπάρχουν πολλοί ακατάρριπτοι νόμοι. Ένας από αυτούς που υπάρχει όμως είναι ο «σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας» του Μίχελς, που λέει ότι κάθε πολιτικός οργανισμός όσο δημοκρατικός και αν είναι ή θέλει να είναι καταλήγει να δημιουργεί τη δική του μικρή ιεραρχική και ολιγαρχική ομάδα που τελικά λαμβάνει τις αποφάσεις «στο όνομα» των υπολοίπων. Μας τα ’χουν πει και ο Χόλογουεϊ και ο Μπούκτσιν και ο Μπακούνιν αν θες. Δεν είναι δηλαδή κάτι καινούργιο. Το είδαμε και στις εμπειρίες της ροζ παλίρροιας στη Λατινική Αμερική και εδώ με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τους Podemos στην Ισπανία. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να καταλάβουμε την εξουσία και να γίνουμε οι ίδιοι αυτοί που εξουσιάζουν. Είναι μάλλον να δημιουργήσουμε νέες δομές, αυτοοργανωμένες, οριζόντιες και από τα κάτω οι οποίες εξασφαλίζουν ότι δεν θα αναπαράγεται –όσο είναι δυνατόν– το εξουσιαστικό μοντέλο.
INFO
Αντίποινα + Social Waste, παρουσίαση δίσκου «Το hip hop της Μεσογείου», Σάββατο 25 Μαρτίου, Gagarin 205 Live Music Space, Λιοσίων 205