Χαμογελαστός, προσηνής, επικοινωνιακός. Ο Ντάγκλας Λι έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και τώρα ήρθε για πρώτη φορά «επαγγελματικά» στη χώρα μας.
Δεν έχει προλάβει να δει ακόμη την Αθήνα, πέρα από την Ακρόπολη, επειδή ήταν αρκετές μέρες ασθενής αλλά και λόγω των απαιτητικών προβών. Ήρθε ύστερα από πρόσκληση του Αντώνη Φωνιαδάκη για να δουλέψει με το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο σπονδυλωτό έργο «Τοπία». Είναι η πρώτη παραγωγή της Λυρικής Σκηνής στην Κεντρική Σκηνή – Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» του ΚΠΙΣΝ, η οποία κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 31 Μαρτίου και επαναλαμβάνεται στις 1, 2, 4, 5 Απριλίου και 5, 6, 10 Μαΐου.
Ο 40χρονος Βρετανός χορογράφος που έχει συνεργαστεί με αρκετά χορευτικά συγκροτήματα, ανάμεσά τους το Μπαλέτο της Στουτγάρδης, το Εθνικό Μπαλέτο της Νορβηγίας, το Nederlands Dans Theater και το New York City Ballet, συμμετέχει στο χορευτικό τρίπτυχο με ένα καινούργιο έργο που έχει δημιουργήσει για το ελληνικό σχήμα, με τίτλο «Fortress», δηλαδή φρούριο, οχυρό. Τα άλλα δύο έργα που συμπληρώνουν το πρόγραμμα είναι το «Sarabande» του Μπενζαμέν Μιλπιέ και το «The shaker loops» του Αντώνη Φωνιαδάκη. Βρεθήκαμε στις πρόβες του έργου, στον χώρο της Λυρικής Σκηνής στην Καλλιθέα, και μιλήσαμε για το νέο έργο του.
Τι έχετε ετοιμάσει για το μπαλέτο της ΕΛΣ;
Δεν θα σας διηγηθούμε μια ιστορία. Είναι περισσότερο, θα έλεγα, ένα αφηρημένο έργο. Ο τίτλος του κομματιού είναι «Fortress», το κτίριο που χρησιμοποιείς για να προστατευτείς από τον πόλεμο και τους εχθρούς. Ήθελα να συνδέσω αυτή την ιδέα άμυνας και προστασίας με το ανθρώπινο σώμα. Ένας χορευτής είναι το όχημα για να εκφράσουμε συναισθήματα, αλλά και την ανθρώπινη ευθραυστότητα. Στόχος μου, να μιλήσει αυτό το σώμα με έναν άλλο τρόπο: να δείξει τι κρύβει, τι γίνεται όταν φοράει ένα προσωπείο.
Θα υπάρξει αντίστοιχο φρούριο επί σκηνής ή έχετε πιο μινιμαλιστική προσέγγιση;
Προσπάθησα να στήσω κάτι πιο εσωτερικό, πιο κλειστό, που μοιάζει περισσότερο με δωμάτιο. Υπάρχουν πέντε κατασκευές, τραπέζια και τοίχοι. Οι χορευτές αλληλεπιδρούν με αυτές: ανεβαίνουν πάνω, χορεύουν από κάτω ή τριγύρω. Επίσης στην Αγγλία όταν είσαι παιδί έχεις ένα σπίτι στον κήπο το οποίο αποκαλούμε «fortress». Υπάρχει λοιπόν και αυτή η παιγνιώδης πλευρά στο έργο μου πέρα από τη σοβαρή.
Πού στηρίζεται η χορογραφία σας;
Χρησιμοποίησα τη μουσική του Ετσιο Μπόσο «Το 12ο δωμάτιο». Όλη η χορογραφία έχει κτιστεί πάνω σε μικρά διαφορετικά μουσικά κομμάτια. Υπάρχουν σημεία που είναι πιο λυρικά, συναισθηματικά και άλλα πιο δυνατά. Χορογραφικά ήθελα να δώσω σε κάποια σημεία την αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με στρατιώτες ή άτομα που δεν έχουν ανθρώπινες ιδιότητες, που μοιάζουν με ρομπότ. Σε άλλα σημεία είναι πλάσματα τρωτά, ευάλωτα, ευαίσθητα, με πολλές αδυναμίες. Χρησιμοποίησα τους χορευτές σαν μπογιές, σαν χρώματα για να φτιάξω τον τελικό ζωγραφικό πίνακα.
Τι κινητικό λεξιλόγιο ενεργοποιήσατε για να «κτίσετε» αυτόν τον πίνακα;
Ομολογώ ότι έχω συγκεκριμένο κινητικό λεξιλόγιο. Αλλά όταν έχω ένα καινούργιο κομμάτι το οποίο δουλεύω με χορευτές που δεν γνωρίζω, συνεργαζόμαστε στενά για το τελικό αποτέλεσμα. Δεν επιβάλλω πράγματα, μια γλώσσα που είναι εντελώς ξένη στους χορευτές ή δεν αισθάνονται άνετα να τη χρησιμοποιήσουν. Από την άλλη, είναι ωραίο να δοκιμάζω κάτι καινούργιο κάθε φορά και να μην ακολουθώ την πεπατημένη. Έτσι βελτιώνομαι και εγώ. Εδώ δουλεύω με επτά χορευτές, που είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Προσπάθησα να ταιριάξω τον κάθε χορευτή στο κομμάτι της χορογραφίας στο οποίο πίστευα ότι θα είναι καλύτερος. Νομίζω ότι είναι πολύ ουσιαστικό να έχεις ευλυγισία, να προσαρμόζεις την ιδέα σου στους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάζεσαι. Δεν μου αρέσουν οι δημιουργοί που είναι άκαμπτοι και πιέζουν τους πάντες γύρω τους να έρθουν στα δικά τους μέτρα. Στον χορό άλλωστε υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκφράσεις το ίδιο πράγμα, να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς να ακολουθήσεις την ίδια οδό.
Πώς δουλεύετε;
Κάθε φορά είναι διαφορετικά. Μου αρέσει να εξερευνώ τις άπειρες δυνατότητες έκφρασης που έχει το ανθρώπινο σώμα. Συνήθως ξεκινώ φτιάχνοντας μικρές κινητικές φράσεις, τις οποίες εξελίσσω, ανάλογα με το αν το αποτέλεσμα είναι οπτικά θελκτικό, δυναμικό ή καταφέρνει να μετουσιώσει τη μουσική. Πάνω σε αυτές τις μικρές φράσεις κτίζω σταδιακά το έργο μου.
Ήσασταν πολύ καλός χορευτής. Ξεκινήσατε να χορογραφείτε πριν από 18 χρόνια. Γιατί διαλέξατε αυτό τον δρόμο;
Όλα έγιναν συμπτωματικά χάρη σε ένα ετήσιο σεμινάριο χορογραφίας στη Στουτγάρδη. Το έκανα χωρίς να έχω τίποτε άλλο στο μυαλό μου. Απλώς ήθελα να δοκιμάσω. Το απόλαυσα. Στην πόλη έρχονταν πολύ νέοι χορογράφοι. Όταν συμμετείχα στα έργα τους, μου άρεσε που έπρεπε να είμαι πολύ δημιουργικός για να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις. Ήταν κάτι που μου έλειπε όταν ήμουν χορευτής στην ομάδα. Μου άρεσε να δημιουργώ νέα πράγματα, να δοκιμάζω, να προσφέρω ιδέες στον χορογράφο. Όταν πλησίαζα τα 30, η ανάγκη να είμαι πάνω στη σκηνή άρχισε να ξεθωριάζει. Ήθελα να είμαι πίσω από τη σκηνή. Έτσι βρέθηκα σιγά σιγά εδώ που είμαι σήμερα.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ραπακούσης
