Aπτόητος από την απογοητευτική εικόνα της Εθνικής στα περισσότερα φιλικά και από τους ισχυρούς μετασεισμούς που προκάλεσε η αποχώρηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο Κώστας Σλούκας σαλπίζει το σύνθημα της αντεπίθεσης για την Εθνική, τέσσερις μέρες πριν το πρώτο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ.
Η περυσινή απουσία, λόγω τραυματισμού, του στοίχισε πολύ. Ο 27χρονος Θεσσαλονικιός 200άρισε, αφού μετράει 79 συμμετοχές στην Εθνική Ανδρών και 121 στις μικρότερες. Το όνειρό του είναι να αποχωρήσει από τη «δική του» Κωνσταντινούπολη, στις 17 Σεπτεμβρίου, με έναν γυαλιστερό μεταλλικό δίσκο στο στήθος…
-Τι έφταιξε, λοιπόν, τα προηγούμενα χρόνια; Η ομάδα δεν έζησε κάποιο ηχηρό στραπάτσο αποτυχία, ούτε όμως κατόρθωσε την υπέρβαση.
-Πλέον έχω την εμπειρία για να κρίνω. Οι αποτυχίες που προηγήθηκαν είναι η πυξίδα μας. Φτάναμε κοντά στην πηγή, αλλά πάντα κάτι γινόταν στο χιαστί παιχνίδι και μέναμε έξω από τη ζώνη των μεταλλίων. Πρώτα απ’όλα, χρειάζεται λίγη τύχη παραπάνω. Επίσης, καλύτερη προετοιμασία, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.
-Μήπως το πρόβλημα ξεκινούσε από το μυαλό;
-Δεν ξέρω αν υπήρχε κορεσμός, αλλά αυτό το στοιχείο σίγουρα απουσιάζει από τη φετινή ομάδα. Είμαστε όλοι νέοι και διψάμε για κάτι μεγάλο. Ένα μετάλλιο λείπει από όλους, εκτός του Μπουρούση και του Πρίντεζη.
-Υπάρχει χρόνος για να διορθωθούν οι ανορθογραφίες;
-Από την αρχή γνωρίζαμε ότι είμαστε ομάδα των 50 ημερών. Δεν είναι στόχος να παρουσιάσουμε ελκυστικό και όμορφο θέαμα, αλλά να κερδίσουμε. Κάθε φορά που με ρωτάνε, λέω ότι πρέπει να παίξουμε νικηφόρο μπάσκετ! Το μπάσκετ του αποτελέσματος. Τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.
-Τώρα που απουσιάζει και ο Γιάννης…
-Κακά τα ψέματα, το παιδί συγκαταλέγεται στους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Θα τραβούσε πολύ κουπί στο γήπεδο, αλλά το κλειδί ήταν εξαρχής το ομαδικό πνεύμα και η δουλειά. Άλλωστε το παιχνίδι του έχει και συγκεκριμένα μειονεκτήματα, τα οποία θα έπρεπε να καλύψουμε οι υπόλοιποι.
-Έχει κάποιο ορατό πλεονέκτημα η φετινή Εθνική;
-Το νέο αίμα και τη δίψα. Η νεανικότητα μάλιστα συνδυάζεται από πείρα. Είμαστε όλοι 1-2 χρόνια πιο έμπειροι σε σχέση με το προηγούμενο Ευρωμπάσκετ. Και αγωνιζόμαστε στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό το στοιχείο.
-Απουσιάζει, όμως, ο σούπερ σταρ, που θα πάρει την ευθύνη στα δύσκολα.
-Δεν έχουμε κάποιον παίκτη επιπέδου Παπαλουκά, Διαμαντίδη ή Σπανούλη, αλλά υπάρχουν παιδιά που μπορούν να βάλουν το τελευταίο σουτ. Το σημαντικό είναι να βγάλουμε στο παρκέ ενέργεια, πίεση, νιάτα, αθλητικότητα.
-Τι είναι η Εθνική ομάδα για σένα; Το Προολυμπιακό του 2016 το είδες από την τηλεόραση λόγω τραυματισμού.
-Είναι μία σχέση αγάπης, ή μάλλον λατρείας. Από τα 15 μου κιόλας, ένιωθα δέος όταν έβλεπα τους παίκτες που φορούσαν τη φανέλα της. Ονειρευόμουν από πολύ μικρός, τη συμμετοχή στις Εθνικές ομάδες. Τώρα που φοράω το εθνόσημο, αισθάνομαι προσωπική ικανοποίηση, χαρά, αλλά και ευθύνη για την πατρίδα μου. Και άγχος. Αλλά δημιουργικό άγχος. Μέχρι να φέρουμε κάτι μεγάλο στην Ελλάδα.
-Έχεις δίπλα σου τα παλιά σου φιλαράκια από τις μικρές Εθνικές ομάδες, αλλά και τον προπονητή που σας γαλούχησε.
-Είναι πολύ όμορφη αυτή η συγκυρία. Ο κύριος Μίσσας μας γνωρίζει καλά, ενώ εμείς είμαστε δέκα χρόνια μαζί στις ομάδες των Παίδων, των Εφήβων και των Νέων, σε τουρνουά όπως της Καλαμάτας και του Κολινδρού. Ο καθένας χάραξε τη δική του, παράλληλη πορεία. Και να’μαστε πάλι, όλοι μαζί.
-Τα προηγούμενα χρόνια, όμως, υπήρξε και χάσμα γενεών. Εσύ ήσουν πάντοτε η ρεζέρβα του Σπανούλη.
-Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη. Προδίδει υγεία, όταν σταματάνε οι θρύλοι και παραδίδουν τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά, χωρίς να χαμηλώνει ο πήχης των προσδοκιών. Είναι ό,τι ομορφότερο αυτή η συνέχεια της Εθνικής.
-Τι έχει αλλάξει στο δικό σου παιχνίδι, από τότε που πήγες στη Φενέρμπαχτσε;
-Είμαι πιο έμπειρος και βελτιώθηκα σε αρκετά σημεία. Δουλεύω υπό τις οδηγίες του κυρίου Ομπράντοβιτς, ο οποίος αναμφίβολα είναι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Έχω ακόμα ελλείψεις, αλλά νομίζω ότι βρίσκομαι στο καλύτερο σημείο της καριέρας μου.
-Αν όλα πάνε καλά στο Ευρωμπάσκετ, θα πανηγυρίσεις την επιτυχία μέσα στην Πόλη σου.
-Δεν με νοιάζει αυτό. Θέλω να πανηγυρίσω, ουπουδήποτε! Και στον Βόρειο Πόλο, που λέει ο λόγος. Μακάρι να γίνει αυτό μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Με την ευκαιρία, οφείλω να πω ότι δεν έχω κανένα παράπονο από τους Τούρκους φιλάθλους. Σέβονται τη δουλειά και την προσωπικότητά μου σε απίστευτο βαθμό. Γι’ αυτό και εγώ προσέχω, να μη προκαλώ με τη στάση μου.
Η Εθνική θα αντιμετωπίσει κατά σειρά στη «Χάρτβαλ Αρένα» του Ελσίνκι τις Ισλανδία (31/8, 16.30), Γαλλία (2/9, 16.30), Σλοβενία (3/9, 16.30), Φινλανδία (5/9, 20.00) και Πολωνία (6/9, 17.30). Στην Πόλη θα προκριθούν οι πρώτες 4 ομάδες της κατάταξης και θα διασταυρωθούν «χιαστί» στις 9 Σεπτεμβρίου με τις αντίστοιχες του Ομίλου του Τελ Αβίβ, δηλαδή: Λιθουανία, Ιταλία, Γερμανία, Γεωργία, Ισραήλ, Ουκρανία. Ο τελικός θα διεξαχθεί την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου στο «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης.
