Πόσο επιτυχημένο μπορεί να είναι ένα βιβλίο που ενώ απευθύνεται σε παιδιά παίζει με τις αποχρώσεις του μαύρου και δεν έχει ούτε μία λέξη; Κατά τους «New York Times» πολύ, εφόσον το βράβευσαν ως ένα από τα καλύτερα εικονογραφημένα βιβλία!
Η Κινέζα εικονογράφος Γκουοτζίν είναι η συγγραφέας του βιβλίου «Το μοναχοπαίδι» (Εκδόσεις Ψυχογιός), στο οποίο περιγράφει τα αισθήματα απομόνωσης και μοναξιάς που ένιωθε η ίδια μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’80 στην Κίνα, όταν επικρατούσε η πολιτική της γέννησης ενός παιδιού ανά οικογένεια.
Πώς γεννήθηκε το «Μοναχοπαίδι»;
Η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο προέκυψε όταν δούλευα στη Σιγκαπούρη ως εικονογράφος για παιχνίδια και παιδικές σειρές και ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι δικό μου, ιδιαίτερο. Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια στην Κίνα, τα οποία πέρασα αρκετά μοναχικά ως μοναχοπαίδι λόγω της πολιτικής του ενός παιδιού ανά οικογένεια. Ο αρχικός σκοπός μου ήταν να δημιουργήσω μια συναισθηματική στιγμή με τους αναγνώστες, όχι να μιλήσω για πολιτική. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήταν δύσκολο να κάνω ένα καλό βιβλίο ενώ ταυτόχρονα δούλευα πολύ κι έτσι το 2012 παραιτήθηκα και γύρισα στην Κίνα για να αφοσιωθώ σε αυτό. Αυτό το βιβλίο είναι το πρώτο που προβάλλει την πολιτική του ενός παιδιού ιδωμένη από την πλευρά των ίδιων των παιδιών. Η ιστορία έχει μέσα της πολύ συναίσθημα και πίστευα ότι η ολοκλήρωση του βιβλίου θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τα συσσωρευμένα συναισθήματα που είχα από παιδί.
Μιλήστε μας για την πολιτική του ενός παιδιού στην Κίνα;
Η πολιτική αυτή ξεκίνησε το 1979. Από εκείνη την εποχή σχεδόν κάθε οικογένεια είχε μόνο ένα παιδί. Τότε και οι δύο γονείς έπρεπε να δουλεύουν για να υποστηρίξουν οικονομικά την οικογένειά τους. Έτσι και οι δικοί μου και στη διάρκεια της ημέρας με φρόντιζε η Νάι Νάι, η γιαγιά μου. Μάλιστα κάποιες φορές, εάν δεν υπήρχε άλλη λύση, με άφηναν μόνη μου στο σπίτι. Αυτό ήταν συνηθισμένο σε πολλές οικογένειες εκείνη την εποχή. Ανήκω σε μια πολύ μοναχική γενιά παιδιών. Όταν ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά γιατί όλοι οι φίλοι μου ήταν μοναχοπαίδια. Μεγαλώνοντας όμως γνώρισα άτομα που έχουν αδέρφια και κατάλαβα ότι μου λείπει ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Το να είσαι μοναχοπαίδι είναι σκληρό κάποιες φορές.
Με ποιον τρόπο αντιμετωπίζατε αυτήν τη μοναξιά;
Το φανταστικό ελάφι και οι άλλοι φίλοι που ανακαλύπτει η μικρή ηρωίδα του βιβλίου σε έναν εναλλακτικό κόσμο είναι παρόμοιοι με τα πλάσματα που δημιουργούσα με τη φαντασία μου ως παιδί. Αυτές οι φαντασιώσεις έκαναν τη ζωή μου λίγο πιο εύκολη και με βοηθούσαν να είμαι πιο αισιόδοξη. Το ελάφι στο βιβλίο είναι μια μεταφορά της αγάπης των γονιών. Φαντάζομαι ότι όταν οι γονείς το διαβάζουν στα παιδιά τους, τα κρατάνε στην αγκαλιά τους και τους λένε: «Θα είμαι πάντα δίπλα σου, όπως το ελάφι». Γιατί με το «Μοναχοπαίδι» θέλω να θέσω και ένα θέμα για εμάς τους μεγάλους και το πώς θα πρέπει να φροντίζουμε τα παιδιά μας: με τη συντροφιά μας, όχι με παιχνίδια.
Σκεφτήκατε καθόλου το ρίσκο της δημιουργίας ενός βιβλίου για παιδιά εντελώς έξω από τα καθιερωμένα;
Κάθε άλλο! Μου αρέσει που το βιβλίο μου δεν έχει χρώματα και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που έκανα κάτι διαφορετικό και καλό, όπως το φανταζόμουν. Ο λόγος που το βιβλίο δεν έχει λόγια είναι ότι συνειδητοποίησα πως είναι πιο εύκολο για μένα να μεταδώσω τα συναισθήματά μου με εικόνες.
Περιμένατε την τόσο μεγάλη αναγνώριση που είχατε με την κυκλοφορία του πρώτου σας βιβλίου σε τόσες χώρες;
Ήταν κάτι εντελώς έξω από τις προσδοκίες μου. Στο αρχικό στάδιο του βιβλίου το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βγει καλό το αποτέλεσμα και να καταφέρω να το εκδώσω. Συνήθως τα πρώτα βιβλία ενός συγγραφέα δεν έχουν επιτυχία, οπότε δεν περίμενα και πολλά! Νόμιζα ότι μόνο παιδιά από την Κίνα θα ταυτίζονταν με το κορίτσι του βιβλίου, αλλά τελικά είχα υποτιμήσει το πόσο κοινά είναι τα αισθήματα της μοναξιάς για όλα τα παιδιά του κόσμου.
https://www.documentonews.gr/article/maria-papagiannh-na-eisai-exw-sth-zwh-na-mhn-apomonwnesai/
Πώς αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες στην Κίνα την ηλεκτρονική λογοκρισία;
Με τη λογοκρισία που υπάρχει στο ίντερνετ είναι δύσκολο να λάβουμε e-mails και να ψάξουμε πληροφορίες ή αναφορές για την Κίνα στο Google. Ετσι πολλές φορές πρέπει να συνδεθούμε σε ένα εικονικό ιδιωτικό δίκτυο (VPN) ώστε να λάβουμε την πληροφορία που θέλουμε. Εγώ με τον άντρα μου ζούμε στη Σιγκαπούρη και ευτυχώς εκεί δεν έχω τέτοια θέματα. Το ανοιχτό περιβάλλον είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη.
INFO
«Το μοναχοπαίδι» στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός