Το 3ο τακτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έριξε αυλαία ουσιαστικά το βράδυ του Σαββάτου με μία εντυπωσιακή ομολογουμένως επίδοση υπέρ της πρότασης Τσίπρα για εκλογή προέδρου και κεντρικής επιτροπής από τα μέλη του κόμματος.
Όμως το μεγάλο κέρδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τόσο το 73,5% υπέρ του «Ναι» στην πρόταση Τσίπρα αλλά το γεγονός ότι το κόμμα αυτό της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής αριστεράς δείχνει να ξεπερνά τις παιδικές ασθένειες και να έχει σχεδόν παγιωθεί στην αντίληψη του κόσμου ως ένα κόμμα «καταδικασμένο» να ξανακυβερνήσει.
Μόνο του ή με το ΚΙΝΑΛ ή με το ΚΙΝΑΛ και το ΜΕΡΑ25, το αποτέλεσμα της επόμενης κάλπης είναι αυτό που θα το καθορίσει. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κόψει από τώρα κάθε συζήτηση περί του αντιθέτου την επομένη των εκλογών. Αυτό μαρτυρά και το 74% με το οποίο εγκρίθηκε η πρότασή του.
Από αυτή την τριήμερη όμως διαδικασία δεν εξέρχεται ηττημένη η μειοψηφία. Παρά το γεγονός ότι προσήλθε στο συνέδριο αποφασισμένη να κατεβάσει δική της τροπολογία απέναντι στην πρόταση Τσίπρα (δεν ήταν εύκολη απόφαση ούτε δεδομένη πριν την έναρξη του συνεδρίου). Κατάφερε να διατηρήσει σε γενικές γραμμές ένα αξιόλογο ποσοστό που δείχνει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένοι, πλειοψηφία και μειοψηφία, να πορευτούν μαζί.
Σε ό,τι αφορά πάντως τη μειοψηφία θα πρέπει κάποιος να σταθεί στο γεγονός ότι από τις ομιλίες των κορυφαίων στελεχών της φάνηκε ότι δεν έχουν όλα ενιαία άποψη ούτε κοινό βηματισμό.
Αν κάτι πρέπει πάντως να προβληματίσει όλους είναι αυτό το περίπου 20% των συνέδρων που δεν προσήλθε να ψηφίσει. Δεν ήρθε καν στο συνέδριο γιατί δεν είχε τα χρήματα να ταξιδέψει από την επαρχία στην Αθήνα, ήρθε και έφυγε, έμεινε αλλά δεν θέλησε να ψηφίσει ουδείς γνωρίζει.
Σε κάθε περίπτωση το ενδιαφέρον τώρα στρέφεται σε ένα περίπου μήνα από τώρα στις 14 Μαΐου στην ψηφοφορία για πρόεδρο και Κεντρική Επιτροπή. Ειδικά η ανθρωπογεωγραφία της τελευταίας έχει τεράστια σημασία.
