Είχαμε γράψει εδώ στο Documento την προηγούμενη Κυριακή ότι η συμφωνία Ελλάδας – Ιταλίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ θα λειτουργήσει ως μπούσουλας στην περίπτωση που Ελλάδα – Τουρκία καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου.
Προτού στεγνώσει το μελάνι ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου επιβεβαίωσε την είδηση λέγοντας ότι «η Ελλάδα απαιτεί όλα τα νησιά, οι νησίδες και οι βράχοι να αντιμετωπίζονται ως ηπειρωτική χώρα, αλλά στη συμφωνία της με την Ιταλία δέχτηκε το επιχείρημα της Τουρκίας».
Η είδηση πέρασε στα ψιλά της ειδησιογραφίας στην ημεδαπή (για την ακρίβεια θάφτηκε κανονικά) επειδή το μεγάλο πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πώς θα περάσει στην κοινή γνώμη μια συμφωνία συνδιαχείρισης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ΝΑ Μεσογείου με την Τουρκία, κάτι που επιθυμούν διακαώς και οι ΗΠΑ.
Μια κοινή γνώμη η οποία «εκπαιδεύτηκε» περί των εθνικών –για ψηφοθηρικούς λόγους– στην αντίθεση με τη συμφωνία των Πρεσπών. Τώρα αυτή την κοινωνία θα βρει μπροστά του ο πρωθυπουργός, μαζί φυσικά με τη σκληρή πτέρυγα της «δεξιάς πολυκατοικίας».
Το ρεπορτάζ από το Κάιρο δεν είναι καλό για την κυβέρνηση και τη χώρα. Ο Σίσι ζητά περισσότερα από τον Ερντογάν σε ό,τι αφορά την επήρεια Κρήτης, Ρόδου, Καρπάθου και δευτερευόντως Καστελόριζου.
Για την ελληνική διπλωματία και τα πολιτικά κόμματα στην ημεδαπή το κρίσιμο ερώτημα είναι αν δέχονται ως αντάλλαγμα μιας συμφωνίας με την Τουρκία το ενδεχόμενο τα ελληνικά νησιά να έχουν περιορισμένη επήρεια, ώστε η γειτονική χώρα να μπει για τα καλά στο ενεργειακό παιχνίδι.
Και μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί πιθανολογώ ότι πολλοί θα πέσετε έξω…
