Συναγερμός έχει σημάνει στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων (ECDC), καθώς τα πρώτα κρούσματα του ιού Oropouche έφτασαν στην Ευρώπη.
Τα πρώτα κρούσματα του ιού -τύπου Ζίκα- σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εισαγόμενα από ταξιδιώτες στην Κεντρική Αμερική και την Καραϊβική.
Πρόκειται για 19 κρούσματα που καταγράφηκαν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο στις εξής χώρες: 12 στην Ισπανία, 5 στην Ιταλία και 2 στη Γερμανία. Όλα συνδέονται με πρόσφατα ταξίδια στην Κούβα και τη Βραζιλία.
Όπως εξηγεί το ECDC, η λοίμωξη από τον ιό Oropouche παρουσιάζει έξαρση εφέτος σε πέντε χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Τη Βραζιλία, τη Βολιβία, το Περού, την Κολομβία, την Κούβα.
Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων σε αυτές τις πέντε χώρες υπερβαίνει τις 8.000. Τα περισσότερα (πάνω από 7.200) έχουν ανιχνευθεί στη Βραζιλία.
Αξιοσημείωτο είναι ότι έως και τις 2 Αυγούστου είχαν αναφερθεί 10 κρούσματα στην ΕΕ, σύμφωνα με προγενέστερο απολογισμό του ECDC.
Ο ιός Oropouche μεταδίδεται μέσω μολυσμένων κουνουπιών και μπορεί να προκαλέσει πυρετό, πονοκέφαλο, ναυτία, εμετό, μυϊκούς και πόνους στις αρθρώσεις, όμως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για τις έγκυες γυναίκες. Η νόσηση κατά την εγκυμοσύνη μπορεί να οδηγήσει σε αποβολή, αναπτυξιακά προβλήματα και παραμορφώσεις στο έμβρυο, ανέφερε το ECDC.
Η περίοδος επώασης για τη νόσο είναι 3-10 ημέρες. Τυπικά, ξεκινά με την απότομη έναρξη του πυρετού (38-40), πονοκέφαλο, ρίγη, μυαλγία και αρθραλγία.
Τα συμπτώματα συνήθως διαρκούν λιγότερο από μία εβδομάδα (2-7 ημέρες). Ωστόσο, σε έως και 60% των ασθενών, τα συμπτώματα μπορεί να επανεμφανιστούν μερικές ημέρες ή και εβδομάδες αργότερα.
Τα συμπτώματα της νόσου του ιού Oropouche μπορεί να είναι παρόμοια με τα συμπτώματα του δάγκειου πυρετού, του ιού chikungunya, του ιού Ζίκα ή της ελονοσίας. Μερικοί ασθενείς μπορεί ωστόσο να παρουσιάσουν πιο σοβαρά συμπτώματα.
Επιδημιολογία
Ο ιός εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 1955 σε έναν εμπύρετο άνδρα που εργαζόταν στα δάση ενός χωριού στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, που ονομάζεται Vega de Oropouche, κοντά στον ομώνυμο ποταμό. Η νόσος είναι ενδημική στη λεκάνη του Αμαζονίου.
Πριν από το 2000, είχαν αναφερθεί κρούσματα του ιού στη Βραζιλία, τον Παναμά και το Περού. Στοιχεία για μολύνσεις ζώων σημειώθηκαν επίσης στην Κολομβία και στο Τρινιντάντ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
