Η Ελλάδα αναβαθμίζεται ως ορμητήριο του ευρωατλαντισμού εναντίον της Ρωσίας στον Εύξεινο Πόντο και κατά Κίνας – Ρωσίας – Ιράν στην αφρο-ευρασιατική ζώνη Βαλκάνια – αν. Μεσόγειος – Μέση Ανατολή – Μαγκρέμπ – Σαχέλ. Εκπληρώνει ιδιαίτερο ρόλο στην επέκτασή του στην περιοχή, προωθώντας τις σχέσεις του με Ισραήλ – Αίγυπτο – ΗΑΕ κ.ά. Εξοπλίζεται για να μετέχει ενεργότερα σε δράσεις του. Παράλληλα συμπλέει με τη Γαλλία για τη στρατηγική αυτονομία/αναβάθμιση της ΕΕ. Συντάσσεται με το Παρίσι στον ενδονατοϊκό ανταγωνισμό με Λονδίνο – Βερολίνο – Αγκυρα.
Ετσι η Ελλάδα αποκτά στρατηγικό ρόλο στα σχέδια των ΗΠΑ για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας της ισχύος τους στον πλανήτη. Ενισχύει τη Γαλλία στα παζάρια με ΗΠΑ – Ηνωμένο Βασίλειο – Γερμανία για τον ρόλο της στην ευρωατλαντική αρχιτεκτονική. Πρωτοστατεί στην προάσπιση/επέκταση των γαλλικών σφαιρών επιρροής και της ηγετικής θέσης των ΗΠΑ στην πλούσια, στρατηγική αφρο-ευρασιατική ζώνη, που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί την αναφλέγουν διαρκώς. Φιλοδοξεί να γίνει μεντεσές μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Παράλληλα η Τουρκία καλείται σε επανεξέταση των ηγεμονικών σχεδίων «Γαλάζια πατρίδα» και δύο κρατών στην Κύπρο, περιπλέκοντας τα παζάρια της Δύσης μαζί της για τη θέση της εντός του ευρωατλαντικού στρατοπέδου. Αυτά εμπεριέχουν τον καθορισμό ζωνών κυριαρχίας – δικαιωμάτων σε Αιγαίο – αν. Μεσόγειο και το κυπριακό, ενώ ΗΠΑ και ΕΕ ιεραρχούν την απομάκρυνση της Αγκυρας από τη Ρωσία και την εξασφάλιση της ενότητας της νατοϊκής συμμαχίας. Ετσι ο ευρωατλαντικός παράγοντας είναι πιο αυστηρός με την Τουρκία στο ζήτημα των S-400. Αντίθετα, η Δύση προωθεί/εποπτεύει ελληνοτουρκικές διερευνητικές συνομιλίες με σκοπό ένα συμβιβασμό Ελλάδας – Τουρκίας εντός του πλαισίου ερμηνείας του διεθνούς δικαίου, το οποίο ευνοεί τη διεύρυνση των ζωνών κυριαρχίας – δικαιωμάτων της τουρκικής πλευράς. Αντίστοιχα η «λύση» της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα (ΔΔΟ) στο πλαίσιο παντρέματος δύο συνιστώντων κρατών, την οποία μεθοδεύουν ΗΠΑ – ΕΕ στο κυπριακό, διχοτομεί de jure την Κύπρο.
Ευσεβής πόθος της Αθήνας είναι η Αγκυρα να μετριάσει τις αξιώσεις της, μένοντας ωστόσο στο ευρωατλαντικά οριοθετημένο πλαίσιο διαπραγμάτευσης μαζί της. Αυτό όμως είναι εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας – δικαιωμάτων και δημιουργεί ένα κολοβό κυπριακό κράτος-συνεταιρισμό. Αυτό υποδηλώνουν οι αναφορές Μητσοτάκη σε ελληνοτουρκικές διαφορές, αμοιβαίες υποχωρήσεις, θαλάσσιες ζώνες, η προβολή των συμφωνιών με Ιταλία και Αίγυπτο ως μοντέλου για μια συμφωνία με την Τουρκία και η προσήλωσή του στη ΔΔΟ.
Συνολικά οι συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία υπηρετούν τον στόχο όλων των κυβερνήσεων για γεωστρατηγική αναβάθμιση του ελληνικού κράτους για λογαριασμό των οικονομικών ομίλων. Αποσκοπούν να αυξήσουν το μερίδιό του στη διεθνή κατανομή ισχύος μέσω της συμμετοχής στα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ – Γαλλίας. Το διευκολύνουν να ανακτήσει/αποκτήσει σφαίρες επιρροής με γαλλικές – αμερικανικές πλάτες. Κινούνται στη λογική αναζήτησης διευθετήσεων με την Τουρκία υπό ευρωατλαντική εποπτεία, εις βάρος του θεμελιώδους διεθνούς δικαίου και της αντιμετώπισης του κυπριακού ως διεθνούς ζητήματος εισβολής – κατοχής. Συνεπώς αποκαλύπτουν τον επιθετικό προσανατολισμό της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, που είναι σε αντίθεση με τα συμφέροντα του λαού και την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Το ελληνικό κεφάλαιο είναι ο κερδισμένος από αυτές τις εξελίξεις που αντανακλούν την επιθετικότητα της αστικής τάξης. Ευκολύνονται οι κοινοπραξίες του με γαλλικά – αμερικανικά κεφάλαια σε Ελλάδα και εξωτερικό και η αύξηση του μεριδίου του στις διεθνείς αγορές. Ενδεχόμενα θα του επιτραπεί να εκμεταλλευτεί και να συνεκμεταλλευτεί με το τουρκικό κ.ά. κεφάλαια ένα τμήμα της ελληνικής κυριαρχίας – δικαιωμάτων που έχει «γκριζάρει» σήμερα η Τουρκία, έστω με τίμημα ένα άλλο μέρος της να εκχωρηθεί σε αυτή, όπως συνέβη στις συμφωνίες για τις θαλάσσιες ζώνες με Ιταλία – Αίγυπτο.
Τον λογαριασμό πληρώνει ο λαός, ο οποίος εν μέσω ενεργειακής φτώχειας – ανατιμήσεων χρεώνεται δισ. ευρώ για εξοπλισμούς ενταγμένους στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς και όχι στην άμυνα της χώρας. Παράλληλα Ρωσία – Ιράν χαρακτηρίζουν στόχους περιοχές με αμερικανικές/νατοϊκές βάσεις. Η Τουρκία, ενθαρρυμένη από τη στάση της Δύσης στις προκλήσεις της, απειλεί με επεισόδιο την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία αν παραβιάσουν τη «Γαλάζια πατρίδα». Οι τζιχαντιστές αξιοποιούνται διαχρονικά στους ανταγωνισμούς για την αφρο-ευρασιατική ζώνη, ενώ η αποστολή ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων στο Σαχέλ της Αφρικής και γενικότερα σε αποστολές στο εξωτερικό είναι άκρως επικίνδυνη πολιτική της εμπλοκής. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει λοιπόν ως μέσο πληρωμής και το… αίμα! Και ο λαός καλείται να πάρει τα μέτρα του, με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς είναι διεθνολόγος
