Εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων που έχουν να αντιμετωπίζουν την ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία, τις ολοένα αυξανόμενες υπερωρίες που συχνά δεν πληρώνονται, τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και τους χαμηλούς μισθούς καλούνται συχνά να δεχθούν και καθεστώς τρομοκρατίας.
Με την απειλή της απόλυσης, αρκετοί εργαζόμενοι υποχρεώνονται να υπομείνουν παράνομες πρακτικές και απάνθρωπες εργοδοτικές συμπεριφορές, την εκμετάλλευση της παραγωγικής τους δυναμικής και ένα αφόρητα καταπιεστικό εργασιακό περιβάλλον προκειμένου να κρατήσουν τη δουλειά τους.
Δύο αυτόνομες πρωτοβουλίες νέων εργαζομένων και ανέργων, βασιζόμενες στην αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, αγωνίζονται καθημερινά να πετύχουν μικρές νίκες στον αγώνα της πάταξης τέτοιων φαινομένων.
Οι Reworkers είναι μια ομάδα νέων ανθρώπων που τον Σεπτέμβριο του 2016 αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο στοχεύοντας στην υπεράσπιση των εργαζομένων. «Η απόφαση για τη συγκρότηση της συλλογικότητάς μας δεν συντελέστηκε εν κενώ» αναφέρει στο Documento o Θύμιος Χρυσανθόπουλος, άνεργος μηχανικός, τονίζοντας την συμμετοχή αρκετών μελών της ομάδας σε προηγούμενες συλλογικές δράσεις.
«Να σπάσουμε τον φόβο»
Ενα από τα σημαντικότερα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι στις σημερινές εργασιακές συνθήκες –και αποτέλεσε έναν από τους βασικούς λόγους ίδρυσης των Reworkers– είναι οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες που «τείνουν να γίνουν κανόνας στην αγορά εργασίας και αφορούν απλήρωτες υπερωρίες, μαύρη και υποδηλωμένη εργασία και ευέλικτες μορφές απασχόλησης».
Η ομάδα που αποτελείται μεταξύ άλλων από νέους δικηγόρους, μηχανικούς, εμποροϋπαλλήλους, σερβιτόρους, ντελιβεράδες και εργαζομένους με μπλοκάκι «παλεύει για τη συσπείρωση των νέων εργαζομένων και ανέργων». Στόχος της είναι η ενότητα των εργαζομένων προκειμένου να αντιμετωπιστούν μεταξύ άλλων προβλήματα όπως «ο… υποκατώτατος μισθός, η επισφάλεια και η ευελιξία, η ανασφάλιστη εργασία, ενώ αγωνιζόμαστε για τη μείωση του χρόνου εργασίας, τη διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, την αναβάθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών και τον συνολικό εκδημοκρατισμό των εργασιακών σχέσεων».
«Η μεθοδολογία της παρέμβασής μας στους εργασιακούς χώρους καθορίζεται από τα καθημερινά μας βιώματα» συμπληρώνει ο Θανάσης, εστιάζοντας στην αναγκαιότητα «υπεράσπισης των εργασιακών κεκτημένων μέσω της συλλογικής και οργανωμένης δράσης». Και μπορεί η νέα γενιά εργαζομένων «να μην έχει παραστάσεις συλλογικών διεκδικήσεων στους χώρους εργασίας, εντούτοις η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων είναι η βασική προϋπόθεση για μικρές καθημερινές νίκες ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία».
Μέσω των δράσεων, που περιλαμβάνουν απεργιακές περιφρουρήσεις σε συνεννόηση με επιχειρησιακά σωματεία, η ομάδα έχει καταφέρει «να παρθούν πίσω απολύσεις, μειώσεις μισθών και να πληρωθούν δεδουλευμένα».
Οι Reworkers δέχονται καταγγελίες εργοδοτικής αυθαιρεσίας και σε αυτές τις περιπτώσεις ερχόμενοι σε επαφή με τον εργαζόμενο καθορίζουν «τον τρόπο επίλυσης του προβλήματος ακόμη και αν χρειαστεί η νομική παρέμβαση, που παρέχουν δικηγόροι μέλη της ομάδας μας. Είναι αναγκαίο να σπάσουμε τον φόβο. Μέσω της οργάνωσης του αγώνα και της αλληλεγγύης μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τις μικρές νίκες των ημερών μας».
«Κανένας μόνος του»
Η πρωτοβουλία Generation 400, που μετράει σχεδόν έναν χρόνο ζωής, αποτελεί ένα δίκτυο νέων εργαζομένων και ανέργων που μέσω καθημερινών δράσεων και παρεμβάσεων αγωνίζονται για τον τερματισμό του φαινομένου των εργοδοτικών παρατυπιών και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου εργασιακού μέλλοντος. «Πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε αυτή την πρωτοβουλία για να διεκδικήσουμε αυτονόητα πράγματα που όλοι συζητάμε όταν σκεφτόμαστε το μέλλον μας» αναφέρει στο Documento ο Λάμπρος Παπαθανασίου, μέλος της ομάδας, «έχοντας ως στόχο τη διαμόρφωση μιας κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής των εργαζομένων».
Η ομάδα έχει αποκτήσει «παραρτήματα» σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, ενώ μέσω της κεντρικής συνέλευσης της πρωτοβουλίας και δικτύων που έχουν στηθεί σε πολλές γειτονιές, κυρίως της Αθήνας, «επιδιώκουμε να κάνουμε “προπαγάνδα”. Να μιλήσουμε για τα όνειρά μας, τις ανάγκες μας, τις ιδέες μας. Θέλουμε να έχουμε τον ρόλο του ξυπνητηριού για πολύ νέο κόσμο, επειδή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε –συμπεριλαμβανομένης της ανεργίας– αποτελούν ένα συνολικό θέμα γενιάς. Αφορά όλους εκείνους που ζουν μέχρι και τα 35 τους χρόνια στο παιδικό τους δωμάτιο, τους άνεργους και όσους εργάζονται για 400-500 ευρώ σε δουλειές του ποδαριού. Αφορά τη γενιά που δεν ονειρεύεται».
Η πρωτοβουλία πραγματοποιεί διαφόρων ειδών παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους όπου έχουν παρατηθεί φαινόμενα εργοδοτικών παρατυπιών, «έχοντας πάντα ως κεντρικό στόχο ότι η γενιά μας δεν μπορεί να ζήσει έτσι». Παράλληλα η ομάδα έχει δημιουργήσει ένα μικρό δίκτυο επικοινωνίας με εργαζομένους που δουλεύουν σε κλάδους «όπου τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα, προκειμένου να συζητήσουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε να βελτιωθούν οι εργασιακές συνθήκες».
«Το ζητούμενο» σύμφωνα με τον Λάμπρο είναι «ο κόσμος και ειδικά οι νέοι να αρχίσουν να αντιστέκονται, να δημιουργηθεί κοινωνική και πολιτική συσπείρωση των εργαζομένων. Να καταλάβει ο κάθε εργαζόμενος ότι δεν είναι μόνος του και ότι έχει δύναμη».
