Το κόμμα της «Νίκης» συνεχίζει σε ρόλο… χωροφύλακα με διάθεση λογοκρισίας προς τους δημιουργούς σε μια απέλπιδα προσπάθεια αυτοπροβολής της. Αυτή τη φορά αφορμή κατέστη το ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου.
Μετά τη σειρά του Neftlix για τον «Μέγα Αλέξανδρο» και τη σκηνή όπου ανταλλάσσει ένα φιλί με τον Ηφαιστίωνα, προκαλώντας το μένος του πρόεδρου του κόμματος, Δημήτρη Νατσιου, οι «θεματοφύλακες των χρηστών ηθών» τα έβαλαν με το ντοκιμαντέρ της Ελίνας Ψύκου «Αδέσποτα Κορμιά» που έχει ήδη κερδίσει το φεστιβαλικό ενδιαφέρον μιας κι επιλέχθηκε για να διαγωνιστεί στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στο CPH:DOX της Κοπεγχάγης.
Μετά τις δύο ταινίες μυθοπλασίας η βραβευμένη σκηνοθέτρια υπογράφει μία μεγάλου μήκους ταινία ντοκιμαντέρ που πραγματεύεται τη σωματική αυτονομία στη σύγχρονη Ευρώπη. Το φιλμ ακολουθεί τρεις Ευρωπαίες γυναίκες που αναζητούν, στην Ενωμένη Ευρώπη, τρόπους να εκπληρώσουν την επιθυμία για αυτοδιάθεση, συγκεκριμένα για την άμβλωση και την τεχνητή γονιμοποίηση.
Για την αφίσα της ταινίας επιλέχθηκε μια γυναίκα εσταυρωμένη με σώμα πληγωμένο που κυοφορεί.
Αυτό φαίνεται πως προκάλεσε τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ακροδεξιάς ΝΙΚΗΣ. Συγκεκριμένα ο βουλευτής Κομνηνός Δελβερούδης απεύθυνε Επίκαιρη Ερώτηση προς την Υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, για το «Ντοκιμαντέρ ¨Αδέσποτα Κορμιά¨, το οποίο συμμετέχει στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και χρησιμοποιεί αφίσα, που βλασφημεί ιερά σύμβολα και πρόσωπα της Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως» απαιτώντας την επαναφορά των ποινικών διατάξεων για την κακόβουλη βλασφημία και την καθύβριση θρησκεύματος.
Λίγο αργότερα δόθηκε και η επίσημη απάντηση από την πλευρά της σκηνοθέτριας:
«Τα “Αδέσποτα Κορμιά” είναι μία μεγάλου μήκους ταινία ντοκιμαντέρ που πραγματεύεται τη σωματική αυτονομία στη σύγχρονη Ευρώπη. Η εικαστική πρόταση της δημιουργικής ομάδας για την αφίσα της ταινίας είναι ένα γυναικείο σώμα, έτοιμο να φέρει στον κόσμο μια ζωή, μα ταυτόχρονα ένα σώμα πληγωμένο και καταδικασμένο σε θάνατο.
Αυτή η αντίφαση συμπυκνώνει εικαστικά την αντίφαση του σύγχρονου δυτικού κόσμου ως προς την αντιμετώπιση βασικών ατομικών δικαιωμάτων. Αυτή η αντίφαση, η συνθήκη στην οποία επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να εργαστείς και να καταναλώσεις ελεύθερα αλλά όχι πάντα να ζήσεις ή να πεθάνεις όπως επιθυμείς, είναι η αφορμή και ο λόγος ύπαρξης της ίδιας της ταινίας.
Καμία ανάγκη για πρόκληση, καμία βλασφημία – τι σημαίνει άλλωστε αυτό; – μόνο η ανάγκη προάσπισης έκφρασης, αυτονομίας και αυτοδιάθεσης. Αν αυτά είχαν διασφαλιστεί ως δεδομένα, η ταινία αυτή μπορεί να μην υπήρχε, σίγουρα πάντως δεν θα υπήρχε η προσπάθεια να λογοκριθεί η αφίσα της».
Η τέχνη δεν χρειάζεται λογοκρισία ούτε αυτόκλητους πατερναλιστές που θα ορίσουν τι είναι θεμιτό και τί ανεπιθύμητο.
Αλίμονο αν μας προκαλεί μια γυναίκα που κυοφορεί κι ακόμα περισσότερο αν αμφισβητούμε το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση. Από τις αρχές του 19ου αιώνα το σύνθημα «l’art pour l’art», του Γάλλου ποιητή Θεόφιλου Γκοτιέ, έθεσε τα θεμέλια της εγγενής αξίας της τέχνης μακριά από κάθε διδακτισμό και εσωστρέφεια.
Διαβάστε επίσης:
Μετά από 30 χρόνια ξανά σε ελληνικά χέρια ο Χρυσός Αλέξανδρος
Δεκασέλιδο αφιέρωμα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας – Στο Docville την Κυριακή με το Documento