Πώς βιώνει την κατάσταση στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ τους τελευταίες μήνες περιγράφει η αναισθησιολόγος-εντατικολόγος, Ελένη Γκέκα.
Η εντατικολόγος εξηγεί στη Voria.gr πως εδώ και ένα μήνα δεν ξεχωρίζει καθημερινές από αργίες. Περνάει την πόρτα του νοσοκομείου του ΑΧΕΠΑ γύρω στις 7.30 κάθε πρωί και την αφήνει πίσω της μετά τις 10.00 το βράδυ. Το υπόλοιπο διάστημα είναι με το κινητό στο χέρι, σε διαρκή εγρήγορση σε περίπτωση, μήπως αυτό χτυπήσει και την χρειαστούν στην εντατική. Η αναισθησιολόγος-εντατικολόγος δεν βρίσκεται απλά στην πρώτη γραμμή αλλά ηγείται της πρώτης γραμμής από τη θέση της ως διευθύντρια της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του ΑΧΕΠΑ, του πρώτου νοσοκομείου αναφοράς για τον κορονοϊό στη Θεσσαλονίκη.
Η κυρία Γκέκα έχει μεγάλη εμπειρία. Εργάζεται 20 χρόνια στη ΜΕΘ του πανεπιστημιακού νοσοκομείου και κρατάει τα ηνία της ήδη από το 2015. «Έχετε ζήσει κάτι αντίστοιχο όλα αυτά τα χρόνια;», τη ρωτάω. «Ποτέ» απαντάει πριν καν ολοκληρώσω τη φράση μου. «Ούτε η επιδημία της γρίπης το 2009 που είχαμε τα πολύ βαριά περιστατικά, που είχαμε θανάτους, που είχαμε επίσης βαρύτατη παθολογία δεν συγκρίνεται αυτό που ζούμε σήμερα».
Η εντατικολόγος εξηγεί πως τη μάχη της με τον κορονοϊό δεν την κάνει δύσκολη μόνο η βαρύτατη παθολογία και η εικόνα των ασθενών αλλά και ο τρόπος με τον οποίο η ίδια και οι συνάδελφοι της πρέπει να χειριστούν τους ασθενείς αυτούς.
Για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από την πολύ υψηλή μεταδοτικότητα του ιού, γιατροί και νοσηλευτές οφείλουν όταν περιποιούνται ασθενείς που έχουν προσβληθεί από τον COVID-19 να φορούν ειδικές στολές, που η ίδια χαριτολογώντας παρομοιάζει με τις στολές του αστροναύτη.
«Σε έναν οποιοδήποτε άλλο ασθενή μπορεί να είσαι δίπλα του ώρες, ένα οκτάωρο. Σε αυτόν τον άρρωστο το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που μπορείς να μείνεις δίπλα με όλη αυτή την προστασία είναι οι τρεις ώρες. Και αυτό ακόμα εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και την αντοχή του καθενός. Υπάρχουν άτομα, γιατροί και νοσοκόμοι που έχουν καταφέρει να μείνουν μέχρι και τέσσερις ώρες στην εντατική, υπάρχουν και άτομα που λιποθύμησαν στη μία ώρα. Αναπνέεις μέσα από μια μάσκα με δυσκολία και φοράς ειδικά γυαλιά που θολώνουν μετά από μια ώρα και δεν μπορείς να κάνεις σωστή παρέμβαση. Τα πράγματα γίνονται δέκα και είκοσι φορές πιο δύσκολα», εξηγεί η γιατρός.
Μέσα από τις στολές αυτές, η κυρία Γκέκα και οι συνάδελφοι της καλούνται να φροντίζουν τους ασθενείς. Όπως περιγράφει, αυτό είναι εξίσου δύσκολο και για τους ασθενείς που είναι στη μονάδα εντατικής φροντίδας και έχουν τις αισθήσεις του γιατί δεν μπορούν να δουν τα πρόσωπα των ανθρώπων που τους φροντίζουν. «Ο ασθενής βλέπει δύο μάτια μέσα από τα ειδικά γυαλιά που συχνά έχουν μπροστά και μια ασπίδα προσώπου. Είναι δύσκολα. Για ψυχολογική υποστήριξη, τους λέμε αστεία. Τους λέμε “μόλις γίνεται καλά (και βγείτε) θα μας δείτε χωρίς τις μάσκες, θα δείτε τι ωραίοι και πόσο χαμογελαστοί είμαστε”».
Η νίκη εξάλλου των ασθενών ενάντια στον ιό και η έξοδος τους από το νοσοκομείο είναι μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες της γιατρού και η χαρά της όταν αυτό γίνεται δεν περιγράφεται. «Είναι σαν να έχουμε νικήσει τον θάνατο. Έχει κερδίσει η ζωή! Αυτό είναι το καλύτερο συναίσθημα», σημειώνει. Ήδη εξιτήριο από την εντατική έχει πάρει ένας ασθενής ενώ σύμφωνα με την κ. Γκέκα, υπάρχουν ελπίδες ότι αν όχι μέχρι το Σάββατο, τη Δευτέρα θα βγει και άλλος άρρωστος και ακολουθεί και άλλος ένας.
Η δεύτερη μεγαλύτερη ανησυχία της εντατικολόγου, μετά την πορεία των ασθενών, είναι να υπάρχει αρκετή ασφάλεια ώστε να μην νοσήσει το προσωπικό. «Και ένα άτομο (σσ από το προσωπικό) να νοσήσει, όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να απομακρυνθούμε από τον χώρο εργασίας άρα όλο το σύστημα καταρρέει», λέει με τρόμο. Η γιατρός έχει και έναν ακόμα λόγο να φοβάται. «Εγώ ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Φοβάμαι αλλά λόγω της θέσης μου, δεν θέλω να το δείξω στους άλλους. Όταν νοσηλεύσαμε τον πρώτο ασθενή, ο οποίος ήρθε σε πολύ δύσκολη ώρα, ήταν 5.00 το πρωί, ο προϊστάμενος, εγώ και οι γιατροί που εφημέρευαν ήμασταν οι πρώτοι που τον δεχθήκαμε και μπήκαμε μέσα γιατί έτσι έπρεπε να δείξουμε ότι πρέπει να γίνει».
Η κ. Γκέκα παραδέχεται πως σε όλη τη μάχη αισθάνεται έντονα τη μεγάλη υποστήριξη του κόσμου, η οποία, όπως λέει, εκφράζεται με απλά πράγματα, με λόγια στήριξης στον πρωινό καφέ ή στο μεσημεριανό. Σημαντική στήριξη, προσθέτει, είναι και οι μεγάλες δωρεές που γίνονται στο σύστημα υγείας. «Πολύ σημαντική είναι η υποστήριξη από άλλους συναδέλφους, άλλους συνεργάτες αλλά και από φίλους που με ένα τηλεφώνημα και μια καλή κουβέντα, ένα το “ότι είμαστε εδώ και αν μπορούμε να βοηθήσουμε εθελοντικά”. Για εμάς είναι πολύ σημαντικό», προσθέτει η ίδια. Η μεγαλύτερη στήριξη όμως όπως επισημαίνει είναι όλοι οι πολίτες να τηρούν τους κανόνες. «Αν μας αγαπάνε, αν μας σκέφτονται δεν θέλουμε χειροκροτήματα, να μείνουν σπίτι και να είναι σχολαστικοί με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ», υπογραμμίζει.
