Συγκίνηση στο τελευταίο αντίο στον «Στρατηγό» Μίμη Δομάζο - Λύγισε η κόρη του (Photos - Videos)

Το τελευταίο αντίο είπαν συγγενείς, φίλοι και απλοί άνθρωποι στον «στρατηγό» του ελληνικού ποδοσφαίρου Μίμη Δομάζο.

Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης, ενώ νωρίτερα έγινε μία στάση έξω από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου ακούστηκε ο ύμνος του Παναθηναϊκού και ο συγκεντρωμένος κόσμος είχε την ευκαιρία να αποχαιρετίσει τον εμβληματικό αρχηγό της ομάδας.

Με βουβό πόνο η σύζυγός του, τα παιδιά και τα εγγόνια τους έφθασαν στη Μητρόπολη Αθηνών, ενώ με χειροκροτήματα και συνθήματα ο κόσμος υποδέχθηκε τη σορό του Μίμη Δομάζου.

Το τελευταίο αντίο είπαν στον “Στρατηγό” και αρκετοί παλιοί και νέοι συνάδελφοί του, όπως ο Τάκης Οικονομόπουλος, ο Κριστόφ Βαζέχα, ο Γιούζεφ Βάντσικ, ο Τότης Φυλακούρης.

Παρόντες στην τελετή ήταν και ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Ρουί Βιτόρια, μαζί με τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας, Γιάννη Παπαδημητρίου.

Λύγισε ο Αλαφούζος

«Η παρουσία της πολιτικής και αθλητικής ηγεσίας του τόπου, αλλά και χιλιάδων απλών πολιτώ εδώ σήμερα, δείχνει το μέγεθος της αναγνώρισης και της τιμής που η Ελλάδα αποδίδει στον Μίμη Δομάζο, στον κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή, για την ανεκτίμητη προσφορά του.

Στον στρατηγό. Προσωνύμιο απόλυτα ταιριαστό με την όλη παρουσία του εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου. Κατά τη διάρκεια των αγώνων, ήταν πάντα αυτός που έπαιρνε την ομάδα, τον αγαπημένο μας Παναθηναϊκό από το χέρι για να τον οδηγήσει σε νίκες, θριάμβους, σε μοναδικά επιτεύγματα.

Αλλά και εκτός αγώνων, ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης στα αποδυτήρια. Οι αμέτρητες αφηγήσεις των ποδοσφαιριστών εκείνης της γενιάς δείχνουν ότι ο Μίμης Δομάζος υπήρξε ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Είχε την ευλογία του ταλέντου, τη θέληση να το εξελίξει, το μυαλό για να το απογειώσει , το πάθος του νικητή, την καρδιά του ατρόμητου μπροστάρη. Μπροστάρης μίας ολόκληρης γενιάς.
Ενέπνευσε εκατομμύρια φιλάθλων και έγινε συνώνυμο της ποδοσφαιρικής αυθεντίας. Χάρισε πάρα πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, για εμάς στον Παναθηναϊκό ήταν σύμβολο και σημαία μας.

Μας προσέφερε μοναδικές στιγμές χαράς και δόξας, στιγμές που κάναμε όνειρα μεγαλύτερα απ’ όσα μπορούσαμε να φανταστούμε. Όπως εκείνο το βράδυ, στο Γουέμπλεϊ το 1971, όταν μπήκε πρώτος στο θρυλικό γήπεδο του Λονδίνου, κοίταξε στα μάτια τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια του Άγιαξ και όρθωσε το ποδοσφαιρικό του ανάστημα

Τον έλεγαν κοντό, μα ήταν γίγαντας. Χάρη σ’ αυτόν εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν πως όλα ήταν δυνατά. Τον ευχαριστούμε για όλα, είναι χρέος μας να μείνει άσβεστη η μνήμη του Στρατηγού και δεσμεύομαι πως όσο βρίσκομαι στον Σύλλογο, το αστέρι του θα λάμπει για πάντα».

Ο συγκινητικός επικήδειος της κόρης του Μίμη Δομάζου

«Σήμερα αποχαιρετάμε αυτό το πεισματάρικο, γεμάτο πάθος, αγόρι που δεν ήθελε ποτέ να χάνει, που έγινε σημαία του Παναθηναϊκού μας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το αγόρι γεμάτο ήθος, καλοσύνη, δυναμισμό και ευαισθησία. Έναν πραγματικό σπουδαίο άνθρωπο.

Ακόμη και τώρα προπονούσε μικρά παιδιά στην ακαδημία του, δωρεάν και με φιλανθρωπικό χαρακτήρα για τους τετράποδους φίλους. Νιώθω τόσο τυχερή και ευλογημένη που έχω πάρει το πείσμα, το πάθος σου, την καλοσύνη και τη δοτικότητά σου. Πόσο σού μοιάζω πατέρα. Είσαι ο καλύτερος πατέρας όλου του κόσμου.

Θα είσαι όπως πάντα μαζί μας στο γήπεδο, η θέση σου θα σε περιμένει και εμείς θα είμαστε πλάι σου. Στον Παναθηναϊκό μας, στο τριφύλλι μας, στις βόλτες και στις καλύτερες Κυριακές μας.
Σήμερα θρηνεί και πονάει όλη η Ελλάδα, άπειρα τα μηνύματά σας ένα τεράστιο ευχαριστώ μέσα από τις καρδιές μας, από τη σύζυγό του και μητέρα μου, Ηώ, το άλλο του μισό για πάνω από 40 χρόνια στα εύκολα και στα δύσκολα πάντα μαζί, διακριτικά όπως πάντα στο πλευρό του.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμάς, όλα του τα παιδιά από εμένα, τη Ράνια, την Ευαγγελία, τον Σταύρο και τις υπέροχες οικογένειές τους. Έκανες ξαφνική τρίπλα Στρατηγέ, αρχηγέ της καρδιές και της ζωής μου και μας άφησες. Η απουσία σου αναντικατάστατη, δεν θα αναπληρωθεί ποτέ.

Αυτό που πάντα σου έλεγα και σου αφιέρωνα. Σε αγαπώ για το τώρα, το μετά και το πάντα. Ξέρω πως το ακούς. Μέχρι, λοιπόν, να σε ξανασυναντήσω, θα σε ψάχνω πάντα, στα γήπεδα, στην κερκίδα, στη θέση σου δίπλα μου. Και εγώ θα είμαι, ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος δίπλα σου.