Περίσσεψαν η συγκίνηση, ο αγωνιστικός ενθουσιασμός και το πατριωτικό μεγαλείο, στη συνάντηση των τελευταίων επιζώντων Επονιτών της Θεσσαλονίκης, που έσμιξαν και φέτος, σε καφετέρια της περιοχής Διαγωνίου για να τιμήσουν την 75η επέτειο από την ίδρυση, στις 23 Φεβρουαρίου 1943, της μεγαλύτερης στα ελληνικά χρονικά οργάνωσης νεολαίας, της θρυλικής ΕΠΟΝ.
Πρόσωπα σκαμμένα από το χρόνο, μάτια να λαμπυρίζουν από τη θύμηση εκείνων των ηρωϊκών στιγμών, αλλά και από μία εσωτερική λάμψη, χείλη τρεμάμενα να σιγοτραγουδούν τα τραγούδια του τρισένδοξου αγώνα της Εθνικής Αντίστασης κατά των χιτλερικών κατακτητών.
Μόνο που στο προσκλητήριο που κάθε χρόνο κάνουν οι παλιοί Επονίτες, έλειπαν και αυτή τη φορά μερικοί, καθώς είχαν φύγει για το μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό και το απουσιολόγιό τους μικραίνει δυστυχώς διαρκώς. Ενώ τα προβλήματα υγείας, δεν επέτρεψαν και σε άλλους να πάρουν μέρος σ΄αυτή την όμορφη επετειακή συνάντηση, δεδομένου ότι η ηλικία των περισσοτέρων ξεπερνούσε τα 93-95 χρόνια.
Οι μνήμες ξύπνησαν και κάποιοι από τους παλαίμαχους Επονίτες ξαναθυμήθηκαν μετά από επτάμισι δεκαετίες, στιγμές του σκληρού αγώνα που έδωσαν στα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Άλλοι με την προκήρυξη στο χέρι, άλλοι με το πινέλο και τη μπογιά γράφοντας συνθήματα για τη λευτεριά στους τοίχους, άλλοι με το θρυλικό “χωνί”. Αλλά και με τα τραγούδια του αγώνα που εμψύχωσαν και ενέπνευσαν όχι μόνο τους νέους της Θεσσαλονίκης, αλλά και τον υπόλοιπο υπόδουλο λαό της πρωτεύουσας της ελληνικής Μακεδονίας.
Δάκρυσαν κάποιοι όταν θυμήθηκαν περιστατικά εκείνου του μεγαλειώδους αγώνα, ιδιαίτερα όταν έγινε αναφορά στις ιστορικές κινητοποιήσεις που είχαν οργανώσει η ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ, με τη μπότα των Ναζί να τσαλαπατάει τον υπόδουλο λαό, για τον εορτασμό των εθνικών επετείων της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης αλλά και κατά της καθόδου των Βουλγάρων φασιστών στην κεντρική Μακεδονία. Διαδηλώσεις από τους ΕΠΟΝίτες, με τα πολυβόλα των κατακτητών να είναι στραμμένα επάνω τους.
Κι όταν λίγο πριν το τέλος της συνάντησης, ξεκίνησε το πιάνο να παίζει εμβατήρια του αγώνα και τραγούδια της Αντίστασης, οι υπέργηροι αγωνιστές άρχισαν όλες και όλοι να τραγουδάνε με ένα στόμα, με όση δύναμη διέθεταν και με βουρκωμένα τα μάτια, τον ύμνο της ΕΠΟΝ «Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία/ το θάρρος, την ορμή, τη λεβεντιά/ πετάμε στον αγώνα, στη θυσία/ για την Ελλάδα, για τη λευτεριά…», καθώς επίσης τον ύμνο του ΕΑΜ «Λευτεριά πανώρια κόρη/ κατεβαίνει απ’ τα όρη…», το Θούριο της Εθνικής Αντίστασης «Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτ’ η Γκιώνα/ μουγκρίζουν τ’ Αγραφα σειέτ’ η στεριά/ στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά…» και άλλα.
Η συνάντηση αυτή, άρχισε να πραγματοποιείται από τους ΕΠΟΝίτες φοιτητές αμέσως μετά τη μεταπολίτευση του 1974, με πρωτοβουλία του αείμνηστου Γιάννη Τριάρχου, κι εκείνα τα πρώτα χρόνια, η εκδήλωση γίνονταν με τη μορφή συνεστίασης σε μεγάλες αίθουσες. Τα τελευταία χρόνια, και καθώς οι μαχητές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο, το χρέος για το συντονισμό των τελευταίων επιζώντων αγωνιστών, ανέλαβε εθελοντικά η Καίτη Τσαρουχά-Κομψοπούλου. Η οποία είχε και την ιδέα έκδοσης φέτος, για τα 77 χρόνια της ΕΠΟΝ Μακεδονίας, ενός 16σέλιδου φυλλαδίου για την ιστορική εκείνη επέτειο, σε κείμενα και τεκμήρια των Σπύρου Κουζινόπουλου και Χρήστου Ζαφείρη. Ιδέα που την υλοποίησε ο Γιώργος Συννεφάκης, στη μνήμη του θείου του, Κώστα Συννεφάκη, Καπετάνιου του 50ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.
Η εκδήλωση έκλεισε με την ευχή όλων να είναι γεροί και δυνατοί ώστε να ξανασμίξουν και του χρόνου, αλλά και με την προτροπή προς τους νέους της πατρίδας μας να ενστερνιστούν τα μεγάλα ιδανικά της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, για τα οποία πάλεψαν, χωρίς να υπολογίζουν κόπους και θυσίες οι αγωνιστές του έπους της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944.
