Ο Αλέξης Τσίπρας (και δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας) έχει μια δαιμονική επαφή με την πολιτική πραγματικότητα. Προσλαμβάνει τις κοινωνικές διεργασίες στη γέννησή τους (πριν λάβουν τελικό σχήμα), τις αναλύει (πριν παραγάγουν αποτελέσματα) και ενεργεί με τρόπο που συχνά εκπλήσσει (πολύ πριν γίνουν απολύτως κατανοητά το αληθινό εύρος και βάθος των αποφάσεών του).
Την 29η του περασμένου Ιουνίου από το Ζάππειο Μέγαρο στη δήλωση αποχώρησής του από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε μεταξύ άλλων: «Κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει. Έχω εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο δυναμικό του κόμματός μας. Στις αστείρευτες δυνάμεις της κοινωνίας και της Αριστεράς», εννοώντας κάθε λέξη που χρησιμοποίησε με την ακριβή σημασία της και το ειδικό της βάρος.
Πολλοί με το «αδιανόητο» του ακούσματος αναρωτήθηκαν αν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα πρόεδρο και κατέληξαν ότι κρύβεται μεγάλη δόση υπερβολής στα λόγια του για να χρυσωθεί το χάπι.
Η πραγματικότητα δείχνει ότι τρεις μήνες μετά ο Αλέξης Τσίπρας έχει δικαιωθεί απόλυτα ή σχεδόν απόλυτα για την απόφασή του.
Η κατανόηση (αρχικά μόνο από τον ίδιο) της ανάγκης για το άνοιγμα σε ένα νέο κύμα, το οποίο ξεκίνησε με τη διαδοχή του στην προεδρία από τον Στέφανο Κασσελάκη, αποτελεί από μόνο του ένα ζωογόνο restart για το κόμμα στην πιο κρίσιμη στιγμή του, τουλάχιστον από το ξεκίνημά του ως προέδρου (10 Φεβρουαρίου 2008).
Από την άλλη πλευρά και για τον ίδιο τον Τσίπρα η προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας κορεσμένος κύκλος, ο οποίος όφειλε να κλείσει χωρίς να αφυδατώσει το εκτόπισμα του ανθρώπου που από πρόεδρος μικρού κόμματος αναδείχτηκε σε ηγέτη μιας χώρας (προσοχή, όχι απλώς πρωθυπουργός) με διεθνή ακτινοβολία.
Η –πέραν κάθε προσδοκίας– μαζική προσέλευση (και στις δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις) του κόσμου για την ανάδειξη του επόμενου αρχηγού στη μετα-Τσίπρα περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε τα λόγια του.
Αφενός αποδείχτηκε ότι το δυναμικό του κόμματος μπορεί να συνεγείρει και να κινητοποιήσει τον κόσμο (45.000 νέα μέλη γράφτηκαν και ψήφισαν συνολικά 150.000) και αφετέρου μέσα από το διαρκές συνέδριο όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι μίλησαν σε υψηλό επίπεδο καταθέτοντας τη στρατηγική τους αντίληψη για τη σύγχρονη Αριστερά της επόμενης μέρας.
Η εμπιστοσύνη στις «αστείρευτες δυνάμεις της κοινωνίας και της Αριστεράς» ήταν παρούσα στην εκλογική διαδικασία που θορύβησε την κυβέρνηση, καθώς νόμισε ότι ξεμπέρδεψε με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ –που κοίταζε τη σκιά του για μπόι κοντά στο δείλι– μετά τις εθνικές εκλογές.
Η αρχή έγινε, όμως η επόμενη μέρα θέτει το ερώτημα:
«Θα ξαναγράψουμε ιστορία ή θα παραμείνουμε παθητικοί αναγνώστες της;»