Είναι πολλές φορές που σκέπτομαι αν αυτοί που νομοθετούν, αυτοί που ψηφίζουν στο κοινοβούλιο έχουν την παραμικρή γνώση των θεμάτων. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στο νομοσχέδιο του υπουργείο παιδείας: «Για την αναβάθμιση του σχολείου και την ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών» και σε όσα περιέχει. Δεν είναι το μόνο προβληματικό σε αυτό το νομοσχέδιο, η αξιολόγηση όπως σκόπιμα προβάλλεται ,για να στοχοποιηθούν και πάλι οι εκπαιδευτικοί ότι την φοβούνται και την αποφεύγουν. Κανονικά ,αν κάποιος θα έπρεπε να ντρέπεται και να φοβάται, είναι οι πολιτικές επιλογές, ειδικά της σημερινής κυβέρνησης, που έχει αφήσει τα σχολεία γερασμένα και στις περισσότερες των περιπτώσεων να θυμίζουν περασμένες δεκαετίες . Είναι ένα νομοσχέδιο που κατηγοριοποιεί τα σχολεία ,τα οποία δεν θέλουν να είναι ισότιμα για όλα τα παιδιά.
Μιλούν για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος και αναρωτιέμαι, αν έχουν περάσει μια βόλτα από την πλειοψηφία των σχολικών μονάδων της χώρας και ειδικότερα της επαγγελματικής εκπαίδευσης, ή περιορίζονται σε στοχευμένες επισκέψεις σχολείων των βορείων προαστίων και σε κολλέγια.Γνωρίζουν ότι ενώ προτάσσουν την εισαγωγή της τεχνολογίας στην εκπαιδευτική διαδικασία, ότι πολλά σχολεία στερούνται ακόμα και των πιο απλών;Γνωρίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί ,για να μπορέσουν να διδάξουν και να κάνουν την διδασκαλία πιο προσιτή και φιλική στους μαθητές κουβαλούν από το σπίτι τον αναγκαίο τεχνολογικό εξοπλισμό;
Σε ένα νομοσχέδιο, που στην ουσία μετατρέπει τα σχολεία σε επιχειρήσεις, πρώτης ή δεύτερης κατηγορίας με χορηγούς και σπόνσορες και διευθυντές μάνατζερ. Ένα σχολείο που ξεφεύγει από τον αρχικό του ρόλο, που είναι το παιδαγωγικό έργο και η μετάδοση της γνώσης .Εκτός όμως από αυτά το σχολείο μαθαίνει αλληλεγγύη, ισότητα, δημοκρατία. Έννοιες που μάλλον είναι περιττές για το νέο σχολείο της ακροδεξιάς εμμονικής κυβέρνησης.
Συχνά-πυκνά στοχοποιούνται-από την ΝΔ και τα φιλικά της ΜΜΕ- ,οι εκπαιδευτικοί ως τεμπέληδες, ανεπαρκείς, αλλά ξεχνούν σκόπιμα ότι στην πλειοψηφία τους οι εκπαιδευτικοί επιμορφώνονται στον ελεύθερο χρόνο τους , με προσωπική οικονομική επιβάρυνση. Ξεχνούν ότι καλύπτουν διαχρονικά τις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος .Είναι προσφιλή τους τακτική η στοχοποιήση και η συκοφάντηση, όπως το 2013,όταν πέταξαν στην κυριολεξία εκτός σχολείων 2500 εκπαιδευτικούς επαγγελματικής εκπαίδευσης και στέρησαν από τους μαθητές το σχολείο τους. Όλα αυτά για να δωρίσουν στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών ΙΕΚ τις πιο καλές ειδικότητες.
Όμως, μια αυταρχική και εκτός πραγματικότητας κυβέρνηση χρησιμοποιώντας την πλειοψηφία του κοινοβουλίου, πιστεύει ότι μπορεί να νομοθετεί ότι θέλει, να επιβάλει και να διατάζει. Αλλά η εκδικητικότητα και ο κατήφορος δεν σταματούν πουθενά. Προκειμένου να υλοποιηθούν τα αντιπαιδαγωγικά της σχέδια διώκουν τους εκπαιδευτικούς προσπαθώντας να καταργήσουν στην ουσία την απεργία και την διεκδίκηση.
Είναι θλιβερό, να αντιμετωπίζονται οι εκπαιδευτικοί και ακολούθως οι μαθητές τόσο κυνικά και ψυχρά, είναι αποκαρδιωτικό να απαξιώνεται τόσο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας.
Το σχολείο που θέλουμε οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές είναι ένα σχολείο που μαθαίνει αξίες, γνώση και ανθρωπιά. Το σχολείο που οραματίζεται και νομοθετεί η κυβέρνηση είναι μια επιχείρηση με την λογική της προσφοράς και της ζήτησης, των μάνατζερ και των χορηγών.
Τέτοιο σχολείο, δεν το θέλουμε!.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
