«Η Δικαιοσύνη θα κρίνει». Είναι η –βολική– επωδός κάθε κυβερνητικού στελέχους όταν στριμώχνεται για το έγκλημα στα Τέμπη.
Σε περίπτωση που αντεπιτεθεί αλαζονικά ή προσπαθήσει να αρνηθεί τις επαίσχυντες παραδοχές που έχουν εκφραστεί δημόσια, σίγουρα θα βιώσει ένα κρύο ντους με όσα κατάπτυστα έχουν καταλογίσει στους συγγενείς και τους πολίτες που αποζητούν δικαιοσύνη για το έγκλημα. Θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη. Σίγουρα.
Ελπίζουμε η ανεξάρτητη και όχι η παρακοιμώμενη στις κάμαρες της εξουσίας. Οπως έχει αποδοθεί στον Γεώργιο Μαύρο, που διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης τα ταραγμένα χρόνια της «λευκής τρομοκρατίας», «η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ενενήντα τοις εκατό των δικαστών ανήκουν στην άκρα Δεξιά.
Είναι τόσο φανατικοί που, αγνοώντας τα αποδεικτικά στοιχεία, εκδίδουν πάντα αποφάσεις υπέρ της Δεξιάς και εναντίον της Αριστεράς». Θυμάστε τις περιπτώσεις του Μαξ Μέρτεν, τη δολοφονία Λαμπράκη και τη δυσανεξία των συνταγματαρχών απέναντι στον Μιχάλη Στασινόπουλο.
Πρόσφατη η σύμπλευση των λειτουργών της Θέμιδoς με τις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας στα σκάνδαλα της Novartis, των υποκλοπών, της επιστροφής των συντάξεων, των θαλασσοδανείων.
Υπάρχει σχέδιο. Μόνο το «πάμε κι όπου βγει» ισχύει για τις ράγες των Τεμπών και της καθημερινότητάς μας. Είναι απαράλλακτη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης μετέφερε το αποτέλεσμα της αλματώδους μεταπολεμικής ανάπτυξης στην «Αυλή των θαυμάτων». Οπως σημείωνε ο ίδιος: «Η ζωή από χρόνο σε χρόνο άλλαζε αλματωδώς όψη.
Αλλά η αλλαγή δεν ήταν το ίδιο γενναιόδωρη για όλα τα κοινωνικά στρώματα […]. Το εισοδηματικό χάσμα ανάμεσα στον εργατοϋπαλληλικό κόσμο και στον επιτήδειο “μπίζνεσμαν” της ανασυγκρότησης, τον δανειοδοτούμενο μεγαλοβιομήχανο, έμπορο, εφοπλιστή κ.λπ. ήταν πιο κραυγαλέο απ’ όσο προπολεμικά».
Τέτοιο σχέδιο, σαν να μην έχει περάσει μία μέρα.
