Ταξίδεψε τη Μεγάλη Τρίτη προς τις Βρυξέλλες το σχέδιο ανάκαμψης που φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Ελλάδα 2.0». Στην πραγματικότητα είναι το νέο μνημόνιο, μέσα από το οποίο θα περάσει ο εργασιακός μεσαίωνας των νομοθετικών παρεμβάσεων Χατζηδάκη (το ελαστικό δεκάωρο ξεχωρίζει), αλλά και το σύστημα Πινοσέτ στην επικουρική ασφάλιση.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα ξαναμπούν στη ζωή μας οι όροι «αξιολόγηση», «δόση», «προαπαιτούμενα», οι οποίοι είχαν φύγει από το φθινόπωρο του 2018, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την έξοδο από τα μνημόνια και την ένταξη στο καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας.
Ήδη ο πρώτος στόχος, η εκταμίευση της προκαταβολής των 4 δισ. ευρώ μέσα στον Ιούλιο, έχει πετάξει. Οι επιτελείς μιλούν για μετά τον Αύγουστο, ενώ όσοι δεν αιθεροβατούν κάνουν λόγο για προκαταβολές από το φθινόπωρο.
Όμως το θέμα είναι οι πομφόλυγες του Κυριάκου Μητσοτάκη για επενδύσεις 57 δισ. ευρώ μέχρι το 2026 με μοχλό τα 32 δισ. (18,2 δισ. επιχορηγήσεις και περίπου 14 δισ. δάνεια) από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Έτσι τίθεται και το ερώτημα: αξίζει να χάσουν οι εργαζόμενοι το 20% περίπου της αγοραστικής τους δύναμης, κάτι που σημαίνει ευθεία επίθεση στη μικρομεσαία επιχείρηση (το 90% των επιχειρήσεων) που θα αντιμετωπίσει ζήτημα επιβίωσης σε ασφυκτικές συνθήκες μείωση τζίρου; Πόσο αληθές είναι ότι θα υπάρξουν 57 δισ. που δήθεν θα εισρεύσουν την προσεχή εξαετία με τη μορφή επενδύσεων; Μάλιστα ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει κάνει λόγο για 180.000 νέες θέσεις εργασίας και σωρευτική ανάπτυξη 7% σε έξι χρόνια!
Ας θέσουμε λοιπόν τα δεδομένα: – Αν εισρεύσουν 57 δισ. ευρώ στην ελληνική οικονομία, τότε θα υπάρξει ισόποση αύξηση του ΑΕΠ από 165 δισ. που καταγράφηκε το 2020 σε 222 δισ. το 2026. Αυτό μας δίνει ανάπτυξη 30% και όχι 7%. Για να έχουμε σωρευτική ανάπτυξη της τάξης του 7% το 2026, σημαίνει ότι τα δισεκατομμύρια που θα εισέλθουν στην οικονομία είναι μόλις 12 σε έξι έτη.
– Στα ίδια μεγέθη όμως καταλήγει και η κυβερνητική ανακοίνωση για δημιουργία 180.000 νέων θέσεων απασχόλησης μέσω των 57 δισ. Αν ίσχυαν όσα λέγονται, θα είχαμε αύξηση των νέων θέσεων εργασίας κατά 1 εκατομμύριο περίπου. Αντίθετα, η δημιουργία 180.000 νέων θέσεων εργασίας αντιστοιχεί σε εισροή περίπου 12 δισ. ευρώ.
Η αναντιστοιχία υπάρχει γιατί η κυβέρνηση κρύβει ότι από τα 32 δισ. ευρώ η πραγματική τοποθέτηση χρημάτων στην οικονομία δεν ξεπερνά τα 12 δισ. Πώς συμβαίνει όμως αυτό; Απλώς αφαιρώντας το μεγαλύτερο μέρος από τα δάνεια –που επιβαρύνουν τη σχέση δημόσιου χρέους και ΑΕΠ–, που θα κατευθυνθεί στον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Εδώ υφίσταται η παγίδα. Μπορεί να είναι 18,2 δισ. ευρώ οι επιχορηγήσεις που θα εκταμιευτούν από το Ταμείο Ανάπτυξης, όμως προηγουμένως η Ελλάδα θα πρέπει να εισφέρει στο ταμείο 10 δισ. ευρώ (μαζί με τις εγγυήσεις ξεπερνούν τα 11 δισ. ευρώ). Αυτός είναι και ο λόγος που υφίσταται αυτή η απόκλιση στα μεγέθη.
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψευδολογεί: τις επιχορηγήσεις θα τις μοιραστούν οι μεγάλοι παίκτες της αγοράς και για τους μικρομεσαίους θα απομείνει η καταστροφή μέσω της μείωσης του τζίρου λόγω της ελάττωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών.
