Με τίτλο «Two years after rail disaster ‘cover-up’, Greece is angrier than ever», οι Sunday Times επανέρχονται στο έγκλημα των Τεμπών, που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, καυτηριάζοντας όχι μόνο την κρατική ατιμωρησία αλλά και τη συνολική εικόνα της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Η φράση-γροθιά του ρεπορτάζ δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας: «The fallout strikes at the heart of one of Europe’s most corrupt countries» — «οι συνέπειες αγγίζουν τον πυρήνα ενός από τα πιο διεφθαρμένα κράτη της Ευρώπης».
Η διαπίστωση αυτή δεν προέρχεται από κάποια αντιπολιτευόμενη φωνή, αλλά από μία από τις εγκυρότερες βρετανικές εφημερίδες. Και η εικόνα που περιγράφει είναι αυτή ενός κράτους-μηχανισμού συγκάλυψης, όπου οι ζωές 57 ανθρώπων —στην πλειοψηφία τους νέων— θυσιάστηκαν στο βωμό της διαχρονικής ανευθυνότητας και του πελατειακού συστήματος.
Κεντρικό πρόσωπο στο ρεπορτάζ η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της 19χρονης Μάρτης που σκοτώθηκε στο δυστύχημα. Όπως σημειώνεται, από μητέρα σε πένθος μετατράπηκε σε ηγετική μορφή ενός κινήματος που απαιτεί απαντήσεις και δικαιοσύνη. Όμως, η «δικαιοσύνη» που της προσφέρθηκε ήταν ένα αφήγημα περί «ακαριαίου θανάτου», το οποίο κατέρρευσε όταν ήρθε στο φως ηχητικό ντοκουμέντο από κινητό επιβάτη, που καταγράφηκε μετά τη σύγκρουση και μεταδόθηκε στις αρχές. Η Μάρτη δεν σκοτώθηκε ακαριαία. Άραγε ποιος και γιατί προσπάθησε να το αποκρύψει;
Το ερώτημα αυτό δεν βαραίνει μόνο τις συνειδήσεις των συγγενών των θυμάτων. Βαραίνει την ίδια την κυβέρνηση, τις εισαγγελικές αρχές, τα ΜΜΕ που σιώπησαν, και ένα πολιτικό σύστημα που εδώ και δύο χρόνια επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό: ένα από τα πιο διεφθαρμένα κράτη της Ευρώπης.
Η μητέρα της νεαρής Μάρθης, Μαρία Καρυστιανού, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο το τραγικό συμβάν, αποκαλύπτοντας τη δυσβάσταχτη αλήθεια πως η κόρη της δεν πέθανε από τη σύγκρουση των δύο τρένων, αλλά από τη φωτιά που ακολούθησε.
«Άκουσα σε ένα ηχητικό την καλύτερη φίλη της κόρης μου, τη Φραντζέσκα, να της λέει “Μάρθη, θα πεθάνουμε, σ’ αγαπώ”. Λίγο αργότερα την άκουσα να λέει “δεν έχω οξυγόνο”. Για τρία φρικτά λεπτά, η Μάρθη ήταν ζωντανή μαζί με τη φίλη της μετά τη σύγκρουση», περιγράφει.
Όπως εξηγεί η ίδια, «αυτά τα ηχητικά ντοκουμέντα μας έδειξαν πως οι άνθρωποί μας δεν ήταν απλώς ζωντανοί. Είχαν τις αισθήσεις τους, μιλούσαν, αντιλαμβάνονταν τι συνέβαινε εκείνη την ώρα».
Αναφερόμενη στις μεγάλες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν την τραγωδία, η κα Καρυστιανού τονίζει: «Ήταν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στη χώρα από τη χούντα και μετά. Ο κόσμος βγήκε στον δρόμο ζητώντας δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς».
«Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα βαθιά ριζωμένο πρόβλημα. Στην Ελλάδα, παραδοσιακά, οι πολιτικοί δεν φταίνε ποτέ για τίποτα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το μόνο που θέλω είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη, για να μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ξέρω ότι αυτό θα ήθελε και η κόρη μου», δηλώνει η Μαρία Καρυστιανού στους Sunday Times.
Διαβάστε επίσης:
Οι άνθρωποι της Blue Skies και της ΝΔ