Στη στήλη Summer Concerts η Εύη Καραθανασοπούλου, Principal Academic in Audio Production, Bournemouth University, γράφει για τη φετινή συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, η φωνή του οποίου είναι η «φωνή μας».
“Ο τόπος και ο χρόνος μας”
Είκοσι δύο χρόνια µετά (είκοσι και δύο πανδηµίας). Σταύρος Λάντσιας, Μιλτιάδης Παπαστάµου, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Μιχάλης Καπηλίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης. Κάθοµαι στο θεατράκι στο Φάληρο και κοιτάζω τη σκηνή προτού αρχίσει η συναυλία. ∆ίπλα µου οι ίδιοι φίλοι που ανεβαίναµε µαζί την ανηφόρα του Λυκαβηττού το 2000. Γύρω µου κόσµος όλων των ηλικιών· sold out. Χαίροµαι τόσο που είναι εδώ και παιδιά που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε.
Το «Εκτός τόπου και χρόνου», ο δίσκος που απαθανάτισε τον ήχο της µπάντας τότε, είναι το κοινό µας έδαφος καθώς περιµένουµε να ξεκινήσει η συναυλία σήµερα. Μα όταν χαµηλώνουν τα φώτα και αρχίζει η µουσική το τότε και το τώρα ακουµπούν απαλά το ένα πάνω στο άλλο σαν αρχιτεκτονικές διαφάνειες. Είµαστε όλοι µαζί, τότε και τώρα, εδώ και εκεί.
Θέλω να γράψω για ένα ένα τραγούδι ξεχωριστά, για τον ηλεκτρικό ήχο, για το πόσο δεµένη είναι η µπάντα. Οι µουσικοί που έχουµε µπροστά µας είναι ο καθένας από µόνος του ένα master class ταλέντου. Το κοινό χειροκροτάει τα σόλο τους, ακούει την κάθε νότα, την κάθε λέξη. Οταν παίζουν το «Υπόγειο» των Χάρη και Πάνου Κατσιµίχα σε στίχους Ρίτας Μπούµη-Παπά ο Αλκίνοος χτυπά την κάθε λέξη σαν σε γραφοµηχανή. Η φωνή του καθαρή και σκόπιµη: «Εχεις ένα χαµόγελο/ από µαργαριτάρια/ ψαράδες Σικελοί/ στο ταίριαξαν να το φοράς./ Ψάξε και βρες το/ πριν σε κλείσει η νύχτα/ σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο/ από τούτο». Μιλάει σε όλους µας, χθες και σήµερα. Σήµερα όλοι έχουµε ανάγκη αυτά τα λόγια, τραγουδισµένα έτσι.
Τραγουδά για τον Παύλο Φύσσα και σκέφτοµαι πως η γραφή και η φωνή του Αλκίνοου είναι µια σταθερά φωτός που µας ισορροπεί και µας ενώνει ακόµη και στα βαθύτερα σκοτάδια. Η συναυλία αυτή δεν έχει καµία αίσθηση αναδροµής όπως µπορεί να την έχουµε συνηθίσει σε συναυλίες reunion. Είναι µια νοητή γραµµή που δεν µας θυµίζει απλώς το παρελθόν, µα συνεχίζει να δηµιουργεί στο τώρα, καθώς όλοι οι συντελεστές παραµένουν στην κορυφή της δηµιουργικότητάς τους, και χαράζει ταυτόχρονα δρόµο προς το µέλλον.
Σκέφτοµαι πως όταν ο Αλκίνοος ονόµασε τον δίσκο µε τις ζωντανές ηχογραφήσεις από το 2000 «Εκτός τόπου και χρόνου», όταν έγραψε το οµώνυµο τραγούδι, δηµιούργησε παράλληλα τον τόπο και τον χρόνο στον οποίο στεκόµαστε µαζί του τώρα. Ενα παντοτινό, δροσερό βράδυ δίπλα στη θάλασσα. Τα τραγούδια είναι τόποι, οι στιγµές σαν την αποψινή είναι τόποι. Ο ήχος της µπάντας αυτής είναι τόπος µε κορυφές, νερά, ανοίγµατα και µυστικούς δρόµους. Μα πιο σηµαντικό απ’ όλα, η φωνή του Αλκίνοου είναι τόπος.
Εδώ συναντιόµαστε χρόνια τώρα και είµαστε τυχεροί. Μας προσφέρει όχι µόνο µια κοινή αναφορά χαράς, µα και µια συλλογικότητα απέναντι στα δύσκολα. Απόψε ο Αλκίνοος µιλάει στο κοινό ενδιάµεσα στα τραγούδια. Μιλάει για την ισότητα όλων και για την καταπολέµηση της βίας κατά των γυναικών. Τα λόγια του είναι οι σκέψεις και η ελπίδα µας καθώς όλοι χειροκροτούν.
Τελειώνει η συναυλία και περπατάµε προς το αυτοκίνητο. Σκέφτοµαι πώς θα είναι όταν θα συναντηθούµε ξανά στην επόµενη συναυλία, του χρόνου, σε πέντε χρόνια, σε άλλα 22. Ίσως σε άλλο τόπο, ίσως σε άλλο χρόνο, µα σε µια διάρκεια που ξεπερνάει και τις δύο αυτές έννοιες, γιατί η φωνή του Αλκίνοου είναι η φωνή µας.
