Από το εξεταστικό κέντρο των πανελλαδικών στην πρώτη συναυλία του Αλις Κούπερ στην Ελλάδα.
Το ηµερολόγιο έγραφε Πέµπτη 19 Ιουλίου 1990 και η έξοδος από το εξεταστικό κέντρο στο οποίο οι µαθητές της 3ης δέσµης εξετάζονταν στα λατινικά έριξε τους τίτλους τέλους σε µια χρονιά που σήµανε και το τέλος της σχολικής ζωής. Οι εξετάσεις που ήταν προγραµµατισµένες για τα µέσα Ιουνίου ξεκίνησαν τελικά στις 16 Ιουλίου εξαιτίας της απεργίας που κήρυξαν οι καθηγητές, σµπαραλιάζοντας την προετοιµασία και τον προγραµµατισµό που είχαν κάνει τουλάχιστον οι πιο επιµελείς.
Προσωπικά δεν ανήκα σε αυτή την κατηγορία. Περισσότερο ανησυχούσα για τους καλά προετοιµασµένους φίλους µου που η µετάθεση της έναρξης του µαρτυρίου τους από µέρα σε µέρα τούς φόρτωνε µε περισσότερο άγχος παρά για τις δικές µου επιδόσεις, αφού είχα αποφασίσει ότι θα ήµουν εκεί και του χρόνου. Κυρίως όµως αδηµονούσα για εκείνο το βράδυ που απαλλαγµένος από κάθε έγνοια θα προσπαθούσα µε κάθε τρόπο να µπω στο γήπεδο της Λεωφόρου για να ακούσω τον Αλις Κούπερ να µου λέει «School’s out» (τέλος το σχολείο). Το πρόγραµµα των εξετάσεων είναι ακόµη αποτυπωµένο στο µυαλό µου. Μέσα σε τέσσερις ηµέρες αφότου έληξε η απεργία, από τη ∆ευτέρα 16 µέχρι και την Πέµπτη 19 Ιουλίου, οι τριτοδεσµίτες περάσαµε ισάριθµες φορές το κατώφλι του εξεταστικού κέντρου για να εξεταστούµε διαδοχικά σε έκθεση, ιστορία, αρχαία ελληνικά και, τέλος, λατινικά.
Και µπορεί «η βασίλισσα να αγαπάει τα τριαντάφυλλα» (regina rosas amat), όπως µας ενηµέρωνε το πρώτο κείµενο του βιβλίου, όµως η αγάπη του κόσµου για τον Αλις Κούπερ και η προσµονή για την πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα ήταν ακόµη µεγαλύτερες και κρατάνε µέχρι σήµερα που ο 74χρονος πλέον Βίνσεντ Φουρνιέ ετοιµάζεται να µας επισκεφτεί για τέταρτη φορά και πρώτη έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια (στις 6 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ). Ολοι περίµεναν να δουν το σόου για το οποίο γινόταν πολύς λόγος, όχι πάντα καλοπροαίρετα, κατά τη διάρκεια του οποίου ζουρλοµανδύες, µπουφάν µε καρφιά από τα οποία κρέµονταν γυναικεία εσώρουχα, γκιλοτίνες, κρεµάλες, φλεγόµενα κλουβιά και φίδια εναλλάσσονταν σε ένα σκηνικό βγαλµένο από ταινία τρόµου, το σόου που έδωσε στον Αλις Κούπερ το προσωνύµιο «νονός του shock rock».
Την ηµέρα εκείνη δεν γύρισα καθόλου στο σπίτι µετά τις εξετάσεις και υπήρχε λόγος. Ενα χρόνο νωρίτερα το άλµπουµ «Trash» είχε προσγειωθεί µε πάταγο στα ράφια των δισκοπωλείων, ενώ τα «Poison», «Bed of nails» και «House of fire» παίζονταν καµιά δεκαριά φορές τη µέρα στο MTV που είχε ήδη µπει στη ζωή µας δηµιουργώντας µια νέα γενιά οπαδών που χόρευαν δίπλα σε όσους ακολουθούσαν τον Αλις Κούπερ από το ψυχεδελικό και αποκρυφιστικό παρελθόν του, πιο πριν ακόµη και από την εποχή που ως σόλο καλλιτέχνης µας καλωσόριζε στον δικό του εφιάλτη («Welcome to my nightmare») το 1975. Ανάµεσα στους πρώτους και ο οκτάχρονος τότε αδερφός µου, που ακόµη δεν µου έχει συγχωρέσει ότι τον άφησα να κλαίει µε αναφιλητά στην αγκαλιά της µάνας µας, αφού δεν διακινδύνευσα να τον πάρω µαζί µου και να τον έχω δίπλα µου στο ντου που σχεδιαζόταν προκειµένου να µπορέσουµε να µπούµε στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ο ίδιος φανταζόταν τον εαυτό του στους ώµους µου να βαράει παλαµάκια όταν ο µεγαλύτερος θεατρίνος της ροκ θα έπαιζε τα παραπάνω κοµµάτια. Εγώ όµως δεν είχα πάει εκεί µόνο γι’ αυτά και προφανώς η δική µου επιθυµία να αφεθώ σε ένα crowd surfing για όσο θα διαρκούσε το «School’s out» και µάλιστα την ηµέρα που τελείωνα το σχολείο µέτρησε πολύ περισσότερο. Το µόνο σίγουρο είναι ότι ο µικρός ήξερε περισσότερα πράγµατα για τον Αλις Κούπερ από τη δηµοσιογράφο που, αναφερόµενη στο «Trash», τον ρώτησε στη συνέντευξη Τύπου πώς αισθάνεται που ο πρώτος (!) του δίσκος είχε τόσο µεγάλη επιτυχία…
Εκτοτε, ο Αλις Κούπερ ήρθε άλλες δύο φορές στην Ελλάδα, η πρώτη τον Ιούνιο του 2004 σε µια Αθήνα (Θέατρο Πέτρας) που κινούνταν σε ρυθµούς Ολυµπιακών Αγώνων και η δεύτερη τον Ιούνιο του 2007 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Τα χρόνια είχαν περάσει και ο µικρός ήταν πια σε ηλικία που δεχόταν να πάρει τον κατά δέκα χρόνια µεγαλύτερο αδερφό του µαζί του…