Μπορεί το πρόβλημά του με τη σκολίωση πλέον να δυσχεραίνει τις κινήσεις του, όμως ο θρυλικός Stooge παραμένει ο βασιλιάς της σκηνής.
Εισαγωγικά πρέπει να πω ότι ζω στην Αθήνα τους τελευταίους περίπου δέκα µήνες – µετακόµισα από τη Θεσσαλονίκη κατόπιν επιθυµίας και όχι αναγκαστικής επιλογής. Κι αυτό ακριβώς λόγω των –κάποτε, ας µου επιτραπεί, «προκλητικά» για τους Βορειοελλαδίτες– σαφώς περισσότερων events που λαµβάνουν χώρα στην πρωτεύουσα, των συναυλιών συµπεριλαµβανοµένων. Είναι κλασικό και πάντοτε ανικανοποίητο αίτηµα και ταυτόχρονα παράπονο του µουσικόφιλου κοινού της βόρειας Ελλάδας η απουσία µεγάλων εκδηλώσεων.
Υστερα από δύο χρόνια πανδηµίας και καραντίνας («έξυπνης» ή µη) επιτέλους ήρθε ένα καλοκαίρι το οποίο µπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως το πιο δυνατό συναυλιακά των τελευταίων ετών. Οσα ψεγάδια και αν βρίσκουµε στις ελληνικές συναυλιακές διοργανώσεις σε σχέση µε εκείνες του εξωτερικού, δεν µπορούµε να παραβλέψουµε ότι υπάρχει εξέλιξη και βελτίωση των παροχών και των όλων σετ, ιδίως σε σύγκριση µε τη Μαλακάσα των προηγούµενων χρόνων (όπως διαρκώς τονίζει το κοινό που παρακολούθησε τα σχετικά events).
Βασικός µου στόχος λοιπόν ήταν να ικανοποιήσω το αίσθηµα έλλειψης, το οποίο εντάθηκε την τελευταία διετία, πηγαίνοντας σε όσο περισσότερες συναυλίες µπορούν να αντέξουν η τσέπη και η καθηµερινότητά µου. Και για άτοµο που δεν είχε αγορασµένο εισιτήριο για καµία από αυτές ήδη από το 2019, κατόρθωσα µέχρι στιγµής να παρακολουθήσω συνολικά πέντε. Οταν λοιπόν µου προτάθηκε να γράψω το παρόν, παρότι η πρώτη µου αντίδραση ήταν να ενθουσιαστώ µε την ιδέα, στη συνέχεια οριακά «πανικοβλήθηκα»: µε συνεπήρε ο αισθαντικός Νικ Κέιβ µε τους «κακούς σπόρους» του, µε ταρακούνησαν οι µέταλ θεοί Iron Maiden, µε εξέπληξαν οι φαντασµαγορικοί και άψογοι Muse, µε ξεσήκωσαν οι λατρεµένοι ροκεντρολάδες Clutch (ο frontman Νιλ Φάλον κρατάει όντως «τον κόσµο στην παλάµη του») – πώς να διαλέξω;
Τελικά όµως όσο άρτιες µουσικά ή και σκηνικά κι αν ήταν οι προαναφερθείσες performances, η συναυλία για το 2022 που θα πρέπει να χαρακτηρίσω καλύτερη –σίγουρα η αγαπηµένη µου– είναι µια από τεχνικής άποψης κακή συναυλία. Ο λόγος για τον ασταµάτητο πανκ τιτάνα Ιγκι Ποπ.
Στον Λίαµ Γκάλαχερ που είχε προηγηθεί είχαν ανάψει καπνογόνα – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, pardon me. Ολοι µας όµως ανυποµονούσαµε για τη στιγµή του θρύλου. Ηδη από το intro καταλάβαµε τι πρόκειται να ακολουθήσει, αλλά προσωπικά στο πάνκικο και αθυρόστοµο «I wanna be your dog» τρελάθηκα να κοπανιέµαι όπως µε πρόσταζε, χωρίς καν να το προσπαθεί, ο Ιγκι. Στο δε «Passenger» ένιωθα απλώς τον παλµό µου να συντονίζεται απόλυτα µε τον δικό του και µε του υπόλοιπου κοινού. Ηρθε µε µια καλοκουρδισµένη µπάντα και η φωνή του δεν έβγαινε πάντοτε το ίδιο, ενώ είναι πλέον έντονο το πρόβληµα που του έχει δηµιουργήσει η σκολίωση. Ωστόσο, όσες στιγµές συγκίνησης κι αν µου πρόσφεραν οι υπόλοιπες συναυλίες που πήγα, τη µεγαλύτερη φόρτιση (ναι, µετά κλάµατος, το λέω!) µου την προκάλεσε αυτός ο αεικίνητος και αειθαλής Stooge, που δεν σταµάτησε να χορεύει και να διευθύνει σαν µαέστρος τις κινήσεις µας. Τραγουδούσα, όχι, ούρλιαζα παράφωνα για να είµαι ακριβής, µε λυγµούς τη συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών της setlist, δεν µπορούσα να ξεκολλήσω το βλέµµα µου από πάνω του.
Εκεί όµως που πλάνταξα ήταν όταν ο τεράστιος ζήτησε συγγνώµη για τη βραχνή φωνή του στην ηλικία των 75 –όπως επί λέξει είπε φίλη, «µια ζωή δικιά του, 15 δικές µας»–, ενώ αµέσως προηγουµένως τον είχαµε δει να κατεβαίνει από τη σκηνή για να ξαποστάσει και να ανεβαίνει µέσα σε µόλις δύο λεπτά για να συνεχίσει να ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασµά του. Ηθελα τρελά να του κάνω µια ζεστή αγκαλιά και να του πω πόσο πολύ τον ευχαριστώ µέσα από την καρδιά µου για όλα όσα έχει προσφέρει και για όλα όσα έχει υπάρξει στη µουσική που τόσο αγαπά, µε πιστότητα και αυθεντικότητα πηγαία, που δεν χρειάζεται καν λέξεις για να εκφραστεί, και να µη διανοείται καν να απολογηθεί για βραχνάδες.
Πιστεύω ότι κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή για να την οργώσει µε αυτή την ασυγκράτητη ορµή του τροφοδοτείται µε επιπλέον χρόνια ζωής και ειλικρινά εύχοµαι να τα χιλιάσει. Και µε αυτήν τη σκέψη έφυγα δακρυσµένη από µια από τις top µουσικές και µη εµπειρίες µου και σίγουρα τελικά την αγαπηµένη µου συναυλία αυτού του καλοκαιριού.
Η Γεωργία Αναστασοπούλου είναι δικηγόρος.
