Ηταν η πρώτη «κανονική» συναυλία των τελευταίων χρόνων και την περίμενε με ανυπομονησία, όπως είπε ο ίδιος στο Φάληρο.
Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι όλοι οι οπαδοί των live το περιµέναµε µε µανία σχεδόν δυόµισι χρόνια. Κι ενώ, όπως σε όλους, µου είχαν λείψει ο χαµός της συναυλίας, η ένταση, ο χορός και η φασαρία, υπήρχε κάτι παραπάνω που είχα ανάγκη κι αυτό ήταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Οπως είπε κι ο ίδιος στο Φάληρο στις 13 Ιουλίου, αυτή ήταν η πρώτη «κανονική» συναυλία των τελευταίων χρόνων (από πλευράς µεγέθους) και κάτι που περίµενε µε ανυποµονησία. Γεγονός που είµαι σίγουρη ότι όποιος είχε τη χαρά να παρευρεθεί στη συναυλία το επιβεβαίωσε. Πόσο συχνό φαινόµενο είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης να δείχνει πιο ενθουσιασµένος µε αυτό που συµβαίνει απ’ ό,τι ένα ολόκληρο θέατρο που παραληρεί όταν τον βλέπει;
Για να µιλήσω για τη συγκεκριµένη συναυλία και να µπορέσω να εξηγήσω την ιδιαιτερότητά της νοµίζω ότι έχει νόηµα να αναφέρω ότι ήταν η τέταρτη φορά που πήγα να ακούσω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Κι αυτό που πάντα τον κάνει να ξεχωρίζει –δυστυχώς, σε αντίθεση µε πολλούς άλλους καλλιτέχνες της έντεχνης σκηνής– είναι το πόσο διαφορετικό είναι το κάθε του live. ∆εν πηγαίνεις στον Αλκίνοο για να ζήσεις µια διασκεδαστική συναυλία, αλλά για να βιώσεις µια καινούργια εµπειρία που θα σου εγείρει κάθε φορά διαφορετικά συναισθήµατα. Εχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που σίγουρα έχει ετοιµάσει ένα πρόγραµµα που θα ακολουθήσει, αλλά την ίδια στιγµή θα ακούσει το κοινό του όσο λίγοι και θα του επιτρέψει να κινήσει τη συναυλία εκεί που έχει ανάγκη. Το κοινό θα συζητήσει και θα αστειευτεί µαζί του, θα ακούσει όλες τις παραγγελιές του και αν είναι τυχερό, ο Αλκίνοος θα τραγουδήσει a cappella ένα κυπριακό νανούρισµα για να κλείσει η βραδιά όταν πλέον έχει περάσει η ώρα και δεν τον αφήνει να φύγει.
Η διαφορετικότητα όµως δεν έχει να κάνει µόνο µε την αλληλεπίδραση µε το κοινό ούτε µε τα τραγούδια που επιλέγει, αλλά και µε όλο το φάσµα των ακουσµάτων. Ευτυχώς υπάρχουν τραγούδια που θα ακούσεις κάθε φορά που θα πας να τον δεις, αλλά κάθε συναυλία είναι εντελώς ξεχωριστή, µε τα όργανα να εναλλάσσονται. Αυτό φάνηκε και από τις πρόσφατες θεµατικές συναυλίες, όπως η σόλο περιοδεία το 2020 –όπου τον ακούσαµε να παίζει µε την κιθάρα και το λαούτο του– και η µετέπειτα electric solo περιοδεία.
Στη συναυλία αυτή ο Αλκίνοος είχε ένα χαρτί στο χέρι που τον βοήθησε να ξεπεράσει κάθε προσδοκία και αυτό ήταν η µπάντα του. Μάλιστα τόνισε από την αρχή της βραδιάς πόσο χαρούµενοι ήταν όλοι, καθώς προσπαθούσαν να ξαναβρεθούν επί σκηνής εδώ και 22 χρόνια. Ηταν ξεκάθαρος ο ενθουσιασµός και ξεκάθαρη η ενέργεια που έδιναν ο ένας στον άλλο από την πρώτη στιγµή της συναυλίας και δεν έσβησαν παρά µόνο όταν ακούστηκε και η τελευταία νότα. Το αποκορύφωµα ήταν φυσικά το «Εγώ κι εσύ µαζί» (ένα τραγούδι που από την πείρα µου δεν συνηθίζει να παίζει ο Αλκίνοος στα live του), το οποίο τραγούδησε και χόρεψε µαζί µε τον Μιχάλη Καπηλίδη σχεδόν µε παιδικό ενθουσιασµό, µε αποτέλεσµα να ξεσηκώσει και να επαναφέρει το κοινό στην παιδική του ηλικία. Και µην ξεχνάµε το σόλο του Γιώτη Κιουρτσόγλου στο µπάσο που µας άφησε όλους άφωνους.
Μιλώντας σε πιο προσωπικό τόνο, ο Αλκίνοος και οι συναυλίες του γίνονται ακόµη πιο ουσιώδεις λόγω της σηµασίας που τους αποδίδω από κοινού µε µία από τις παλαιότερές µου φίλες, η οποία είναι ο µόνος άνθρωπος που συµµερίζεται απόλυτα την οπτική που έχω για την τέχνη του. Καθώς συζητήσαµε εκτενώς µετά το τελευταίο του live, σκεφτήκαµε ότι θα τον αποκαλούσαµε πιο εύκολα ποιητή παρά στιχουργό. Ποτέ ένα τραγούδι του Αλκίνοου δεν επιβεβαιώνει ακριβώς τη σηµασία που του είχαµε αποδώσει στο µυαλό µας. Αντιθέτως, κάθε φορά ακούµε κάθε στίχο υπό διαφορετικό πρίσµα και τον ερµηνεύουµε άλλοτε ανάλογα µε το συναισθηµατικό υπόβαθρο της στιγµής, άλλοτε µε πολιτικό πρίσµα, ενώ αυτά τα δύο µπορούν και να συγκεραστούν. Για µένα και για την Αγγελική ο Αλκίνοος είναι σαν τον Μικρό Πρίγκιπα, γιατί σε κάθε ανάγνωση/άκουσµα υπάρχει κάτι καινούργιο που σε κεντρίζει και σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά. Πάντοτε όµως είναι εξίσου όµορφο. Θα µπορούσα να γράψω πολλά ακόµη για την ανθρωπιά και το ήθος του, αλλά θα κλείσω το κείµενο µε µια απλή σκέψη της Αγγελικής: το να ακούς Αλκίνοο θυµίζει τη φράση του Τζόι από τη σειρά «Friends»: «The cheapest college ever», δηλαδή «το πιο φτηνό πανεπιστήµιο του κόσµου».
