Οι «μνηστήρες» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής συνωστίζονται για τα λάφυρα του επταετούς πολέμου στην Συρία αλλά κανείς δεν θέλει να αναλάβει τον λογαριασμό της ανοικοδόμησης που υπολογίζεται σε 226 δισεκατομμύρια δολάρια.
Τα συμβόλαια ανοικοδόμησης δεν είναι ακόμη ελκυστικά, καθώς η συριακή οικονομία είναι χρεωκοπημένη και δεν έχει κοιτάσματα πετρελαίου να προσφέρει, όπως το Ιράκ. Ωστόσο η γεωπολιτική θέση της, η επιρροή στη Μέση Ανατολή και το επικοινωνιακό θέατρο παραμένει «μαγνήτης» για Ρωσία, ΗΠΑ, Τουρκία, Ιράν, Κίνα και Ε.Ε., που έπαιξαν βασικούς ρόλους στον συριακό εμφύλιο.
Όλοι αναμένουν ότι η κυβέρνηση του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ θα επιβραβεύσει με γενναιόδωρα συμβόλαια στο έργο ανοικοδόμησης τις χώρες που τον υποστήριξαν, δηλαδή την Ρωσία και το Ιράν. Το βασικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι η συριακή οικονομία έχει πιάσει πάτο.
Είναι ερώτημα πώς η Δαμασκός κατάφερε να χρηματοδοτήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της εναντίον των αντικαθεστωτικών χωρίς μεγάλη εξωτερική παρέμβαση, πέρα από κάποιες πιστώσεις που έλαβε από το Ιράν. Προφανώς θα απαιτηθούν δάνεια αλλά η Παγκόσμια Τράπεζα αρνείται να βγάλει το καρνέ των επιταγών πριν διενεργηθούν οι εκλογές στη Συρία.
Η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΗΕ υπολογίζουν ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια δολάρια για να διορθωθούν οι μεγάλες καταστροφές, χωρίς να μετράνε πόσα χρήματα θα χρειαστούν προκειμένου η Συρία να σταθεί και πάλι τα πόδια της. Στα πρώτα χρόνια του πολέμου η αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ δήλωνε ότι η οικονομία της Συρίας θα χρειαστεί 30 χρόνια προκειμένου να επανέλθει στα επίπεδα πριν το 2011.
Τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις έχει η Ρωσία, η οποία στήριξε από την πρώτη ημέρα τον Μπασάρ αλ Άσαντ και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της στοίχιζαν καθημερινά 3 με 4 εκατομμύρια δολάρια. Σε αυτή τη φάση οι επενδύσεις για τις οποίες ενδιαφέρεται η Μόσχα είναι στον ενεργειακό τομέα. Τον Οκτώβριο του 2017 υπήρξαν δημοσιεύματα ότι η Ρωσία ετοιμάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη για κάποια εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στη Συρία.
Οι επιλογές των Ρώσων, όμως, θα είναι προσεκτικές και αναμένεται να κινηθούν στο μοντέλο της Ουκρανίας. Στην Κριμαία τα έργα ανοικοδόμησης δόθηκαν σε ρωσικές εταιρείες που ανήκαν σε ολιγάρχες από τον κύκλο του Κρεμλίνου. Χτίστηκαν σχολεία και νοσοκομεία με μικρή χρηματοδότηση κυρίως για να προβληθεί η εικόνα ότι η Ρωσία βοηθάει στην ανοικοδόμηση. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και στη Συρία.
Το Ιράν, ο δεύτερος μεγαλύτερος σύμμαχος της Δαμασκού, δεν διαθέτει μεγάλη οικονομική επιρροή. Όλα τα σχέδια επί συριακού εδάφους βρίσκονται κολλημένα στην γραφειοκρατία. Δύο εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων στην Χομς και τη Δαμασκό δεν έλαβαν την φορολόγηση που θα ήθελαν από το συριακό καθεστώς και δυσκολεύονται να ανταγωνιστούν τις ευρωπαϊκές και κινεζικές μάρκες. Ένας αγωγός που θα μετέφερε φυσικό αέριο από το Ιράν στη Συρία μέσω του Ιράκ έχει «παγώσει» από το 2011.
Σε αυτή τη φάση η Τεχεράνη προσανατολίζεται να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση με μηχανικούς από το επίλεκτο σώμα των Φρουρών της Επανάστασης και να κρατήσει εκτός Συρίας τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή της, την Σαουδική Αραβία.
