Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ίσως ο μοναδικός πολιτικός ο οποίος απασχολεί την πολιτική μέσω των σεναρίων για το πότε θα τελειώσει ως πολιτικός. Οταν πάει με τον Μητσοτάκη ή όταν του φύγουν οι υπόλοιποι για να πάνε με τον Μητσοτάκη; Οποτε πάντως ανεβαίνει σε κάποιο βήμα για να μιλήσει και αναφέρεται στη Φώφη Γεννηματά ή στους άλλους παλιούς του ΠΑΣΟΚ, οι κανονικοί πασόκοι ακροατές στοιχηματίζουν πότε θα αρχίσει να ευχαριστεί τον Γιάννη Κουρτάκη και τον Χρήστο Ράπτη. Οι δυο δημοσιογράφοι είναι οι επικοινωνιακοί μάνατζερ του Ανδρουλάκη, οι οποίοι μετά τα προ ετών γιαουρτώματα του Ράπτη, τα οποία είχαν διαταράξει τις σχέσεις τους (κάποιοι κακόβουλοι έλεγαν στον Ράπτη ότι κάτι ξέρει ο Κουρτάκης), έχουν συνενωθεί στην κοινή υπό τον Βαγγέλη Μαρινάκη καλή διάθεση να διαπρέψει ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ. Συναντιούνται μάλιστα συχνά στο εστιατόριο του δημάρχου Γαλατσίου και καταστρώνουν πολιτικά σχέδια με λίγα κρασάκια παραπάνω. Ο Μαρινάκης φαίνεται να επιθυμεί μια επιτυχία του Ανδρουλάκη, από την οποία όμως θα εξαρτάται ο Μητσοτάκης.
Μέχρι πριν από λίγες μέρες οι σχέσεις Μαρινάκη – Ανδρουλάκη δι’ αντιπροσώπων έστω απασχολούσαν εγκυκλοπαιδικά το Μαξίμου. Τα πράγματα όμως έχουν σοβαρέψει. Ο Μητσοτάκης, γνωρίζοντας ότι η πτώση είναι γρήγορη και απειλητική, έχει εκμυστηρευτεί ότι θα πάει σε εκλογές ακόμη και μες στο καλοκαίρι αν μπορέσει. Στόχος του είναι να συσπειρώσει τους νεοδημοκράτες προτού να είναι αργά και να εξασφαλίσει ένα ποσοστό για να συγκυβερνήσει με τον Ανδρουλάκη. Το σενάριο αυτό έχει θορυβήσει τον κύκλο του (πρώτος και με μεγαλύτερη ανησυχία ο Γρηγόρης Δημητριάδης), ο οποίος θεωρεί ότι θα πρόκειται για την καταστροφή του Μητσοτάκη, στο μοτίβο συγκυβέρνησης Σαμαρά. Υπάρχουν βέβαια υποψίες ότι η δυσαρέσκεια για τον Ανδρουλάκη δεν έχει μόνο πολιτικά κριτήρια. Επειδή, όπως λένε, γνωρίζουν τα του Ανδρουλάκη όπως δεν τα γνωρίζουν οι ομοϊδεάτες του στο ΠΑΣΟΚ, «η κυβέρνηση αυτή θα πέσει με πάταγο με ένα δύο δημοσιεύματα». Και αν πέσει με πάταγο, δεν θα υπάρχει άλλη λύση από τον Τσίπρα. Είναι πιθανόν λοιπόν όσοι αντιδρούν να προσβλέπουν σε μια άλλη, ενδιάμεση λύση. Χωρίς τον Μητσοτάκη φυσικά. Οπότε ο Ανδρουλάκης δεν τους χαλά απλώς τα σχέδια, ανατινάζει το πολιτικό τους σύμπαν. Σε κάθε περίπτωση η σύγκρουση αποκτά ενδιαφέρον αφού απομακρύνει τον Κυριάκο από τον στενό κύκλο, τον οποίο πλέον κοιτά καχύποπτα. Ε καλά, βοηθά και η Μαρέβα.
Τικ τακ
Τέτοια αθωότης, που έλεγε και ο Πουλικάκος. Επεσαν από τα αφράτα σύννεφα της καθωσπρέπει ενημέρωσης παρουσιαστές και δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και τηλεπερσόνες με τα εκατομμύρια του Τράγκα. «Πού τα βρήκε;» αναρωτιούνται και ξαναπαίρνουν τη θέση τους στην ουρά της λίστας Πέτσα.
Ο Τράγκας έγινε εκατομμυριούχος με τις λίστες Πέτσα όλων των εποχών και με την αφαίμαξη των ταμείων των ΔΕΚΟ μέσω της κρατικής διαφήμισης. Τα είχε γράψει το Hot Doc από το 2013. Οι (ανύπαρκτες ) εφημερίδες του «θείου» έπαιρναν επί Καραμανλή 1,5 εκατομμύριο όταν εφημερίδες όπως το «Βήμα» έπαιρναν πολύ λιγότερα.
Του τα έδιναν του Τράγκα οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματίες. Πάνω από το τραπέζι και κάτω από το τραπέζι. Εκβιαζόμενοι ή εκβιάζοντας αυτοί μέσω Τράγκα κάποιον.
Οσο αποκαλύπτονται πραγματάκια για τον Τράγκα τόσο θα εντείνεται το ερώτημα «ποιος του έδινε βήμα και ισχύ για να κάνει ό,τι έκανε στα κανάλια και τα ραδιόφωνά του και γιατί;».
Η απαλλακτική πρόταση της αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ελένης Μετσοβίτου για τους δημοσιογράφους στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά. Αφορά το υποσκέλος Σάμπυ Μιωνή. Ο επιχειρηματίας είχε συνδέσει την ιδιωτική του διένεξη με τον εκδότη Γιάννη Φιλιππάκη και τη δημοσιογράφο Γιάννα Παπαδάκου με τη «σκευωρία Παπαγγελόπουλου».
Ηταν αυτός που έδωσε υλικό και τρόπο για να ξεκινήσει η «σκευωρία Παπαγγελόπουλου», στην οποία συνέδεσαν τη Novartis, τους εισαγγελείς και τους δημοσιογράφους.
Δημιούργησε τον θόρυβο και το επικοινωνιακό τουρλουμπούκι για να γίνει η «δουλειά» αφού κερδηθούν οι εντυπώσεις.
Αποφαίνεται λοιπόν η κ. Μετσοβίτου ότι ο επιχειρηματίας όχι μόνο δεν ήταν εκβιαζόμενος, αλλά έκανε επαφές παρουσία των ισχυρών δικηγόρων του από το Ισραήλ και την Ελλάδα.
Παρότι αυτό το κομμάτι δεν αφορά τη Novartis, βγήκε από το κατηγορητήριο με πολύ κατηγορηματικό τρόπο. Υπάρχουν πληροφορίες ότι είναι η αρχή για να ξεκινήσει η αντίστροφη διαδικασία προς τον Μιωνή. Ο επιχειρηματίας πάντως είναι σε απόσταση από το επιχειρηματικό περιβάλλον της Ελλάδας, αφού θεωρείται «τοξικός» και «ικανός να σε μαγνητοφωνεί όταν μιλάς μαζί του».
Ο Κυριάκος στο Κιλελέρ
Αν δεν είχε περάσει η 6η Μαρτίου, θα ανυπομονούσα να δω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πάρει μέρος στην επέτειο του εορτασμού της αγροτικής εξέγερσης στο Κιλελέρ. Αγρότης γαρ, με τη βούλα των επιδοτήσεων, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στους ηλιοκαμένους αγρότες της Θεσσαλίας και να βροντοφωνάξει να μην κοπούν τα ιστορικά δικαιώματα, όπως σικάτα αποκαλούνται οι επιδοτήσεις. «Αγροτιά, εργατιά, με δρεπάνια και σφυριά» θα μπορούσε να είναι ένα απειλητικό σύνθημα για όλους όσοι σχεδιάζουν τις περικοπές. Φαντάζομαι τον Κυριάκο στην πρώτη γραμμή με το ψαθάκι του και το εσπρεσάκι του να ρωτά τους δίπλα του «πώς μαζεύονται τα αγγούρια;» όπως ρωτούσε σε εκείνο το αλησμόνητο βίντεο. Για όσους δεν γνωρίζουν τα των καλλιεργειών να σημειώσω ότι το κόψιμο των επιδοτήσεων έχουν προαναγγείλει ο Γιάννης Οικονόμου (προτού γίνει ο ψευδοκονφερασιέ της κυβέρνησης) ως υφυπουργός Γεωργίας, αλλά και ο συνάδελφός του Σπήλιος Λιβανός, μεταφέροντας την απόφαση του ίδιου του Μητσοτάκη. Κόβονται οι επιδοτήσεις από τον Μητσοτάκη, τις οποίες λιανίζει εν τω μεταξύ ο Μητσοτάκης. Τώρα τα άλλα περί αίτησης που είχε κάνει προ δεκαετίας ο Μητσοτάκης η οποία ανανεώνεται αυτομάτως τα κονιορτοποίησε η πρώην υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ Ολυμπία Τελιγιορίδου, η οποία δημοσίευσε τον νόμο βάσει του οποίου οι επιδοτήσεις παίρνονται μόνο όταν κάνεις αίτηση κάθε χρόνο. Συνεπώς ο πρωθυπουργός μας έκανε την αιτησούλα του για να πάρει το χρήμα. Θα μπορούσε τουλάχιστον μετά την αποκάλυψη του Documento να πει ότι θα δωρίσει το ποσό σε κάποιο ίδρυμα. Προτείνω να είναι για την ανάπτυξη της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Η πλάτη του Παπαχελά
Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο έγραψε ο Αλέξης Παπαχελάς στην «Καθημερινή». Ο έμπειρος περί των διπλωματικών κακίζει το ΝΑΤΟ επειδή χαϊδεύει την Τουρκία και την αντιμετωπίζει ως σύμμαχο χωρίς να αναλύει τις επικίνδυνες ιδιαιτερότητες. Γράφει ο καλός δημοσιογράφος:
«Η αγωνία “προς Θεού να μη χάσουμε την Τουρκία” συνεχίζει όμως να υπάρχει και να καθορίζει τις αποφάσεις στην Ουάσινγκτον, στο Βερολίνο και στο ΝΑΤΟ. Είναι η αδράνεια ενός συστήματος που αρνείται να δει την αλήθεια και αγνοεί την ιστορία; Είναι ο κυνισμός ισχυρών συμφερόντων που φοβούνται ότι θα θυσιάσουν πωλήσεις εξοπλισμών ή εμπορικές σχέσεις; Ή μήπως απλά η αγωνία ότι αν κοπεί εντελώς ο –δήθεν– ομφάλιος λώρος η Τουρκία θα συμμαχήσει πια οριστικά με τη Ρωσία και θα ενταχθεί μόνιμα και επίσημα σε έναν αντιδυτικό άξονα;
Ο,τι και να είναι, δεν θα αργήσει η ώρα μιας νέας απογοήτευσης, η ώρα που θα γκρεμιστούν όσες ψευδαισθήσεις έχουν απομείνει. Για την Ελλάδα είναι σημαντικό να μην αργήσει γιατί κάθε μέρα που περνάει με χάδια και γλυκόλογα βαθαίνει την εντύπωση στην Αγκυρα πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει…».
Δεν έχω βρει το τελευταίο διάστημα άλλο κείμενο που να περιγράφει τόσο εύγλωττα τη νατοϊκή υποκρισία. Θυμάμαι ωστόσο ένα άλλο κείμενο του Παπαχελά πριν από μερικά χρόνια στο οποίο απαντούσε στη λεγόμενη ελληνική γκρίνια όποτε κάποιος Αμερικανός παράγοντας δείχνει εύνοια στην Τουρκία λέγοντας ότι κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε στην Ελλάδα ότι τα μεγέθη δεν είναι ίδια και ότι είναι λογικό οι ΗΠΑ να ποντάρουν με βάση τα συμφέροντά τους. Υπάρχει δηλαδή μια στροφή Παπαχελά από το δόγμα «αυτό συμφέρει τη γεωπολιτική» στο «δείτε και τη φτωχή Ελλάδα, βρε παιδιά». Τι άλλαξε άραγε και διαμόρφωσε διαφορετική στάση; Αυτός που μου έστειλε να διαβάσω το άρθρο του Παπαχελά και ο οποίος τον γνωρίζει καλά υποστηρίζει ότι οφείλεται στο ότι του ζήτησε ο Μητσοτάκης να βάλει πλάτη. Εχει μεγάλη πάντως ο Αλέξης.
