Είδαμε το νέο ντοκιμαντέρ του κινηματογραφιστή που διηγείται την ιστορία της Σύλβια Ρόμπυν που αυτοπροσδιορίζεται ως «αυτιστική τρανς γυναίκα»
Για το νέο του ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Σύλβια Ρόμπυν», ο κινηματογραφιστής και συγγραφέας Παναγιώτης Ευαγγελίδης είχε μιλήσει στη μεγάλη συνέντευξη του στο Documento τον περασμένο Φλεβάρη. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και δημιούργησε πολλές εντυπώσεις, αφού μέχρι και τη λήξη της διοργάνωσης θεωρείτο φαβορί για βραβείο. Τον Ευαγγελίδη τον γοητεύουν οι αποσυνάγωγοι της ζωής, οι «κολασμένοι της γης», οι άνθρωποι που ξεφεύγουν απ’ τα στερεότυπα και τα στεγανά της κοινωνίας. Και, σίγουρα, η Σύλβια Ρόμπυν είναι μία προσωπικότητα που σπάει τα στεγανά έως και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, στην οποία υπάγεται.
Μέσα από την ιστορία της Σύλβια που αυτοπροσδιορίζεται ως «αυτιστική τρανς γυναίκα», διατηρώντας όμως όλα τα αρσενικά χαρακτηριστικά του προσώπου της, ο θεατής έρχεται σε επαφή με το στοιχείο της διαφορετικότητας και, τελικά, της αποδοχής αυτής της διαφορετικότητας. Η ίδια η Σύλβια περιγράφει στο φακό τις προσπάθειες της για φυλομετάβαση, την ανάπτυξη γυναικείου στήθους λόγου χάριν, όλο το ιατρικό ιστορικό της, κυρίως όμως τη μάχη της με την κατάθλιψη και τους εσωτερικούς της δαίμονες. Ένα πράο αξιαγάπητο πλάσμα που εκτίθεται στο φακό του Ευαγγελίδη με μία αφοπλιστική συγκινητική ειλικρίνεια.
Δίχως καμία μουσική υπόκρουση, η οποία θα ενέτεινε τις συναισθηματικές εντάσεις, ο σκηνοθέτης επέλεξε ως μοναδικό μουσικό στοιχείο ένα μουσικό κουτί, χαρισμένο στη Σύλβια από τη μητέρα της, που την έχασε σε μικρή ηλικία. Το εντονότατο επίσης στοιχείο της μοναξιάς της Σύλβια ανατρέπεται με την εμφάνιση στο ντοκιμαντέρ του αδερφού της και τις άριστες μεταξύ τους σχέσεις.
Κι επειδή η Σύλβια είναι και μία καλλιτεχνική φύση (είχα την τύχη πριν χρόνια να δω μία περφόρμανς που είχε στήσει), ο Ευαγγελίδης επέλεξε ως ακόμη έναν βασικό κορμό της ταινίας του, την ανάδειξη της και ως καλλιτεχνική περσόνα. Παρακολουθούμε δηλαδή τη Σύλβια στις ετοιμασίες για τις περφόρμανς που οργανώνει η ίδια κάθε φορά με την κάμερα να παρακολουθεί και να καταγράφει με μία αποστασιοποίηση και με μία ζουρναλίστικη αμεσότητα.
Κι ενώ το ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να είναι άκρως καταθλιπτικό, φαίνεται πως ο δημιουργός γνωρίζει καλά το «θέμα» του. Παρατηρεί και αφήνει όλο το πεδίο στη Σύλβια για να μιλήσει, όπως ενδεχομένως δεν έχει μιλήσει ποτέ σε κανέναν, προσφέροντας έναν ύμνο υπέρ της διαφορετικότητας και, τελικά, υπέρ της ίδιας της ζωής. Αντιθέτως, λοιπόν, έχουμε ένα «δοξαστικό» κινηματογραφικό αποτέλεσμα που ευχής έργον θα ήταν να μπορούσε να το δει πολύς κόσμος στις αθηναϊκές αίθουσες.
