Η ζωή στις μεγαλουπόλεις αποτελεί ένα μωσαϊκό που το βιώνουμε με κεκτημένη ταχύτητα αλλά αδυνατούμε να το κατανοήσουμε και να το αναλύσουμε μέσα στον ίλιγγο της καθημερινότητας.
Πολύ περισσότερο στις Megacities, ή Μεγαπόλεις επί το ελληνικότερον, η ζωή του πολίτη/καταναλωτή προσλαμβάνει ασύλληπτες διαστάσεις. Γιγαντιαίες πόλεις, που υπερβαίνουν σε πληθυσμό μεσαία κράτη, απλώνονται από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Οι πόλεις με πληθυσμό άνω του 1.000.000 ήταν 554 όταν άρχισε να γράφεται αυτό το βιβλίο και ήδη ίσως να ξεπέρασαν τις 556. Η πιο μεγάλη πλησιάζει τα 40 εκατομμύρια κατοίκους. Οι 23 μεγαλύτερες παράγουν το 14% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το βιβλίο της Κυριακής έρχεται να στοιχειοθετήσει και να ερμηνεύσει -με τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων- την παγκόσμια αυτή τάση. Να φωτίσει τις αιτίες, τις διαδικασίες και τα αποτελέσματα της δημιουργίας των Megacities. Ιχνηλατείται ένα εν πολλοίς άδηλο μέλλον.
Τη ζωή ποτέ δεν άλλαξε τόσο δραματικά όσο τα τελευταία 100, 150 χρόνια. Το παραγωγικό πλεόνασμα ζητούσε διέξοδο σε καινούριες καπιταλιστικές δραστηριότητες και η καταστροφή-ανοικοδόμηση ήταν η ιδανική λύση. Στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική η ροή των ανθρώπων της υπαίθρου, προς τις μητροπόλεις εντάθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα. Μετακινήθηκε από την ύπαιθρο στις πόλεις το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Και μέχρι το 2050 εκεί θα ζεί το 70%!
Τα μοντέρνα δομικά υλικά έδιναν τη δυνατότητα ανέγερσης κτιρίων που ξεπερνούν τα σύννεφα. Το Internet γίνεται οι νευρώνες του οργανισμού της ανθρωπότητας. Ένας πλανήτης υλικών και άυλων δικτύων ζώνει τη Υδρόγειο με σιδηροδρομικό δίκτυο ξεπερνά 25 φορές την περίμετρο της Γης. Κι ένας στόλος από σχεδόν 1,4 δισεκατομμύριο αυτοκίνητα μεταφέρουν ανθρώπους και αγαθά.
Καραβάνια προσφύγων από Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική αναζητούν μια θέση στον ήλιο, εντούτοις οι μεγαλουπόλεις του παγκόσμιου Νότου αυξάνονται ταχύτερα από τις μητροπολιτικές. Ζούμε σε έναν πλανήτη που έχει μετατραπέι σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα όπου παράγεται και αναπαράγεται ο πλούτος και η φτώχεια.
