Μετά τις διπλές εκλογές και τα συντριπτικά αποτελέσµατα υπάρχουν σηµαντικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Στον ΣΥΡΙΖΑ η πρωτοφανής εκλογική κατάρρευση για κόµµα που βρισκόταν στην αξιωµατική αντιπολίτευση –που ενώ είχε λάβει στις εκλογές του 2019 ποσοστό περίπου 32%, προερχόταν από πρόσφατες εκλογές προέδρου από τη βάση έχοντας αυξήσει τα µέλη του σε 170.000– αποδεικνύει κάτι που πολλοί βλέπαµε: ότι δεν κατάφερε να πλησιάσει, να πείσει την κοινωνία, να την αφουγκραστεί και να είναι η πειστική πρόταση απέναντι στη Ν∆.
Το συντριπτικό ποσοστό της Ν∆, η οποία τα προηγούµενα τέσσερα χρόνια δεν απειλήθηκε ποτέ από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τα αποτελέσµατα φαίνεται να ηγείται του κεντρώου χώρου, πρέπει να µας προβληµατίζει και περισσότερο τα κόµµατα που παραδοσιακά απευθύνονταν σε αυτό τον κόσµο αλλά και την Αριστερά γενικότερα, η οποία βγήκε αποδυναµωµένη από την εκλογική διαδικασία. Προβληµατική είναι η είσοδος στη Βουλή δύο νέων ακροδεξιών και σκοταδιστικών κοµµάτων που θυµίζουν άλλες εποχές, µε απόψεις µεσαίωνα που τα δικαιώµατα αναζητούνται.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγµατα δυσκολεύουν περισσότερο µετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος ήταν εκείνος που τον έφερε στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν η αιτία να βρεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ άνθρωποι που δεν είχαν απόλυτη σχέση µε την Αριστερά και που µπορούσε να κρατά τις ισορροπίες στο κόµµα. Πόσες φορές είχε αναφερθεί ότι δεν γίνεται ένα κόµµα να τα περιµένει όλα από τον πρόεδρο, ότι δεν ήταν εικόνα κόµµατος µε τόσο διαφορετικές απόψεις, ότι δεν υπήρχε συγκεκριµένο πολιτικό αφήγηµα, ότι είχαν χαθεί η επαφή µε την κοινωνία και η πολιτική απεύθυνση; Αυτό το τελευταίο φάνηκε καθαρά από τις επιλογές προσώπων που πλαισίωναν τα ψηφοδέλτια αλλά και από το επικοινωνιακό κοµµάτι, το οποίο ήταν ολότελα αποτυχηµένο. Με λίγα λόγια είχε χαθεί το όραµα και στην προσπάθεια να φανεί ο ΣΥΡΙΖΑ σοβαρός και συστηµικός δεν έλεγε τίποτε στην κοινωνία και επιπλέον την µπέρδευε.
Το να απευθύνονται στους πολίτες στις δεύτερες εκλογές λέγοντας «ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει ισχυρή αντιπολίτευση» ήταν το λιγότερο υποτιµητικό, γιατί ήταν ήδη για τέσσερα χρόνια πολύ ισχυρή αντιπολίτευση και δεν έπεισε. Αρα το πρόβληµα ήταν γενικό, δοµικό. Την εικόνα αυτή έρχονται να χειροτερέψουν δηλώσεις στελεχών ότι δεν είχαν αντιληφθεί τι γίνεται στην κοινωνία, ότι δεν είχαν νιώσει τη δυσαρέσκεια και αλλά τέτοια που καταντούν κωµικά. Μα είναι δυνατόν; Βουλευτές µέχρι χτες, µεγαλοστελέχη, νοµαρχιακές επιτροπές να µην έχουν πάρει χαµπάρι τι συµβαίνει στον κόσµο, να µη συναισθάνονται τίποτε; Τι µας λένε λοιπόν µε απλά λόγια; Οτι ήταν αλλού, ότι την αλαζονεία που επικαλούνταν για τη Ν∆ την είχαν και εκείνοι και ακόµη περισσότερο νόµιζαν ότι ο κόσµος θα τους ψήφιζε, αν και εκείνοι τον αγνοούσαν.
Κάπως έτσι συνέβη και στη Χίο, όπου η συντριπτική ήττα επισφραγίστηκε µε το χειρότερο αποτέλεσµα πανελλαδικά και µε την απώλεια βουλευτικής έδρας, αλλά και σε όλο το βόρειο Αιγαίο χωρίς κανένα βουλευτή και απογοητευτικά ποσοστά. Τελικά ευθύνες υπάρχουν και δεν φταίνε για όλα οι άλλοι, ας γίνει επιτέλους µια ειλικρινής αποτίµηση και όχι εσωκοµµατικές ισορροπίες που ευθύνονται εν πολλοίς γι’ αυτή την κατάσταση.
Από εδώ και πέρα δεν γνωρίζω τι θα γίνει, αν θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακάµψει, πιστεύω όµως ότι η Αριστερά γενικότερα θα ανασυνταχτεί, γιατί είναι αδιανόητη αυτή η εικόνα πλήρους υπεροχής της Ν∆. Πιστεύω ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, αρκεί τα κόµµατα να µη χάνουν τον προσανατολισµό τους, τον ριζοσπαστισµό τους, την αµεσότητα και την ειλικρίνεια και προπάντων να µην είναι η εξουσία αυτοσκοπός.
*Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
