Η υπόθεση της Λέρου συγκλόνισε το πανελλήνιο. Οι καταθέσεις των δύο γονέων που κακοποιούσαν σεξουαλικά τα παιδιά τους για χρόνια σοκάρουν. Οι κυνικές ομολογίες τους στους αστυνομικούς προκαλούν οργή.
Ωστόσο, αυτή δεν είναι η πρώτη υπόθεση τέτοιου είδους που βλέπει το φως της δημοσιότητας, αν και σύμφωνα με τους ειδικούς η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να κρατά τα στόματα κλειστά γύρω από τις τέτοιες καταστάσεις. Και στη Λέρο, άλλωστε, όπως όλα δείχνουν πολλοί ήταν αυτοί που γνώριζαν ή είχαν τουλάχιστον υποψίες.
«Δυστυχώς τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας για το φαινόμενο της κακοποίησης στη χώρα μας είναι πολύ περιορισμένα, καθώς δεν υπάρχει ένα εθνικό σύστημα καταγραφής των περιστατικών», λέει μιλώντας στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η διοικητική διευθύντρια της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης κατά της κακοποίησης των παιδιών «ΕΛΙΖΑ», Αφροδίτη Στάθη και προσθέτει: «Οι ιστορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αποτελούν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου. Η κακοποίηση, ακόμα και στις μέρες μας παραμένει μία καλά κρυμμένη παθογένεια της κοινωνίας, μία υπόθεση “ταμπού”».
Σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία, όπως λέει η κ. Στάθη, ένα στα πέντε παιδιά (0-18 ετών) θα βιώσει στη ζωή του τουλάχιστον ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας, με ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών να μην αναφέρεται ποτέ στις υπηρεσίες προστασίας. «Η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να σώσει τη ζωή ενός παιδιού, ιδιαίτερα των παιδιών κάτω των 4 ετών που διατρέχουν το μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου ή αναπηρίας από σωματική κακοποίηση. Ωστόσο, εκτιμάται ότι 9 στις 10 περιπτώσεις δεν αναφέρονται ποτέ και παραμένουν χωρίς διάγνωση και αντιμετώπιση», τονίζει.
Η κ. Στάθη σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι «είναι βασικό να επισημανθεί πως δεν υπάρχει ένα προφίλ δράστη, όπως λάθος πολλοί ίσως πιστεύουμε. Ο δράστης μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα, εμφανίσιμος ή όχι, από οποιαδήποτε περιοχή και κοινωνική τάξη. Δεν είναι ο άγνωστος που παραμονεύει στο πάρκο. Είναι κάποιος που συχνά αναπτύσσει στενή σχέση εμπιστοσύνης με το θύμα, σχέση εξάρτησης και υπακοής. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η εκπαίδευση όλων αυτών που εμπλέκονται στην αλυσίδα προστασίας των παιδιών. Γιατί τα παιδιά πολλές φορές “φωνάζουν”, χωρίς να μιλάνε. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να τα ακούσει και να τα προστατεύσει».
Και στην περίπτωση που αποκαλυφθούν τέτοιες υποθέσεις, η ίαση των παιδιών που βιώνουν τον τρόμο είναι πολύ δύσκολη. «H φροντίδα των θυμάτων αφορά τη θεραπεία του τραύματος. Η θεραπεία ενέχει ένα αμιγώς ιατρικό κομμάτι, τη σωματική δηλαδή αποκατάσταση, αλλά και ένα ψυχολογικό κομμάτι. Η ψυχική θεραπεία του παιδιού πολύ συχνά θα πρέπει να πραγματοποιείται ταυτόχρονα με αυτή της οικογένειάς του ή του άμεσου περιβάλλοντός του», τονίζει η διευθύντρια του ΕΛΙΖΑ.