Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα. Τα χρόνια των μνημονίων στην Ελλάδα οδήγησαν σε επιεικώς απαγορευμένες, μέχρι τότε, πολιτικές συμμαχίες, στο όνομα (για τους καλόπιστους) ή με πρόσχημα (για τους κακόπιστους) τη «σωτηρία της πατρίδας». Μόνο που οι πρωταγωνιστές του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού συνασπίστηκαν και υπερασπίστηκαν με πάθος όχι μόνο τα μνημονιακά μέτρα –πράγμα αναμενόμενο– αλλά κυρίως το παρελθόν τους.
Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό. Μέσα σε πέντε χρόνια (2010-15) οι πρωταγωνιστές του παλαιού δικομματικού συστήματος βρέθηκαν στο καναβάτσο. Και η αστραπιαία κατάρρευση ανέδειξε δυο πράγματα: πρώτο και αναμενόμενο, νέους παίκτες, νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Το δεύτερο και καταλυτικό, όμως, είναι ότι ανέδειξε εμφατικά ορισμένα κοινά δομικά χαρακτηριστικά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που μέχρι τότε καλύπτονταν ή συγχωρούνταν. Ηταν βλέπετε οι ευτυχισμένες ημέρες και η χαρωπή συνενοχή μιας διακυβέρνησης που τελικά οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας. Προσλήψεις χωρίς στόχο και δίχως… αύριο. Σκάνδαλα, μίζες, εμβόλια για όλους τους λαούς του κόσμου, φιλικά προς το σύστημα ΜΜΕ, με φιλικά δάνεια από φιλικές τράπεζες. Και, βέβαια, ατιμωρησία.
Οκτώ χρόνια μετά, το τέλος των μνημονίων σηματοδοτείται και από την αναμέτρηση όλων των πολιτικών πρωταγωνιστών με την ιστορία με αφορμή ένα μείζον εθνικό θέμα όπως είναι το μακεδονικό. Και, ω του θαύματος, οι ασθμαίνοντες πλέον εκπρόσωποι του παλαιού δικομματισμού βρίσκονται και πάλι συνασπισμένοι στο όνομα (τόσο για τους καλόπιστους όσο και για τους κακόπιστους) αυτήν τη φορά της «σωτηρίας της παρτίδας». Ετσι πολεμούν με μένος τη συμφωνία των Πρεσπών, διαστρεβλώνουν την Ιστορία, προσπαθούν να αποκρύψουν την αποτυχία τους όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως αλλάζουν θέση ελαφρά τη καρδία, με τη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να πετύχουν μια βραχυπρόθεσμη πολιτική επιβίωση. Πολιτική το ίδιο ευτελής όσο και η υπεράσπιση της μίζας και της λήθης. Μόνο που ξεχνούν ότι η ζωή βάζει τα ερωτήματα και λύνει τις εξισώσεις.
